महंम्मद रफी

 डोस्क्याला शॉट

थोर गायक महम्मद रफी हे नेहमी म्हणायचे पार्श्वगायन करताना आपण कुणासाठी गाणं गाणार आहोत याचा अभ्यास करावा. हे तत्व त्यांनी शेवटपर्यंत पाळलं. यातला एक किस्सा लक्षात ठेवण्यासारखा आहे.

झुक गया आसमान या चित्रपटासाठी ते रेकॉर्डिंग करीत होते. त्यांना वाटलं हे गाणं शम्मी कपूरवर चित्रित होणार आहे आणि त्यांनी त्याप्रमाणे गायला सुरुवात केली. पण काहीच वेळात चित्रपटाचे दिग्दर्शक टंडन यांनी रफीसाहेबांना सांगितलं की, हे गीत शम्मी कपूरवर नाही तर राजेंद्र कुमारवर चित्रित होणार आहे. हे ऐकून रफी साहेबांनी क्षणार्धात गाण्याचा बाज बदलला आणि समोर राजेंद्र कुमार यांची अभिनय करण्याची स्टईल आणून गीत गायलं. हे गीत अजरामर झालंय.

'कौन है सपनोमे आया..कौन है जो दिलमें समाया...' हे ते गीत...

रफी साहेब जसे गायक म्हणून उत्कृष्ट होते तसेच ते माणूस म्हणूनही अतिशय जिंदादिल इन्सान होते. अनेक नवनवीन संगीतकारांना त्यांनी उभं केलं, पुढं आणलं आणि त्यांच्यासाठी पैसे न घेता गाणी म्हंटली.

त्यांनी पाच हजार सातशे गाणी गायली त्यातील तेरा गाणी मराठी आहेत आणि ती सगळी अजरामर आहेत.

अशा या थोर माणसाची जन्म शताब्दी दिनांक 24 डिसेंबर रोजी साजरी झाली...

महंम्मद रफी आपल्या सर्वांच्या हृदयावर राज करणारा माणूस... 🙏🏽

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

मोठी माणसं

डोस्क्याला शॉट

मे 1995 ची गोष्ट आहे. शेर्पा ताशी नामग्याल हा तरुण द्रास, कारगिल क्षेत्रात आपले हरवलेले याक शोधण्यासाठी गेला होता. तेथे काही लोक अनावश्यक खोदकाम करताना त्यानं पाहिलं. त्याला काहीतरी वेगळं होतंय अशी शंका आली आणि त्याने या संशयास्पद हालचाली टिपल्या. आणि तातडीने लष्करात येऊन सांगितल्या. लष्कर अलर्ट झालं, त्यांनी त्या भागात गस्त वाढवली. आणि आढळून आलं की, पाकिस्तानी लष्कराने तिथे बंकर्स बनवून खोदकाम सुरु केलं आहे. त्यापुढे घडलेला इतिहास ताजा आहे. कारगिल युद्ध हे सर्वांना परिचित आहे. शेर्पा नामग्याल हे या पाकिस्तानच्या हालचालीची सर्व प्रथम माहिती देणारे कारगिल दूत ठरले. त्यांनी वेळीच दिलेल्या माहिती मुळे पाकिस्तानचा श्रीनगर लडाख हायवे उडवून देण्याचा कट उघडकीस आला आणि पुढील भयंकर अनर्थ टळला.

अशा या कारगिल दूतास शनिवारी देवाज्ञा झाली आणि करोडो देशवासियांचे प्राण वाचवणारा देवदूत देवाघरी गेला.

कधीकधी छोटी माणसं मोठी कामं करून जातात. खूप उपकार करून जातात.

नामग्याल यांना भावपूर्ण श्रद्धांजली 🙏🏽

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

नातेवाईक

 डोस्क्याला शॉट

धन्यवाद म्हणणार नाही कारण तुमची नेहमीच गरज लागणार आहे, असं म्हणत जोशीकाकू भरल्या डोळ्यांनी ऍम्ब्युलन्समध्ये बसल्या. त्यात त्यांचे पती होते. त्यांच्या पतींना महिन्यापूर्वी हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केलं होतं आणि ब्रेनची सर्जरी झाली होती. तेव्हापासून मी त्यांच्या मदतीला जात होतो. तसं आमचं आणि त्यांच तसं काहीच नातं नव्हतं पण काहीच नातं नसतं तेव्हा माणुसकीच नातं सुरु होतं.

तसे त्यांना भरपूर नातेवाईक होते पण महिन्याभरात कोण दिसले नाहीत. नाही म्हणायला मुलगी आणि जावई होते पण ते नाशिकहून आले होते त्यामुळे त्यांना मुबंईत नवख्यासारखं झालं होतं. आम्हीच दोन चार जणं काय ते धावत होतो. सर्जरी मोठी होती. ब्रेनच अतिशय नाजूक ऑपरेशन केलं होतं, त्यामुळे बरं होण्यासाठी खूपच वेळ लागणार होता. खर्चही खूप झाला होता आणि पुढेही होणार होता. त्यामुळे हॉस्पिटलच्या डॉक्टरांनी घरी नेऊन शुश्रुषा करण्याचा सल्ला दिला होता. त्याप्रमाणे काकू त्यांना घेऊन घरी निघाल्या होत्या.

मला काळजी होती की पुढे त्या कसं करणार त्याची. मी रात्री फोन केला आणि व्यवस्थित पोहोचला ना ते विचारलं. त्या हो म्हणाल्या आणि इत्यंभूत माहिती दिली. शेवटी न राहून मी विचारलं, काय हो काकू एव्हड्या दिवसात तुमचे कोणीच नातेवाईक दिसले नाहीत ते.

त्यावर त्यांनी केलेलं विवेचन अतिशय मार्मिक होतं.

ढीगभर नातेवाईक आहेत. सगळ्यांना ह्यांनी मदत केलीय. वेळोवेळी अडीअडचणीला पैसेही दिलेत. आता खरं म्हणजे त्यांच्याकडून भरपूर येणं आहे. पण ते माझ्यासमोर येणार नाहीत कारण पैसे द्यावे लागतील ना. म्हणून कोणी येत नाहीत. फोन मात्र आवर्जून करतात.

जाऊदे रे अशाच वेळी कळतात आपले कोण आणि लांबचे कोण ते. त्यांच्या पैशानी काय माझे पती बरे होणार नाहीत, ते त्यांच्या सत्कर्मानेच चांगले होणार बघ.

हो काकू, काहीच काळजी करू नका. लवकरच बरे होतील ते. मी म्हणालो. पण डोक्यातून स्वार्थी प्रवृत्तीचा विचार काही जात नव्हता.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

शिस्त

 डोस्क्याला शॉट

घटना मुंबईतली परवाचीच आहे. एका शाळेने लहान मुलांची सहल आयोजित केली होती. दोन तीन बस असाव्यात पण पोलिसांना त्यातली एक बस अनावश्यक भरधाव वेगाने धावत असताना दिसली. पोलिसांनी अडवण्याचा प्रयत्न केला पण त्या ड्राइवरने बस थांबवली नाही. शेवटी पोलिसांनी त्यांना गाठलंच. सर्व चेकिंग झालं. ड्राइवर आणि त्याचा साथीदार यांच्या रक्ताची तपासणी झाली आणि त्यावरून त्यांनी मद्य प्राशन केल्याचं अढळलं. गाडीत चाळीस लहान मुलं आणि शिक्षक होते.

आता मला सांगा. ही घटना किती गंभीर आहे. पण आहे का कोणत्या चॅनेलवर.

महाराष्ट्र टाईम्सने मात्र त्याला प्रसिद्धी दिली आहे पण पेपर किती जण वाचतात...

असो. आता मुलांना सहलीला पाठवताना पालकांना नवीन टेन्शन..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

नातं

 डोस्क्याला शॉट

एक छान गोष्ट वाचनात आली.
एका शहरांत एका सोनाराचा अचानक मृत्यू झाला. पत्नी आणि एक लहान मुलगा एव्हढाच त्याचा संसार होता. त्याच्या भावाचाही सोन्याचा व्यवसाय होता. पुढे घर कसं चालणार हा मोठा प्रश्न त्याच्या पत्नीपुढे होता. तिने सोनाराने साठवलेलं सोनं मुलाच्या हातात दिलं आणि काकाकडे जाऊन त्याला हे विकायला सांग आणि पैसे घेऊन ये म्हणून मुलाला सांगितलं.
मुलगा त्याप्रमाणे काकाकडे आला आणि त्याने आईचा निरोप त्याला दिला. काकाने ते सोनं पाहिलं आणि मुलाच्या हातात परत देऊन म्हणाला. हे घरी घेऊन जा आणि तसंच ठेवून दे. आता विकलं तर सोन्याला भाव येणार नाही. त्यापेक्षा तू उद्या पासून इथेच कामाला ये. मी तुला पगार देईन.
त्या प्रमाणे मुलगा काकाच्या पेढीवर काम करू लागला. त्याने सर्व काम शिकून घेतले आणि त्यात तो पारंगत झाला. मोठा झाला आणि आता तो एकटा सर्व पेढी सांभाळू शकत होता. मग काकाने त्याला सांगितलं की, उद्या येताना ते ठेवलेलं सोनं घेऊन ये आपण ते विकून टाकू.
मुलगा दुसऱ्या दिवशी सोनं घेऊन आला आणि त्यानं पाहिलं तर ते सर्व सोनं खोटं होतं. मग मुलाने काकाला विचारलं की, त्यावेळी तुम्ही हे मला सांगितलं का नाही. त्यावर काका म्हणाला की, त्यावेळी मी सांगितलं असतं तर तूझ्या आईने त्यावर विश्वास ठेवला नसता आणि तिच्या मनात विचार आला असता की माझ्या नवऱ्याच्या मृत्यू नंतर माझ्या दिराने मला फसवलं. तुलाही लहानपणीच हेच ऐकायला मिळालं असतं आणि आपले संबंध कायमचे संपुष्टात आले असते.
मला सोन्यापेक्षा सोन्यासारखं नातं जपायचं होतं.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

संयम

 डोस्क्याला शॉट

जीवनात संयमाला किती महत्व आहे ना?
'मी पुन्हा येईन' या एका वाक्याने अगदी खालच्या थराची हेटाळणी आणि अपमान सहन करत पाच वर्ष संयम दाखवणारे देवेंद्र फडणवीस पुन्हा मुख्यमंत्री पदी विराजमान होतायत आणि ते सुद्धा प्रचंड बहुमत मिळवून.
खरं म्हणजे 2019साली सुद्धा त्यांना कॉन्फिडन्स होता आणि त्यावेळी लागलेल्या निकालाने तो सिद्धही केला होता, पण मतलबी राजकारण त्यांच्या या कॉन्फिडन्सवर भारी पडलं आणि ते सर्वांच्या टिकेचे शिकार झाले.
मला आठवत, त्यावेळी उद्धव ठाकरेंच्या शपथविधी समारंभात शिवसैनिकानंकडून शिवाजी पार्कमध्ये त्यांना टार्गेट केलं होतं. पुढे विरोधी पक्षाचे नेता झाल्यावर बहुतांश भाषणे वरकरणी त्यांच्या अभिनंदनाची होती मात्र त्यात हेटाळणी आणि टोमणे यांचाच साज होता. त्यावेळी टोमणे मारणारे आज त्यांच्या मंत्रिमंडळात असणार आहेत. आणि त्यांच्या नेतृत्वात काम करणार आहेत. यालाच नियती म्हणतात.
गेली पाच वर्षे बुद्धीचातुर्य, संयम, स्वयम शिस्त आणि प्रचंड कष्ट यांच्या जोरावर फडणवीस साहेबांनी 'मी पुन्हा येईन' ही आपली प्रचंड आत्मविश्वास पूर्वक घोषणा सिद्ध केली आहे आणि विरोधकांना चारिमुंड्या चित केलं आहे.
अभिनंदन तर बनता है यारो.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

दुर्दैवी

 डोस्क्याला शॉट

महाराष्ट्र दुर्दैवाच्या फेऱ्यात सारखा सारखा का अडकतो हेच उमजत नाही. पाच वर्षांपूर्वी असंच आपण मतदान करून आलो आणि चांगल्या भवितव्याची अपेक्षा करून निश्चिन्त झालो होतो. पण निकाल लागला आणि राजकीय महत्वाकांक्षेने डोकं वर काढलं. पुढे काय घडलं तो इतिहास सर्वांनाच माहिती आहे. तेव्हा पासून आजवर महाराष्ट्र अस्थिर आहे. विकास, नागरी स्वास्थ्य, आर्थिक प्रगती या सर्वापासून तो दूर दूर जातोय. राजकारणी लोकांच्या महत्वाकांक्षाचा तो शिकार होतोय. आणि त्यांची अतिशय खालच्या दर्जाची बडबड, एकमेकांना शिव्या शाप देणे, उणीदुणी काढणे हे उघड्या डोळ्यांनी पाहतोय, सहन करतोय. आपली अधोगती होतेय हे सर्वांनाच कळतंय पण सर्वसामान्य हतबल आहे.

पाच वर्षे झाली.  आताही मतदान झाल्यावर निश्चिन्त होऊ. चांगलं, स्थिर सरकार येईल, चांगले दिवस येतील असं वाटलं होतं. पण परत ती राजकीय महत्वाकांक्षा आडवी येतेय. परत महाराष्ट्र पिसला जातोय. परत ते राग, रुसवे, आपापसातले हेवेदावे सुरु झालेत. आता भीती वाटू लागलीय, हेच पुढे पाच वर्ष चालणार की काय? परत तीच अस्थिरता, तेच हेवे दावे, सकाळी उठून शिव्या शाप आणि सामान्यांना गृहीत धरून चाललेल्या कोलांट्याउड्या...

मग प्रश्न असा येतो की या लोकशाही प्रणालीतच काही दोष आहे का?

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

टोळकी

 डोस्क्याला शॉट

टोळकी मिळाली का हो, सुलीनं भाऊजींना विचारलेल्या प्रश्नांनं मी चमकून पाहीलं तर भाऊजींचे डोळे चमकत होते, चेहऱ्यावर समाधान होतं आणि कापडी पिशवी नाचवत, बघ तरी काय आणलंय म्हणत स्वयंपाक घरात निघून गेले.

बऱ्याच वर्षांनी चिपळूणातल्या मामे बहिणीकडे दोन दिवस जाण्याचा योग आला.

ओमळी या जंगलाने वेढलेल्या छोट्याश्या, टूमदार गावात आमच्या सुलीला दिलं होतं. तिसेक वर्षांपूर्वी त्यांच्या लग्नाला गेलो होतो, त्यावर आता जाणं झालं. आता गाव खुपच बदललंय असं भाऊजी म्हणतात. महात्मा गांधी यांचे राजकीय गुरु नामदार गोपाळकृष्ण गोखले यांचं हे गाव. गावात सुंदर देवळं आणि दोनचार दुकानं आहेत. एसटी दिवसातून चार वेळा येते. शाळा कॉलेजसाठी मुलं त्यातून येजा करतात. बाकी गाव तसं शांत. जंगलानं वेधलेलं असल्यामुळे सतत प्राणी, पक्षी यांचे आवाज कानावर पडत असतात.

बुधवार, शुक्रवार आणि रविवारी सुन्या टेम्पो भरून मच्छि घेऊन येतो. मासे प्रेमी कोकणी लोकं त्यावर तुटून पडतात. भाऊजी पण त्यातलेच.

आज रविवारी मात्र भाऊजींची सुन्यान निराशा केली. त्याच्या येण्याकडे डोळे लावून बसलेले भाऊजी टेम्पो येताच रस्त्यावर धावले. पाहतात तर फक्त कोळंबी आणि बांगडेच होते. नाहीम्हणत त्यांनी ते थोडं घेतलं पण त्यांचं समाधान झालं नाही. मासे घेऊन ते घरात आले आणि झपाझप आवरून तयार झाले. सुलुनी ते पाहिलं आणि त्यांना हटकलं, काय... स्वारी तयार होऊन कुठं निघाली, त्यावर ते म्हणाले, कधीकाळी मेहुणा आलाय त्याला टोळकी खायला घालतो. असं म्हणत एसटी येताच ते त्यात बसून चिपळूणला गेलेसुद्धा. आता दोनएक तासाने ते परत येणार होते.

एसटीचा आवाज ऐकताच सुलु म्हणाली, आले रे तुझे भाऊजी टोळकी घेऊन. मी उत्सुकतेनं स्वयंपाक घरात जाऊन पाहिलं तर गुबगुबीत गोल गोल माशाच्या फोडी होत्या. त्याबरोबर त्याची गाभोळीपण त्यांनी आणली होती. सुलुनी वेळ न दवडता मासे स्वच्छ करून फ्राय करायला घेतले. घरात मासे तळल्याचा सुगंध दरवळू लागला.अर्धा पाऊण तासात आमची ताटं तयार होऊन समोर आली. घे रे, बघ टोळकी कशी लागतात ते. इथली स्पेशल आहेत ती.

मी पहिला घास टोळकीचाच खाल्ला आणि चक्क ओरडलोच. अरे व्वा, मस्तच आहेत हो तुमची टोळकी. सुंदर झालीय ग मच्छि, असं म्हणून बहिणीला आणि भाऊजींना मनसोक्त दाद दिली आणि पोटात उठलेला अगडोंब शांत करू लागलो.

त्यावेळी स्वयंपाक घराच्या दरात उभी असलेल्या सुलुचे आणि माझ्या समाधानाकडे एक टक पहात असलेल्या भाऊजींचे डोळे चमकत होते.

हेच ते जगप्रसिद्ध कोकणी लोकांचं मासे प्रेम आणि त्यांचा जीव लावणारा पाहुणचार.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

काका पुतणे

 डोस्क्याला शॉट

'काका मला वाचवा' हे वाक्य मराठी माणसाच्या अतिशय परिचयाचे आहे. रघुनाथ रावांनी सत्ता लालसेपोटी त्यांनी आपल्या पुतण्याची, नानासाहेब पेशवे यांची हत्या केली त्यावेळीचे हे वाक्य इतिहासात नोंदल गेलं आहे.

ही काका पुतण्यातील संघर्षाची कथा आजही महाराष्ट्रात सुरु आहे. बाळासाहेब राज हा ठाकरे कुटुंबातील संघर्ष, गोपीनाथ धनंजय हा मुंडे  घराण्यातील संघर्ष, शरद अजित हा पवार तर आता अजित योगेंद्र हा पवार घरातील एक्स्टेंनडेडसंघर्ष,  छगन आणि समीर हे भुजबळ काका पुतणे, साताऱ्यातील उदयनराजे भोसले हे शिवाजी महाराजांचे वंशज पण त्यांच्या विरुद्ध बंड करणारे त्यांचे पुतणे अभयसिंह राजे भोसले, रायगड मधील सुनील तटकरे आणि त्यांचे पुतणे अवधूत तटकरे,

माजी मंत्री जयदत्त क्षीरसागर आणि त्यांचे पुतणे अवधूत क्षीरसागर, तर अशोक पाटील निलंगेकर आणि त्यांचे पुतणे संभाजी पाटील निलंगेकर असे महाराष्ट्रात अनेक काका पुतण्यांचे वाद आणि त्या त्या भागातील त्यांचा सत्ता संघर्ष महाराष्टातील जनता पाहते आहे.

(सत्ता संघर्षातील अनेक ज्ञात अज्ञात काका पुतण्याना समर्पित)

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

सोशल भस्मासुर

 डोस्क्याला शॉट

काल अतिशय दिलासादायक घटना जागाच्या पाठीवर घडली ज्याचा उल्लेख करणं अगदी महत्वाच आहे. ऑस्ट्रेलीयात सोळा वर्षाखालील मुलांना सोशल मीडिया बंदी करण्याचं महत्वाच विधेयक तेथील प्रतिनिधीगृहाने मंजूर केले.
जगातील सर्वच देशाने हा कित्ता गिरवावा अशी ही घटना आहे. आपल्या पुढील पिढीवर येणाऱ्या संकटाची वेळीच चाहूल लागल्याने या सरकारने हा निर्णय घेऊन जगापुढे दिशादर्शक पाऊल टाकले आहे.
सोशल मिडीयचा भस्मासूर कॅन्सर सारखा हळूहळू तरुण पिढी बरबाद करतोय. ही बाब अतिशय गंभीर आहे आणि त्याची प्रत्येक घरात चर्चा होत असते. मुलांना अजाणते वयातच याची चटक लागते आणि ज्या गोष्टी त्या वयात कळायला नकोत त्या गोष्टी कळू लागतात. त्यातून अनेक प्रश्न निर्माण होतायत. हा भस्मासूर कसा रोखायचा हा गहन प्रश्न पालकांना सतावत असतो. आणि यावर जागतिक स्तरावर काहीतरी व्हायला हवं हीच प्रत्येकाची मनीषा होती.
ती वेळीच ओळखून ऑस्ट्रीयन सरकारने त्यावर वेळीच उपाययोजना करू घातलीय याचं जागतिक स्तरावर कौतुक व्हायला हवं.
सर्व देशांनी याचे अनुकरण त्वरित गरजेचे आहे. नाहीतर हा कॅन्सर आपल्या पुढच्या पिढीला पोखरून बरबाद करेल हे सांगणे न लगे.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

विजय

 डोस्क्याला शॉट

ज्या वेळी मतांची टक्केवारी वाढली हे प्रसिद्ध झालं त्याच वेळी युतीला कुठेतरी झुकतं माप मिळतंय याची चाहूल लागली होती आणि तेवीस तारखेला ती प्रत्यक्षात उतरली. आजवरचे सर्व रेकॉर्ड मोडत युतीने प्रचंड विजय संपादन केला. या विजयाला अनेक कंगोरे आहेत.

1. फडणवीसांचा संयम, राजकारणावरची पकड, प्रचंड आत्मविश्वास, प्रचंड मेहनत आणि प्रचंड बुद्धिमत्ता.

2. तीनही पक्षांनी शेवटपर्यंत एकसंघ राहून केलेले प्रयत्न.

3. दिल्लीश्वरांची युतीला मिळालेली साथ आणि रसद.

4. प्रत्येक नेत्यांनी भाषणात पळालेला संयम.

5. अतिशय लहान सहान गोष्टींच केलेलं प्लॅनिंग आणि ते प्रत्यक्षात आणण्यासाठी घेतलेली मेहनत.

6. विरोधकांना गाफिल ठेवण्यात मिळवलेलं यश.

7. लोकसभेच्या निकालातून मिळालेलं शहानपण आणि त्यावर लागलीच केलेली उपाय योजना.

8. लाडक्या बहिणींसाठी आणलेली योजना.

9.जातीपातीच्या राजकारणाकडे पाहिलेली सकारात्मकता.

10.योग्य उमेदवार निवड. कमीत कमी दिवसात केलेली उमेदवारची निवड.

उपरोक्त कारणे जरी आपल्या सारख्या सामान्यांना वाटणारी असली तरी यशाची अदृश्य कारणही असू शकतील. पण :जो जीता वो सिकंदर'

इथेच हा अध्याय संपत नाही.

विकासाचं आमिष दाखवून मतं मागितली आणि त्याला मतदारांनी भरभरून प्रतिसाद दिला आहे. आता विकासाची गाडी प्रचंड वेगाने धावायला हवी. या गाडीत सर्वसामान्य, गरीब आणि मध्यमवर्गीय स्वार व्हायला हवेत. तेव्हा आणि तेव्हाच हे सरकार आपलं वाटायला लागेल.

महाराष्ट्रापुढे असंख्य आव्हानं आहेत. लोकांच्या अपेक्षाही वाढल्यात. उत्पन्न आणि खर्च यांचा मेळ घालताना कस लागणार आहे. हे सर्व गृहीत धरून पुढील वाटचाल करावी लागणार आहे.

नाहीतर, आम्ही भरतोय त्या टॅक्समधूनच हे सरकार लाडक्या बहिणींना फुकट पैसे वाटतंय, हा मध्यमवर्गीयांचा रोष वाढायला वेळ लागणार नाही.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

कर्तव्य

 डोस्क्याला शॉट

खरं म्हणजे या वेळी मतदानाला जाण्याचा उत्साह नव्हताच पण मुलाने सकाळीच आग्रह केला म्हणून निघालो आणि मतदान केलं. पहिल्यांदाच असा निरुत्साह जाणवत होता. काय उपयोग, शेवटी आपल्या वाट्याचं जगणं आहे तसच आहे, अशी अनेक निरुत्साह वाढवणारी वाक्य मनात आली.
लोकशाही टिकवण्यासाठी मतदान करायला हवं. नागरिक असल्याचा सर्वोत्तम सन्मान, देशप्रेम, कर्तव्य, इत्यादी इत्यादी भावना मनात होत्याच पण एकूणच ज्या प्रकारे राजकीय परिस्थिती आहे त्यात या भावना अतिशय आवाजवी, छोट्या वाटू लागल्यात.
मी हे का करावं आणि मी हे करतोय ते खरंच योग्य आहे का असे प्रश्न पहिल्यांदाच मनाला विचारावेसे वाटले.
असो, तरीही कर्तव्य बजावलं. या वेळी फक्त कर्तव्य म्हणूनच. नदीच्या पात्रात सोडून दिलेल्या दिव्याचं पुढे काय झालं याचा जसा आपण फार विचार करत नाही त्याप्रमाणेच मी दिलेल्या मतांच पुढे काय झालं हे परत मनाला विचारायचं नाही हेच ठरवून केलेलं 'काम'

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

प्रचार

 डोस्क्याला शॉट

दिवाळीचे फटाके संपत नाही तोवर प्रचाराचे फटाके फुटू लागेल. यावेळी सर्वच राजकीय नेत्यांनी अगदी केपे पासून ते ऑटोमबॉम्ब पर्यंत सर्वच फाटक्यांचा यथेच्छ वापर केला. आणि शेवटी एकदाचा कांठळ्या बसणारा प्रचार संपला.

गद्दार पासून ते पाडा.. पाडा... पाडा इथपर्यंत अगदी खालच्या थराची भाषा वापरली गेली. एक है तो सेफ है या नवीन वाक्प्रचाराचा जन्म झाला.

हिंदूंना भावनिक आवाहन झालं.

जाती जातींना विभक्त करून मतं मागण्यासाठी याचना झाली.

जिकूंन आणण्यासाठी प्रयत्न करण्यापेक्षा 'जे आपल्या विरोधात आहेत त्यांना पाडा' या प्रचाराच्या नवीन पण घातक फंड्याचा जन्म झाला.

हेलिकॉप्टर आणि गाड्या चेकिंग केले म्हणून बालिश चिडचिड झाली.

काहींनी आपलं कुटुंब म्हणजेच महाराष्ट्र हे दाखवून देण्याचा प्रयत्न केला.

हे आणि असे बरेच प्रचाराचे मुद्दे सांगता येतील...

पण....

या सर्वामध्ये गरीब आणि मध्यम वर्गीय कुठायत, हा प्रश्न पडतोच..

का त्यांनी जन्माला आल्यावर दोन गोष्टी मात्र प्रामाणिकपणाने करायच्यातच का?

एक म्हणजे निमूटपणे टॅक्स भरायचा

आणि दुसरी म्हणजे निमूटपणे मतदान करायचं..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

तिरुपती

 डोस्क्याला शॉट

दर्शनाला जाताना पहिला थांबा आल्यावर कसोशीने चेकिंग होतं. सुरक्षा रक्षक आपल आणि आपल्या प्रवासी साहित्याच चेकिंग करतात. प्लास्टिक नेण्यास बंदी.

ते पार झाल्यावर मंदिरापर्यंत जाण्याचा मार्ग अतिशय स्वच्छ.  संपूर्ण रस्ता घाटाचा. दोन्ही बाजूला प्रचंड झाडी. रस्त्याच्या बाजूला अतिशय स्वच्छ आणि देखणी संरक्षक भीन्त.जिथे चेकिंग झालं तिथं ड्राइवरला एक स्लिप देण्यात येते. त्यावर वरती किती वेळात पोहोचायला हवं त्याचा कालावधी लिहिलेला. जर त्यापेक्षा लवकर पोहोचला तर किमान दोन हजाराचा दंड. म्हणजे सर्व वहानं कमी स्पीड मधेच चालणार. अर्थात घाटात अपघात नाही. त्यामुळे ट्रॅफिक जाम नाहीच.

दर्शनाला जाताना पुरुषांनी आणि महिलांनी पारंपरिक वेष परिधान करण्याचा अलिखित नियम. ऑनलाईन बुकिंग केलेल्याची स्लिप आणि ओळखपत्र दाखवल्यावरच प्रवेश. स्लिपवर दिलेल्या वेळेतच पोहोचणे आवश्यक. दर्शनाला शिस्तबद्ध रांग. प्रचंड गर्दी असली तरी शिस्त पाळल्यामुळं कुठेही रिटारेटी नाही.

दर्शन घेऊन बाहेर पडणारा प्रत्येक भाविक स्वर्गीय सुखाचा अनुभव घेऊनच बाहेर पडतो. बाहेर पडल्यावर महाप्रसादाचा लाभ घेतो. आणि भरून पावतो.

हे वर्णन कोणत्याही फॉरेनमधील भक्ती स्थळाचे नाही तर हे वर्णन आहे तिरुपती, तिरुमला देवस्थानातील शिस्तबद्ध कारभाराचे.

भारतातील इतर प्रसिद्ध मंदिरात दिसते ती लुटालूट, पैशाची हाव, भावनेचा बाजार, सर्वत्र घाण आणि गैरकारभार..

तिरूमला देवस्थानाचे उदाहरण अतिशय शिस्तबद्ध कारभाराचे, भारतात इतरत्र न सापडण्यासारखे

देव खऱ्या अर्थाने श्रीमंत..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

बंडखोर

 डोस्क्याला शॉट

शाळेत मुलांना समाजशास्त्र, नागरिकशास्त्र आणि देशातील प्रशासकीय कार्यपद्धती समजावी म्हणून निवडणूक घेऊन मॉनिटर नियुक्त करायचं ठरलं. झालं, वर्ग शिक्षकांनी निवडणूक जाहीर केली.
रीतसर फॉर्म भरण्याची मुदत, ती मागे घेण्याची मुदत, इत्यादी सर्व तारखा ठरल्या.
सातवीच्या वर्गात फडणीस आणि ठाकूर हे अतिशय हुशार विद्यार्थी होते. अपेक्षेप्रमाणे दोघे निवडणुकीत उभे राहीले. आता दोघात निवडणूक होणार आणि एक कोणीतरी मॉनिटर होणार याची खूणगाठ सर्वांनी बांधली होती. पण गम्मत तर पुढेच होती, फॉर्म भरण्याच्या दिवशी वेळेपूर्वी पाच मिनिट आधी पवारने अर्ज भरला आणि सगळ्यांना धक्का बसला. तरी शिक्षक त्याला म्हणाले सुद्धा, अरे कशाला फार्म भरतोयस, तुला कोण मत देणार. उगाच वेळ घालवू नकोस. त्यावर तो म्हणाला, बंडखोर समजा हवं तर पण मला निवडून यायचंय.
झालं शेवटी तिरंगी लढत ठरली. दोन हुशार विरुद्ध एक बंडखोर. सरांनी निवडणुकीच्या एक दिवस आधी वर्गासमोर तिघांना दहा मिनिटं बोलण्याची संधी दिली. दोन हुशार मुलांनी मीच कसा योग्य ते ठासून सांगितलं. बंडखोर बोलायला उभा राहीला आणि त्याने सर्वांनाच आश्चर्याचा धक्का दिला. तो म्हणाला, मला काही निवडून यायचं नाही. कोण ते नको ते झंझट अंगावर घेईल. पण तुम्ही मला मतं दिली तर मी ठरवीन की पुढचा मॉनिटर कोण ते. मी पाठिंबा दिल्या शिवाय मॉनिटर कोण होणारच नाही. मग त्यानं जर आपल्याला हवं तसं काम केलं तर ठीक नाहीतर त्याला बाकावर बसवू आणि दुसऱ्याला पाठिंबा देऊ. कशाला हवा वर्षभर एकच मॉनिटर. गरज वाटली तर बदलू की, तो अधिकार आपल्या हातात राहीला पाहीजे. मग बदलला जाईल म्हणून निवडलेला मॉनिटर नीटपणे काम करतो की नाही ते बघाच. त्याच्या या म्हणण्याला सगळ्यांनी टाळ्या वाजवून प्रतिसाद दिला.
हा नवीन फंडा सगळ्यांनाच पसंत पडला. मग व्हायचं तेच झालं....
(जरा भान ठेवून बघा, आजूबाजूला काय चाललंय ते)

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

दिवाळी आली आणि गेली

 डोस्क्याला शॉट

तर मंडळी अशा प्रकारे पाचदिवसाचा सर्वात मोठा हिंदूंचा सण, दिवाळी संपला. या प्रकाश पर्वाचं परदेशातही उत्साहात स्वागत होतं.

महागाई गगनाला भिडलीय, बाजारात उत्साह नाही. गरम किती होतंय. कुठं जायची सोय नाही, प्रवास करावा तर जिकडे तिकडे गर्दीचं साम्राज्य. या आणि अशा सामाजिक तक्रारी प्रत्येक दिवाळीला ऐकू येतात तरी वसुबारस आलं की घराघरात दिव्यांची रोषणाई प्रकाशमान होते. फराळाची रेलचेल सुरु होते. लहानांना नवीन कपडे घेण्याची लगबग तर बहिणी लाडक्या भावाला काय घ्यायचं या विचारात मार्केटमध्ये गर्दी करतात. शेअर मार्केट कितीही आपटलं तरी मुहूर्तावर ते वरती कसं जातं हे आजवर न सुटणारं कोडं. तिथेही डोळे लावून बसलेले अनेक धनधाड्य काही कमी नाहीत. काही झालं तरी लक्ष्मी पूजनाला फट्याक्यांचा दणदणाट ऐकू येतोच. मिठाईंची देवाणघेवाण होतेच. पाडव्याला समस्त महिला नावरदेवानी काय दिलं यात मशगुल होतात तर भाऊ येणार म्हणून त्याला काय करू नि काय नको असंही त्यांना होतं.

त्यात रविवार आला तर चिकन, मटणच्या दुकानासमोर भल्या सकाळी रांगा दिसल्याच पाहीजेत. मग सुग्रास जेवणावर समस्त मंडळी ताव मारून डुलकी काढायला हांतरूण टाकतातच. असो.

तर कितीही बोल लावले तरी दिवाळीचा उत्साह तसुभरही कमी होत नाही. हेच खरं..

म्हणूनच म्हणतात ना, उठा उठा दिवाळी आली... उत्साहाची पर्वणी सुरु झाली...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

परदेशीं

 डोस्क्याला शॉट

आला का ग दिनेश, सुप्रियाने पहाटेच फोन करून आईला विचारलं त्यावेळी दिनेश रात्रीच घरी येऊन झोपला होता. सुप्रिया आज खूप खुश होती. तीचा एकुलता एक भाऊ लंडनहून घरी आला होता. मोठ्या कष्टाने त्यानं आय टी चं शिक्षण पूर्ण करून नोकरी धरली होती. त्याची कामाप्रति निष्ठा, चिकाटी आणि नवीन शिकण्याची आवड यावर त्यानं प्रमोशन घेतली आणि लंडनला कंपनीच्या हेड ऑफिस मध्ये  कॉन्फरन्ससाठी त्याची निवड झाली आणि तो जाऊन आलाही. आज पहाटे आला आणि सुप्रियाला त्याला कधी भेटेन असं झालं होतं.

तसं तिचं माहेर फारसं लांब नव्हतं. फार तर दोन तासात गाठलं असतं पण घरी वृद्ध सासरे असल्यामुळे त्यांना सोडून जाणं तीला अवघड होतं. दिनेशला अचानक जाऊन सरप्राईज द्यावं असं क्षणभर तीला वाटलं पण सासऱ्यांचा प्रश्न होता. कितीतरी वेळ ती काय करावं या विचारात होती. भावाकडे जीव ओढला जात होता पण सासरची अडचण तिचे पाय मागे ओढत होती. तिने नवऱ्याला फोन करून अडचण सांगितली, तर, जा बिनधास्त, बाबा झोपून राहतील. फक्त बाजूला सुमनला कल्पना देऊन जा म्हणजे झालं. असं तो म्हणाला. मग तिने मनाचा हिय्या केला आणि सुमनला रिक्वेस्ट केली. सुमनने तिला धीर दिला, काही काळजी करू नकोस मी पाहीन त्यांना.

मग मात्र सुप्रिया कामाला लागली, भराभर आवरून सर्व स्वयंपाक करून टाकला. सासऱ्यांना लागणारं सर्व खाण्याचे पदार्थ, फळं, औषध सगळं व्यवस्थित तयार ठेवलं. सुमनसाठी कोणत्यावेळी काय द्यायचं आणि कोणती औषध द्यायची हे सगळं कागदावर लिहून सुमनला समजावून सांगितलं.

मग मात्र फटाफट गाडी पकडली त्यावेळी दुपारचे बारा वाजून गेले होते. काही खाल्लं नव्हतं म्हणून तिने बिस्कीटचा पुडा पर्समध्ये ठेवला होता तो गाडीत बसल्यावर खाल्ला. थोडी हुशारी आली. थकल्यामुळे थोडी गुंगी आली. एक चुटका लागला आणि ती परत फ्रेश झाली. शहर आलं तशी पटकन रिक्षा पकडून माहेर गाठलं. आई आणि बाबा तिला पाहून चाटच पडले. तिने सरळ बेडरूम गाठलं. दिनेश अजूनही झोपला होता. त्याला तशीच मिठी मारली आणि अश्रूना वाट करून दिली. दिनेश तिच्या स्पर्शाने ताडकन उठून बसला..

ताईनं अचानक येऊन दिलेलं हे सरप्राईज त्याला परदेशवारी पेक्षाही मोलाचं होतं.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

भंपक अध्यात्म

 डोस्क्याला शॉट

कालच्या रविवारी सकाळीच दादरला जाण्यासाठी लोकल पकडली. फारशी गर्दी नव्हती पण बसायला मिळेल अशीही परिस्थिती नव्हती. आता साधारण चाळीसेक मिनिट उभ्यानच प्रवास करायला लागणार होता. माझ्या बरोबर आणखी दहा बारा माणसं सुद्धा गाडीत चढली होती. काही या बाजूला तर काही त्या बाजूला गेले.

गाडी सुरु झाल्यावर पलीकडच्या कंपार्टमेंटमधून भांडण्याचा आवाज सुरु झाला. भांडण जागेवरून असावं असं वाटलं तर ते तसं नव्हतं. चढताना धक्का लागला म्हणून ते होतं. लोकल मध्ये साधारण या दोन मुद्यावरच भांडण सुरु होतं. तसं ते सुरु झालं होतं. म्हंटल थोड्यावेळात ते शमेल पण दोघांपैकी कोणीच थांबायला तयार नव्हतं. सगळे प्रवासी हे भांडण पहात उभे होते. शेवटी प्रकरण हमरी तुमरीवर आलं मग मात्र काहीजण मधे पडले त्यात मीही होतो. मी त्यातल्या एकाला विनवण्या करून मी जिथे उभा होतो तिथं आणलं. पण तिथं येईपर्यंत त्याच्या तोंडून केवळ शिव्याच ऐकू येत होत्या. आम्ही दोघा तिघांनी कसबस त्याला शांत केलं. आणि प्रकरणाची इतिश्री झाली.

जो भांडत होता, शिव्या देत होता त्याच्याकडे नखशिखान्त पाहिलं तर त्याने शुभ्र पांढरा सलवार कुर्ता घातलेला. कपाळावर भागवा टिळा लावलेला. आणि शर्टाच्या छातीवर कुण्या बाबाचा बिल्ला मिरवीत होता. मी सहजच त्याला विचारलं, 'हे तुमचे अध्यात्मिक गुरु आहेत वाटतं' त्यावर तो भलामोठा नमस्कार करून म्हणाला. 'म्हणजे काय. आमचं सर्वस्व आहेत ते. त्यांच्या शिवाय आमचा दिवस सुरु होत नाही की मावळत नाही'

'काय शिकवतात ते. खूप चांगलं ज्ञान देत असतील ना' मी आपलं विषय वाढवायचा म्हणून विचारलं. त्यावर तो म्हणाला 'ज्ञान?.... हेच की, जीवनात वागावं कस. मनाची शांती कशी ठेवावी. संसार कसा करावा. माणसा माणसात भेद करू नये.....' यावर तो खूप काही बोलत राहीला.

मी खिडकी बाहेर पहात राहिलो होतो. लोकल भरधाव वेगात धावत होती. मुंबईच्या बिल्डिंग जशा मागे पडत होत्या तशी माणुसकी सुद्धा मागे पळतीय असं क्षणभर वाटून गेलं.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

कष्ट

 डोस्क्याला शॉट

काल एका डिपार्टमेंट स्टोअरमध्ये गेलो होतो. तिथला मॅनेजर ओळखीचा निघाला. स्टोअर अतिशय अत्याधुनिक होतं. ग्राहकांना खरेदी करताना सुलभता कशी मिळेल याची पूर्ण काळजी घेतली होती.
मॅनेजरने मुद्दाम त्याच्या केबिन मध्ये नेलं. प्राथमिक गप्पा झाल्या. जुन्या ओळखी निघाल्या. मग महागाईवर मुद्दा आला. त्यात झपाट्याने होत असलेली वाढ यावर चिंता व्यक्त झाली (सामान्य माणूस तेव्हडच करू शकतो)
नंतर मात्र एक भयानक वास्तव त्यानं सांगितलं ते विचार करायला लावणारं आहे. पूर्वी माल उतरून घ्यायला माणसं सहज मिळत होती. आता अशी मजुरांची जमातच नाहीशी झाली आहे. कुणी कष्टाची कामं करायलाच तयार नाहीये. हा एक मुद्दा तर त्यातूनच एक भयानक वास्तव समोर आलं.
पूर्वी एक गोणी (पोतं) शंभर किलोचं असायचं, आणि त्यावेळचे मजदूर ते सहज उचलत असत. काळ बदलला. शंभर किलो उचलणं शक्य नव्हतं म्हणून ते पन्नास किलोचं झालं. आतातर ते केवळ तीस किलोचं झालंय.
मी विचार करतोय की, आताचे तरुण खरंच सुधृढ आहेत का. आज तीस किलोचं ओझं उचलणारा तरुण मिळत नसेल तर देशातील तरुणांची शारीरिक क्षमता सुध्रुढ म्हणावी का.
याला दोन कारण असू शकतात. एक म्हणजे शिक्षणामुळे मजुरीचं काम कोणी करत नाही. आणि दुसरं म्हणजे सर्वप्रकारच्या पोल्युशनमुळे आपल्या तरुणांची शारीरिक क्षमता झपाट्याने कमी होतीय. दिसतोय तो केवळ दिखावा.
खरच विचार करण्यासारख आहे...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

पेहेलवान

 डोस्क्याला शॉट

खरं सांगायचं तर डोस्क्याला शॉट लिहिण्यासारखा विषयच मिळत नव्हता किंवा अनेक विषय होते पण त्यावर काय लिहायचं? म्हणून सोडून दिले. असो.
एकदाचं निवडणुकीचं बिगुल वाजलं आणि अनेक जणांची दिवाळी सुरु झाली. महाराष्ट्राच्या राजधानीत लगबग सुरु झाली.
युतीने लगेचच पत्रकार परिषद घेऊन रिपोर्ट कार्ड सादर केलं. इथपर्यंत सगळं व्यवस्थित पण...
राजकारणात जिथे पण येतो तिथे थोरले पवार येतात.
या पत्रकार परिषदेत फडणवीस यांनी थोरल्या पवारांना चॅलेंज केलं. तुमचा मुख्यमंत्री पदाचा चेहरा कोण ते जाहीर करा.. असं ते चॅलेंज होतं.. कसलेल्या पहेलवानाला कुणी चॅलेंज केल्यावर तो दुप्पट त्वेशाने मैदानात उतरतो. आता उभी हयात राजकारणात घालवलेले थोरले पवार, त्यांना ही आयतीच चालून आलेली संधी होती.

गेली अनेक महीने महाराष्ट्रभर अनेक भावी मुख्यमंत्र्यांचे बॅनर झळके होते. आघाडीतही अनेकांनी मुख्यमंत्री जाहीर करा म्हणून तगादा लावलेला. युती तर डोळे लावूनच बसलेली. अशातच जयंत पाटलांचे नाव पुढे करून थोरल्या पवारांनी एकाच दगडात अनेक पक्षी गारद केले.
आता... डोके खाजवायची वेळ अनेकांवर आली आहे आणि निवडणुकीला अजून तीस एक दिवस बाकी आहेत. अर्थात पिक्चर अभी...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

रतन

 डोस्क्याला शॉट

रतन टाटा, तीस कंपन्या, शंभर देशात व्यापार विस्तार, जगातील सहा खंडात व्यवसायाचं जाळं. अशा माणसाच्या दाराशी लक्ष्मी आणि सरस्वतीचा वास असणं स्वाभाविक आहे. तरीपण या माणसाचे पाय जमिनीवर आणि नाळ देशाच्या मातीशी जोडलेली. व्यवसाय करायचा पण केवळ देशातील सामान्यांना त्याचा कसा लाभ मिळेल, त्यांच्यासाठी मी काय करू शकेन याचाच विचार सतत करायचा. अशी माणसं देवाचा अंश घेऊनच जन्माला येतात. शेवटी दैवत्व म्हणजे काय, तर अखिल मानव जातीकरिता माझा काय उपयोग होईल याचा विचार करणं आणि ते प्रत्यक्ष कृतीत आणणं.
रतन टाटानी यासाठीच आयुष्य वेचलं. म्हणूनच एकदा आपल्या आलिशान गाडीतून जात असताना एक कुटुंब आपल्या छोट्याश्या दुचाकीवरून जाताना दिसलं. त्यात नवरा, बायको आणि दोन मुलं दुचाकीवर स्वार होते. त्यावरून न्यानो गाडीची कल्पना प्रत्यक्षात आणली आणि सामन्यांसाठी एक लाखात चार चाकी बाजारात आली. हा वैश्विक विचार केवळ त्यांनाच सुचतो जे ऐहिक जीवनाच्या पलीकडे जाऊन माणुसकीचा विचार करतात. रतन टाटा यांचे हे जगणं आणि त्यांच्या अंगी असलेलं दैवत्व आजच्या पिढीला दिशादर्शक ठरावं.

अब्दुल कलाम यांच्या नंतर रतन टाटा यांनी शरीर रुपी प्रस्थान ठेवलं असलं तरी त्यांच्या विचारानं आणि आदर्श्यामूळे पिढ्यान पिढ्या ते देशवासियांच्या मनात जिवीत राहतील.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

जीवन वाचवा

 डोस्क्याला शॉट

परवाच एक गंभीर बातमी वाचनात आली. मुंबईकरांची पाण्याची तहान कशी भागणार यासाठी तिघांनी लोकायुक्त न्यायमूर्ती विद्यासागर कानडे यांच्याकडे तक्रार दाखल केली होती. त्याची दाखल घेत न्यायमूर्तीनीं महानगर पालिकेला निर्देश दिले आहेत. अवैध पाणीजोडणी, पाणी गळती, खासगी टँकर मालकांकडून घेण्यात येणारं अवैधरित्या पाणी, वैध पाणी पुरवठ्याच्या बाहेर सीसी टीव्ही कॅमेरे, पाणी टँकर वर नजर ठेवण्यासाठी अत्याधुनिक उपकारणांचा वापर, पाण्यासाठी पोलीस यंत्रणांचा वापर ह्या आणि अशा अनेक उपाययोजना अंमलात आणण्यासाठी निर्देश दिले आहेत.

हे वाचल्यावर एक लक्षात आलं की, पाण्याची चोरी करणारं एक मोठं ब्रॅकेट काम करतय.

पाणी हे जीवन आहे आणि आपण पूर्णपणे त्यासाठी निसर्गावर अवलंबून रहात आहोत. पण हे ब्रॅकेट जर सक्रिय असेल तर प्रशासन, पोलीस यांच्याबरोबर नागरिकही जागरूक झाला पाहिजे. कारण प्रत्येकाने हा विचार केला पाहिजे की माझ्या घरी आणि सोसायटीत पाणी वाया जात नाही ना?

सुरुवात पहिल्यांदा स्वतः पासून झाली पाहिजे..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

सिमोल्लंघन

 डोस्क्याला शॉट

पितृ पक्ष संपला आणि नवरात्री पर्व सुरु झालं. आता दसरा येईल. दसरा या सणाला हिंदू धर्मात अनन्यसाधारण महत्व आहे. या दिवशी सिमोल्लंघनाचाही शुभमुहूर्त समजला जातो. या शुभमुहूर्तावर योध्ये आणि व्यापारी बाहेर पडत अशी अख्यायिका आहे.
पण या वर्षी जसा पितृ पक्ष संपला तसा सर्व राजकारण्यांना इलेक्शनचा वास लागला आणि आत्ताच खरा सिमोल्लंघनाचा मुहूर्त आहे आणि
तो गाठलाच पाहिजे यासाठी सर्वच धडपडू लागलेले दिसताहेत. तिकीट नावाचं गाजर सगळ्यांनाच खुणावतंय. जुन्याची साथ सोडून नव्या वाटा चोखाळण्याची हीच नामी संधी असल्यामुळे हे डोमकावळे सर्वपीत्री अमावस्येच्या कावळ्याप्रमाणे या ताटावरून त्या ताटावर उड्या मारू लागले आहेत. नीतीमत्ता, चाड, शरम याला बिनदिक्कत तिलांजली देऊन उड्या मारण्याची लगबग सुरु झाली आहे. कालपर्यंत ज्यांच्या गळ्यात गळे घालून समोरच्यांना शिव्याशाप दिले त्यांच्याच गोटात जाऊन कालपर्यंतच्या सोबत्यांना काहीही बोलायला तयार झाले आहेत. मला काहीही नकोय पण कार्यकर्त्यांनी आग्रह धरला मग माझा नाईलाज झाला. शेवटी जनतेचं ऐकावंचं लागत, हेही पालूपद आळवून त्याला थापांचा सोनेरी मुलामा चढवला जाऊ लागला आहे.
इलेक्शन पर्यंत हा आलेख चढता राहील यात शंका नाही...
पण कुणाचा दसरा करून सोनं लुटायचं आणि कुणाची दिवाळी करून आपटी बार फोडायचे हे सुजाण जनतेच्या हाती आहे हेही लक्षात असावे एव्हडंच म्हणणं आहे. बाकी सब कुशल मंगल..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

संस्कार

 डोस्क्याला शॉट

गौरव घरी आला त्यावेळी खूपच भुकेला होता. सकाळी नऊ वाजता त्यानं घर सोडलं होतं ते केवळ एक ग्लास दुध पिऊन. मालतीन त्याला दोन डबे. थोडे ड्रायफ्रूट असं सगळं दिलं होतं पण वाढत्या वयाच्या गौरवची भुकही वाढती होती. सकाळी क्लास मग कॉलेज परत क्लास, स्टडी इत्यादी करून घरी परतयला त्याला रात्रीचे नऊ वाजून गेले होते.
आल्या आल्या त्यानं त्याची बॅग आतमध्ये नेऊन ठेवली आणि आईला जोरात हाक दिली 'आई जेवायला दे. खूप भूक लागलीय'
मालतीला याची कल्पना होतीच. तिनं त्याचं आणि त्याच्या बाबांचं ताट वाढायला घेतलं. गौरवला आता धीर नव्हता. तो सरळ स्वयंपाक घरात शिरून एक वाढलेलं ताट घेऊन हॉलमध्ये आला आणि त्याने जेवायला सुरुवात केली. ताटात आवडती मटकीची उसळ पाहून स्वारी अधिकच खुश झाली. त्या बरोबर चिंच गुळाची आमटी जेवणाची रंगत अधिकच वाढवत होती.
गौरव फटाफट जेवू लागला. आता त्याला थांबतच नव्हतं. मालती त्याच्या बाबांचं ताट घेऊन बाहेर येणार तेव्हड्यात बाबाच उठून स्वयंपाक घरात आले आणि त्यांनी मालतीला थांबायची खूण केली.
बाहेर गौरव ओरडून ऑर्डर देत होता 'आई, उसळ. आई, आमटी. आई, चपाती. आई, आणखी एक पापड.....' मालती घाई घाईनं एकेक पदार्थ त्याला देत होती आणि गौरव ते संपवत होता. बाबा हे सर्व शांतपणे पहात होते. शेवटी एकदाचं गौरवचं पोट भरलं आणि तो शांत झाला.
स्वयंपाक घरात आता अगदीच थोडी उसळ, दोन चपात्या, थोडी आमटी, थोडा भात असं उरलं होतं. बाबांना याचा अंदाज आला होता. त्यांनी मालतीला आणखी काही करण्यापासून रोखलं. मग दोघांनी उरलं सुरलं खाऊन जेवण संपवलं.
गौरव बेडरुममध्ये अभ्यास करायला म्हणून गेला. मालतीला सगळं आवरायला खूप उशीर झाला. तोपर्यंत बाबाही पेंगुळले होते. गौरवही झोपला असेल असं वाटून तिनं त्याच्या खोलीचा दरवाजा किलकीला केला तशी गौरवचीच हाक ऐकू आली तिला.
'आई, मी चुकलो. मी खूप जेवलो आज. तुम्हां दोघांना काहीच उरलं नाही. मला कळलय ते'
एव्हडं बोलून तो हमसाहमशी रडू लागला.
आईनं त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवला आणि म्हणाली, 'अरे, माझीच चूक झाली. मला अंदाज आला नाही तुझ्या भुकेचा. पण असुदे काहीच बिघडत नाही त्यामुळं. आता तु जे बोललास ते ऐकूनच माझं पोट भरलं. आमच्या कष्टाची तुला जाणीव होणं हेच तर खरे संस्कार आहेत बाळा. चल अभ्यास संपव आणि लवकर झोप' एव्हडं म्हणून ती आपल्या रुममध्ये झोपायला गेली.

त्यावेळी त्यांच्या देव्हाऱ्यातली नैवेद्यची वाटी रिकामी झाली होती.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

गांधी विचार

 डोस्क्याला शॉट

प्रदीप दळवी लिखित 'गांधी विरुद्ध गांधी' हे नाटक पाहण्याचा दोनदा योग आला. प्रदीप दळवी हे आमच्या बँकेचे खातेदार म्हणून ओळखीचे होते. अतुल कुलकर्णी त्यात गांधी करत. किशोर कदम त्यांच्या मुलाची भूमिका करत. संवाद आणि अभिनय यांची जुगलबंदी म्हणजे हे नाटक.

नाटक सुरु होतं आणि केवळ दहा मिनिटातच जुगलबंदीला सुरुवात होते. कधी गांधींच्या विचाराबरोबर आपण वहात जातो तर कधी त्यांच्या मुलाकडे आपण झुकतो. दहा पंधरा मिनिटात आपण बदलत जातो ते अगदी शेवटपर्यंत. इतकं की मध्यन्तरात जागेवरून उठण्याचं भानही आपल्याला रहात नाही. जणू हे नाटक आपल्या मनाचा ताबाच घेतं.

एकदा वाटतं गांधी विचारच बरोबर तर दुसऱ्या मिनिटाला वाटतं की गांधींनी त्यांच्या मुलावर अन्याय केला.

यातच नाटक संपत. आपण बाहेर पडतो..

विचारांचं गारुड अनेक काळ, दिवस आपल्यावर राहतं. शेवटी वाटत की, गांधी विचारच श्रेष्ठ आहेत. म्हणूनच ते राष्ट्रपिता आहेत.

हेच गांधींच्या विचारांचं श्रेष्ठत्व आहे.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

पाहुणचार

 डोस्क्याला शॉट

पन्हाळा पाहिल्यावर मसाई पठारवर गेलो. सध्या तिथे फारशी फुलं नाहीत. राजे याच मार्गे घोडखिंडीतून पुढे विशाळगडी पोहोचले होते.

आम्हीही हाच रस्ता पकडला परंतु हा रस्ता शाहूवाडीवरून पुढे पावनखिंडीला जातो. वाटेत

कारंजोशी नावाचं छोटंसं गाव लागतं. या गावचे सरपंच रमेश पाटील यांचं घर रस्त्यालगतंच, त्यांना ओलांडून पुढे जाणं शक्यच नव्हतं. घर आल्यावर मी थोडी पुढेच गाडी उभी केली आणि मित्रांना म्हणालो, तुम्ही गाडीतच थांबा. मी लगेच येतो.

मला लांबूनच जयू आईनं (रमेश पाटलांची पत्नी) पाहिलं आणि पाटलांना वर्दी दिली तसे पाटील बाहेर आले आणि मला ओलांडून सरळ गाडीकडे गेले. मित्रांना खाली उतरवून घरीच घेऊन आहे.

मला माहिती होतं तुम्ही मित्रांना गाडीत बसवून एकटेच येणार ते, हसून त्यांनी माझ्या चाणाक्षपणावर मात केली होती.

त्यांचं घर मस्तच आहे. आधुनिक आणि जुनेपणाचा सुंदर मिलाफ आहे. सगळे कुटुंब एकत्र आणि घरात वृद्ध आई, ही घराची शान.

गप्पा रंगल्या आणि पाटलांनी कुणाला तरी एकच फोन केला आणि पाचच मिनिटात दहा बारा माणसं जमा झाली. पाटलांनी सर्वांची ओळख करून दिली. ते सगळे सामाजिक कार्यकर्ते होते आणि आता त्यांनी जुनी शाळा संवर्धनाच काम हाती घेतलं होतं. त्यावर सगळे भरभरून बोलत होते. सगळ्यांच्या मनात काहीतरी करण्याची उमेद होती.

जयू आईनं सर्वांचं चहा पाणी केलं. पाटलांचा हसतमुख मुलगा उमेश, सर्वांचं आदरांतीथ्य जातीने पहात होता. मी आता काढता पाय घेतला होता तर पाटलांनी बसण्याचा आग्रह केला. एकाने मधोमध खुर्ची ठेवली. प्रत्येकाला त्यावर बसवून फेटे बांधले. मग शाल, श्रीफळ देऊन सन्मान केला. फोटो झाले. चार शब्दांचं कौतुक झालं.

शेवटी निघताना आईच्या पायाला स्पर्श केला. आणि त्या माऊलीला म्हणालो, बघा न आई, तुमच्या मुलानं केवढा आदरसत्कार केला. अवघड वाटतंय हो.

त्यावर ती माऊली म्हणाली, लेकरा कोल्हापूरला पाटलांच्या घरात आलाय तुम्ही. फेटा, शाली बिगर पुढं जाऊच शकत नाही.

कायमस्वरूपी या पाटीलकी पुढं नतमस्तक व्हावं वाटलं.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

श्रद्धा

 डोस्क्याला शॉट

परवाच कोल्हापूर जिल्ह्यातील बाजीप्रभू आणि मराठा मावळे यांच्या गनिमांबरोबर झालेल्या निकराच्या लढाईनं पावन झालेल्या पावनखिंडीला भेट देण्याचा योग आला. त्या पवित्र स्थळी माथा टेकून अश्रू ढाळले. स्मारकाचे काम दगडी असून खाल पर्यन्त एकशे पस्तीस पायऱ्या उतरून गेल्यावर खिंड येते. वाकून पाहिल्यावर मन अचंबित होतं. कसे लढले असतील हे वीर. किती श्रद्धा असेल त्यांची आपल्या राजापोटी. किती जिगर असेल त्यांच्यापाशी. असे अनेक प्रश्न घोंघावत आणि मन भारावून परत वरती यायला होतं.

आम्ही सर्वजण अशाच मनःस्थितीत दगडी पायऱ्या चढून वरती आलो.

तर अगदी मुख्य प्रवेशाच्या बाजूला बाकावर बसलेल्या एका स्वच्छ वयस्क मावशीने 'नमस्कार' म्हणून आम्हाला साद घातली. मावशी अगदी प्रसन्न होत्या. हसतमुख होत्या. चेहऱ्यावर समाधान झळकत होतं. 'कशी वाटली पावनखिंड. स्वच्छता ठीक वाटली ना' मावशीने प्रसन्न पणाने प्रश्न केला.

'खूप छान आहे मावशी. स्वच्छता तर अप्रतिम. तुम्ही करता वाटतं स्वच्छता' मी म्हणालो. 'हो. मीच बघते सगळं' असं त्या म्हणाल्या तेव्हड्यात मी पैसे देण्यासाठी खिशात हात घातला. तशा त्या जवळ जवळ ओरडल्याच 'अहो मी काय पैसे मागत नाय तुमच्यापाशी. मी चाकरी करते ग्रामपंचायतीची. मला चांगला पगार हाय.'

'मग तुम्ही स्वच्छतेबद्दल का विचारलं' मी म्हणालो.

'काका, हे माझं मंदिर हाय. या राजानं एव्हडं काय करून ठेवलंय आपल्यासाठी की त्याच्या पुढं आपल्या चमडीच्या पायघडया घातल्या तरी पुरं पडणार नाय. आणि मावळ्यांचं बलिदान किती मोठ्ठ. किती जीवाचं रान करून लढले असतील ते आपल्या राजासाठी. ह्यो राजा हुता आणि जीवाला जीव देणारे मावळे होते म्हणून तुमी आमी इथं उभं हाय. किती उपकार हाय त्यांचं आपल्यावर. मग मला सांगा मी त्याच श्रद्धेने माझी चाकरी करू शकत नाय. अवो किती भाग्यवान मी, मला ही पवित्र जागा स्वच्छ करायला मिळतीय. माझ्या एव्हडं भाग्यवान या जगात कोणीच नाय. कोणीच नाय'

असं म्हणत मावशी खराटा आणि झाडू उचलून चालू लागल्या.

आम्ही कितीतरी वेळ त्यांच्या पाठमोऱ्या, प्रसन्न देहाकडे पहात बसलो. क्षणभर वाटलं त्या चालतायत तिथली माती कपाळावर लावावी.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

मोरया

 डोस्क्याला शॉट

'पुढच्या वर्षी लवकर या' ह्या बेंबीच्या देठापासून मारलेल्या हाळीला सिरीयसली घेऊन बाप्पा 🙏🏽घरोघरी आणि सार्वजनिक मंडपात उद्या विराजमान होत आहेत. महाराष्ट्र आणि आता देशविदेशात या उत्सवाने समाजमनाला आध्यत्मिक भुरळ घातली आहे. या बाप्पाने आपल्या लोभस रूपाने धर्म, जाती आणि आर्थिक दरी यावर मात करून सर्व सीमा ओलांडल्या आहेत. अगदी कोवळ्या जीवापासून ते वृद्धापर्यंत सर्वाना तो आपला वाटतो. त्याच्या प्रभावाखाली सर्व एकत्र येतात. भेदाभेद विसरतात. हेच या उत्सवाचं यश आहे.
स्वातंत्र्यपूर्व काळात हेच वलंय बाळ गंगाधर टिळकांनी ओळखत त्याला राजकीय, वैचारिक आणि संस्कृतीक अधिष्ठानाचं स्वरूप दिलं. त्यातूनच पुढे भारतीय स्वातंत्र्याचा इतिहास रचला गेला. त्यामुळे या उत्सवाचं महत्व अधोरेखित होतंय.

पण...

असो, आता पण नको.
खूप खूप आनंदाने आणि समाधानाने बाप्पाचं स्वागत करूया..
बोला 'गणपती बाप्पा मोरया'🙏🏽

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

वंश

 डोस्क्याला शॉट

नेपोलियन बोनापार्ट हा काही उच्चं किंवा लढवय्या घराण्यात जन्माला आला नव्हता, तो अतिशय सामान्य कुटुंबात जन्माला आलेला मनुष्य होता. जग्गजेत्ता होण्यासाठी त्याने अपार कष्ट घेतले. पण त्यालाही अंतर्गत विरोधाचा सामना करावा लागला.
काही अंतर्गत विरोधी सरदारांनी त्याचा एकेदिवशी पाणउतारा करायच ठरवलं. नेहमी प्रमाणे त्याचा दरबार भरला. आणि ठरलं की आज सर्वांनी आपल्या कुळाबद्दल माहिती द्यायची. मग प्रत्येक सरदार उठून सांगू लागला, मी आमक्या तमक्या कुळात जन्माला आलो. त्यातला मी बारावा वंशज, मी या कुळात जन्माला आलो त्यातला दहावा वंशज, मी यां महान सरदारचा तिसऱ्या पिढीचा वंशज.. असं प्रत्येकाने सांगायला सुरुवात केली.
शेवटी नेपोलियनवर सांगण्याची वेळ आली. आपल्या विरोधात हे षडयंत्र आहे हे त्यानं ओळखलं होतं. तो काय बोलणार आणि त्यावर त्याची कशी निंदा नालस्ती करायची याची सगळे विरोधी वाट पहात होते.
नेपोलियनने बोलायला सुरुवात केली, तुम्ही सगळे महान वंशात जन्माला आले आहात. कोणी दुसरा कोणी बारावा तर कोणी दहावा पण माझा पराक्रमी वंशज माझ्यापासूनच सुरु झालाय. आमच्या पराक्रमी वंशाला जन्माला घालणारा मीच प्रथम आहे आणि आमच्या पराक्रमी वंशाची सुरुवात माझ्यापासून सुरु होत आहे. जी यापैकी कुणाकडे नाही.

तात्पर्य, आपल्या कर्तृत्वावर आपला विश्वास असेल तर कुणाच्या कुबड्यांची आपल्याला गरज नाही.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

मी

 डोस्क्याला शॉट

हल्लीच एक छान गोष्ट वाचनात आली. एका नगरातला राजा अतिशय कोपीष्ट आणि अहंकारी होता. त्याच्या रोजच्या पालखी वाहकला तो रोज खूप तुच्छतेने बोलायचा. हा नोकर ईश्वर पूजा करताना आपलं दुःख सांगायचा. एके दिवशी ईश्वरांनी रुप बदलून पालखी वाहकाच काम घेतलं आणि राजाला नेताना मुद्दाम धडपड केली. राजा पिसाळला. खाली उतरून त्याला खूप बोलू लागला. ईश्वर मान खाली घालून उभे होते. राजाने प्रश्न केला 'कोण आहेस रे तू?'. त्यावर ईश्वर काही बोलले नाहीत. राजाने वारंवार हा प्रश्न विचारला त्यावर ईश्वराने त्याला तोच प्रश्न केला. 'कोण आहेस तू' त्यावर राजा म्हणाला, 'मी या प्रदेशाचा राजा... अमुक अमुक' त्यावर ईश्वर म्हणाले. 'अमुक अमुक' हे आम्ही ओळखतो म्हणून केवळ नाव आहे."प्रदेशाचा राजा' ही जनतेने दिलेली जबाबदारी आहे. जनतेने ठरवलं तर त्यातून मुक्ती मिळेल मग उरतो तो फक्त 'मी' आणि ईश्वराने ठरविले तर त्यातूनही मुक्ती मिळेल. मग तुमच्यापाशी काय उरलं?

क्षणात ईश्वर नाहीसे झाले. राजाचा अहंकार गळून पडला.

बघा काही अर्थबोध होतोय का... 🤔

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

दडलंय काहीतरी

 डोस्क्याला शॉट

जे. के. रॉवलिंग हे नाव आपल्यापैकी किती जणांना माहिती आहे? नाही ना, तर या मॅडम ब्रिटिश असून त्या जगप्रसिद्ध फँटॅसी कादंबरी हैरी पॉटरच्या लेखिका आहेत. वयाच्या चाळीशी पर्यंत त्या अतिशय सामान्य जीवन जगत होत्या आणि त्यांचे आयुष्य अतिशय कष्टाचे आणि संघर्षाचे होते. लहानपणापासून आईचे आजारपण त्यांनी काढले. त्या काळात शाळेतही त्या नीटपणे जावू शकल्या नाहीत. पुढे लग्न झाले पण नवऱ्याच्या जाचामुळे मुलांना घेऊन त्या बाहेर पडल्या. शिक्षिकेची एक सामान्य नोकरी त्यांना मिळाली. तुटपुंज्या पैशात त्या घर चालवीत होत्या पण मनातला लेखक त्यांनी जिवंत ठेवला. मिळेल त्या वेळेत त्यांनी हैरी पॉटर साकारला. सात वर्ष त्या कादंबरी लिहीत होत्या आणि हॅरी पॉटर पुस्तकांच्या तडाखेबंद खपामुळे अवघ्या पाच वर्षांत त्या लखपती बनल्या. मार्च २०१० सालातल्या फोर्बसच्या कोट्यधीशांच्या यादीत जे.के. रोलिंगला स्थान देताना त्यांनी त्यांची संपत्ती १ अब्ज अमेरिकन डॉलरांइतकी असल्याचे नमूद केले आहे.  २००७ सालच्या टाइम नियतकालिकाच्या 'पर्सन ऑफ द इयर' नामांकनात जे.के. रोलिंग दुसऱ्या स्थानी तर ऑक्टोबर इ.स. २०१०मध्ये, ब्रिटनातील काही प्रमुख नियतकालिकांच्या संपादकांनी रोलिंग यांना 'ब्रिटनातील सर्वांत प्रभावशाली महिला' म्हणून गौरवले. एकच पालक असलेल्या कुटुंबांसाठी कार्य करणाऱ्या संस्था, मल्टिपल स्क्लेरॉसिस सोसायटी ऑफ ग्रेट ब्रिटन अशा अनेक समाजसेवी संस्थांसाठी त्यांनी योगदान दिले आहे. अशी ही चतुरस्त्र लेखिका आणि समजसेविका घडली.
तात्पर्य काय तर जीवनात काहीतरी नक्कीच चांगलं घडणार आहे म्हणून मनातला दिवा तेवत ठेवा. तुमच्यातही एक जे.के. रोलिंग आहे हे लक्षात ठेवा.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

चवीनं खाणार

 डोस्क्याला शॉट

अजु अगदी लहानपणापासूनच पुढ्यात येईल ते खायचा. त्यानं कधीच चोखंदळपणा केला नाही. अगदी लहानपणी आईनं दुधात बोर्नव्हीटा जरी मिक्स करून दिलं तरी लगेच त्यावर प्रतिक्रिया द्यायचा 'आई मस्त लागतंय दूध' त्यामुळे आई काहीही अधिक आनंदानं करायची आणि त्याला दिल्यावर त्याच्या प्रतिक्रियेसाठी त्याच्याकडे बघत थांबायची. त्यावेळी पहिला घास खाल्यावर अजुचा चेहरा फुलायचा आणि आईकडे पहात 'मस्त झालंय आई' असं म्हणायचा. मग आईलाही धन्यता वाटायची..
त्या उलट सई अतिशय चोखदळ होती. तिच्या पुढ्यात काही आलं की ती पहिल्यांदा त्या पदार्थाचा वास घेणार. मग एक घास खाऊन बघणार. मग मनातल्या मनात त्याची चिरफाड करणार. मग आईला म्हणणार 'ह्यात हिंग जास्त वाटतोय किंवा मोहरी जास्त पडलीय'
अजु आणि सई मोठे झाले. लग्नं झाली.
अजुची बायको नेहमी खूष असायची. ह्यांना काही खायला द्या नेहमी आनंदाने खातात असं म्हणायची. आजूच्या सासुरवाडीचेही खूष असायचे. जावयाचा पाहुणचार करतांना त्यांना समाधान वाटायचं. या उलट सईचा नवरा सारखी तिची तक्रार करायचा. त्याच्या सासरी पण तिला त्यावरून ऐकायला मिळायचं. मग तिलाही अड्जस्ट करायला लागायचं...
सांगायचं तात्पर्य काय तर..
जीवनाकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन नेहमीच समाधानी असला पाहिजे.. अति चोखंदळपणा तुम्हांलाही त्रासाचा ठरतो आणि तुमच्या प्रियजनानांही...


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

कोसळतोय

 डोस्क्याला शॉट

कुणाच्या घरी अप्रिय घटना घडली तर त्यांच्या कुटूंबियांना भेटून आपल्या सहवेदना व्यक्त करायच्या असतात. तिथे जावून घटनेची चिरफाड करायची नसते एव्हडी साधी अक्कल आजकाल राजकारण्यांना राहिलेली नाही. महाराजांचा पुतळा कोसळला हा अतिशय दुर्दैवी आणि क्लेशकारक प्रसंग आहे. पण त्यावर किती राजकारण करावं आणि सत्ताधाऱ्यांवर आग पाखड करून आपले छुपे मनसुबे किती साध्य करावेत याला काही सीमा आहे की नाही.

कल्याणमध्ये राहणाऱ्या चोवीस वर्षाच्या युवकाला हे काम मिळाले. या कामाचे टेंडर नाविक दलाने काढले होते. यावर राज्य सरकारने समिती नेमली होती त्यांनी आणि नाविक दलाने हे काम त्याला दिले होते आणि त्याची मुदत होती तीन वर्षाची. नाविक दलाला नौदल दिनानिमित्त हा पुतळा उभा करायचा होता आणि पंतप्रधान त्याचं उदघाटन करणार होते. अर्थात निवडणुकांच राजकारण आहेच. शेवटी तो पुतळा केवळ आठ महिन्यात बसवला. मुळात त्याचा पाया किती दिवसात तयार झाला, तो शास्त्रीय परिमणानुसार योग्य होता की नाही हे सिद्ध होईलच. पुतळा तयार करून आणला जातो आणि तो उभा केला जातो हे शास्त्रीय आहे पण वेळे अभावी हा पुतळा तुकड्यांच्या स्वरूपात तिथे आणला आणि स्क्रूने तो उभा केला.

 कोल्हापूरचे छत्रपती संभाजी महाराज यांनी या पुतळ्याबाबत पंतप्रधान आणि संबंधिताना पत्र लिहून कळवले होते की, हा पुतळा शास्त्रीय परिमांणानुसार नाही. गम्मत तर पुढेच आहे. राज्य सरकारच्या संबंधित विभागाने सिंधुदुर्गच्या जिल्हाधिकारी, पोलीस व इतर यांना हल्लीच म्हणजे दिनांक 20 ऑगस्ट रोजी पत्र पाठवून कळवले होते की, या पुतळ्यात वापरलेले स्क्रू गंजले असून त्याची लवकरात लवकर डागडुजी करणे गरजेचे आहे आणि त्याकडे त्वरित लक्ष घालावे. म्हणजे सरकारलाही याची कल्पना होती. पण दुर्दैवाने हा अपघात (हो, अपघातच) घडला. आता त्यात कोण दोषी आहेत हे सगळं ठरवणं ही त्या त्या वेळेची गोष्ट आहे. पण राजकीय बोलघेवड्यांना पोपटपंची करायला आणि मीडियाला काहीतरी पेटवायला मिळालं हेच खरं...

(महाराज या सर्वांनां माफ करतीलच कारण तो जनतेचा राजा होता)

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

घरभेदी

 डोस्क्याला शॉट

काय गंम्मत आहे पहा. काल बदलापूरकरांनी आंदोलन केलं. हे आंदोलन जसं व्यवस्थे विरोधात, शाळे विरोधात होतं तसंच ते पोलिसांच्या हलगर्जीपणा विरोधातही होतं. पण एक बातमी वाचली आणि या समाजाचं रक्षण करणाऱ्यांवर हसावं की रडावं हेच कळेनास झालं.
ती बातमी अशी होती की, माहीम येथील पोलीस वसाहतीत घरफोड्यांचा सुळसुळाट.
आता तुम्हांलाही हसू आलं असेल ना?
माहीम येथे पोलिसांची मोठी वसाहत आहे. म्हणजे त्यांच्या क्वार्टरस आहेत. आता तिथे राहणारे सर्व पोलीसच मग चोरट्यांची काय बिषाद आहे तिथल्या वाऱ्याला तरी उभं राहण्याची. पण आपले चोर किती पोचलेले आहेत ते बघा. या वसाहतीत एक नाही दोन नाही तर चक्क चौदा घरं फोडली त्यांनी.
कुठल्यातरी पोलिसाला एक घर फोडून उघडलेलं अढळलं. मग त्याने संबंधिताना ही बाब सांगितली. मग तपास सुरु झाला. तर तपासाअंती चौदा घर अशी फोडलेली अढळली. त्यातील सामान अस्ताव्यस्त होतं. चांदीच्या देवाच्या मुर्त्या आणि टीव्ही वगैरे सामान चोरलेलं होतं. मग रीतसर माहीम पोलीस स्टेशनमध्ये तक्रार नोंदवली गेली. पंचनामा झाला. मग त्यावेळी तिथे खूप गर्दी झाली.
पण गंम्मत ऐकायला मिळाली ती अशी की चोर माहितीगार असावा आणि तो आपल्या वसाहतीतलाच असावा अशी त्या गर्दीत कुजबुज चालली होती म्हणे.
आता बोला.... 😄

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

कोवळे जीव

 डोस्क्याला शॉट

दिल्लीचं निर्भया प्रकरण, हिंगणघाटचं प्राध्यापिकेवरील अत्याचाराचं प्रकरण, बंगालमधील डॉक्टर महिलेवरील अत्याचार आणि नंतर तीचा निर्घृण खून हे अगदी ताज प्रकरण आणि आता कालच बदलापूर येथील अगदी कोवळ्या मुलींवर झालेले अत्याचाराचं आणि अशी अगणित प्रकरणं, ही प्रकरणं म्हणजे समाजातील क्रूरतेच्या उच्चंत्तम पातळीचा कडेलोट आहे.

दिवसेंदिवस लोकांच्या वैचारिक पातळीचा कसा ऱ्हास होतोय हे दाखवणारी ही प्रकरणं आहेत. अगदी कोवळ्या जीवापासून ते प्रौढ महिलांना याचं भय आहे. शाळेत जाणाऱ्या मुलींना पालक छातीवर दगड ठेऊन जर पाठवत असतील तर या देशात दुसरं दुर्दैव नसावं.

पण सामाजिक गुन्ह्यामागे काही मंडळी राजकीय नफा पाहून जे राजकारण करीत आहेत ते मात्र निश्चित निषेधार्य आहे. सामान्य जनता निश्चित न्याय मागण्यासाठी आंदोलन करेल पण ही जनता लगेच हातात दगड घेऊन पोलिसांवर फेकतील आणि त्या पाठोपाठ लगेच राजकीय प्रतिक्रिया याव्यात हा निश्चित योगायोग नाही.

गुन्हेगाराला शासन झालंच पाहिजे पण त्यासाठी राष्ट्रीय संपत्तीला वेठीस धरणं आणि तिची नासधूस करणं हे नक्कीच सामान्य जनतेचं काम नाही.

याचाही विचार व्हायला पाहिजे.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

शांत काश्मीर

 डोस्क्याला शॉट

परवा सहज यूट्यूब पहात असताना रोजा चित्रपट समोर आला आणि पाहिला. एकोणीशे ब्यांण्णव साली प्रदर्शित झालेला दिग्दर्शक मणिरतन्म आणि संगीतकार एआर रहमान यांच्यामुळे रोजा प्रचंड गाजला. त्यावेळी काश्मीर अक्षरशः धूमसत होतं. पाकिस्तान पुरस्कृत दहशतवाद अगदी शिगेला पोहोचला होता. काश्मीरच्या जनतेने आम्ही भारतीय नाहीतच असेच मनात धरले होते. नुकतेच तारुण्यात पदार्पण करणारे तरुण दहशतवाद्याच्या चुकीच्या प्रचाराला बळी पडत होते. त्यामुळे तिथे दहशतवाद आणि हिंसाचार शिगेला पोहोचला होता. सैनिक आणि तेथील तरुण रोज होणाऱ्या चकमकीत बळी पडत होते. भारतीय सैन्याची अपरिमित हानी या काश्मीरमुळे झाली. अनेक पिढ्या बरबाद झाल्या. जंग जंग पच्छाडलं तरी पाकिस्तानचे मनसुबे धुळीस मिळाले.

आज काय चित्र आहे? तीनशे सत्तर कलम हटवलं गेलं. आता तर तिथे निवडणुका जाहीर झाल्या आहेत. मोठमोठे सरकारी प्रकल्प येत आहेत. जगातला सर्वात मोठा अटल टनेल साकारला जातोय. शैक्षणिक धोरण राबवलं जातंय. मोठे धरण साकारतय त्यामुळे वीज निर्मिती होणार आहे. पर्यटक काश्मीरला पसंती देतायत. तरुणांना रोजगार मिळतोय. काश्मीर देशाच्या मुख्य प्रवाहात सामील होतोय.

बत्तीस वर्षांपूर्वी रोजा चित्रपटात दहशतवाद थांबण्याची केलेली अपेक्षा चौतीस वर्षांनी काहीअंशी पूर्ण होतीय.

परंतु मध्येच होणाऱ्या चकमकी आणि पर्यटकांवरील हल्ले अशा बातम्या ऐकल्या की धस्स व्हायला होतं..

पण खरं सांगू, एकदा तरी काश्मीरला जाच...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

दोडकी बहीण

 डोस्क्याला शॉट

महाराष्ट्रातल्या बहिणी लाडक्या आणि बँकेतल्या बहिणी दोडक्या अशीच परिस्थिती महाराष्ट्रात झाली आहे. लाडक्या बहिणी आपले पैसे घेण्यासाठी बँकेत गर्दी करीत आहेत. त्याचा त्रास अर्थातच बँक कर्मचाऱ्यांना होत आहे.

आधीच रिझर्व बँकेकडून वेळोवेळी आलेल्या मार्गदर्शक सुचनांचे पालन करताना पिचलेला बँक कर्मचारी, सरकारच्या विविध योजनांचे पालन करताना अधिकच वाकून गेला आहे.

एकेकाळी बँकेतली नोकरी म्हणजे मोठ्या पगाराची आणि आरामाची नोकरी अशी समजूत असताना आता मात्र बँकेतली नोकरी ही अधिकाधिक जिकिरीची होत आहे. त्यात धंदा वाढवण्यासाठी टार्गेटचा राक्षस मानगुटीवर बसलेला आहेच.

पंतप्रधान मोदींनी अचानक नोटबंदी जाहीर केली त्यावेळी देखील बँक कर्मचारी पिचले गेले हॉते. त्यानंतर आलेल्या करोनाच्या लाटेत बँक कर्मचारी निमूटपणे नोकरी करून सेवा देत होते. आणि आता या सरकारने लाडकी....योजना काढून बँक कर्मचाऱ्यांचे केवळ कंबरडे मोडले नाही तर प्रक्षुब्ध झालेल्या लाडक्या बहिणी दोडक्या झालेल्या बँक कर्मचाऱ्यांना काहीही करतील ही भीती आहे. म्हणूनच बँक कर्मचारी संघटनांनी सुरक्षेची मागणी केली आहे. हे आपल्या सिस्टीमचे दुर्दैव नाही का? म्हणजे योजना काढतांना त्याच्या उत्कृष्ट अंमलबजावणीचा विचार का होत नाही?

एकूण काय तर राजकीय लाभापोटी काढलेल्या योजनांची अंमलबजावणी करताना सरकार लाडकी आणि दोडकी हा भेदभाव का करते हेच कळत नाही.

पण त्यांनी हे ही लक्षात घ्यावं की बँक कर्मचारी सुद्धा मतदार आहेत....

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

मर्डर

 डोस्क्याला शॉट

राहुल आणि लक्ष्मी हे अतिशय कष्टाळू तरुण जोडपं. दोघेही सुशिक्षित आणि चांगल्या आय टी कंपनीत नोकरी करणारे. बऱ्यापैकी मिळकत आणि सुस्थितीत जीवन घालवणारे दोघेही. दोघांनाही पैसे साठवायची काही हाव नाही. उगाच रिस्क घेऊन पैसे गुंतवावे असं त्यांना कधी वाटलं नाही.
सुनील बजाज नावाचा तरुण मुलगा उगाचच त्यांच्या ओळखीचा झाला. खूप बोलका स्वभाव त्याचा. हळू हळू त्याचं त्यांच्याकडे येणं वाढलं. तो या दोघांना शेअर बद्दल खूप काही सांगायचा. शेअर मध्ये पैसे गुंतवा चांगला फायदा होतो. मी खूप जणांचे पोर्टफोलिओ सांभाळतो त्यांना खूप फायदा मी करून दिला आहे. असं सांगू लागला.
राहुल आणि लक्ष्मी या चाणक्ष जोडप्याने त्याचे सलगी करण्याचे मानसुबे वेळीच ओळखले. आणि आता याला दूर केले पाहिजे यावर त्यांच एकमत झालं.
एकदा त्यांनी त्याला जेवायला बोलवलं आणि एक कथा सांगितली. फार पूर्वी आम्ही..
गावी एका माणसाला जमीन घेण्यासाठी काही लाख रुपये दिले होते. त्यानं आम्हाला फसवलं. माझे वडील खूप चिडले. वारंवार मागणी करून त्याने पैसे दिले नाही. मग माझ्या वडिलांनी जालीम उपाय केला...
काय केला.. त्या सुनीलने विचारलं..
काही नाही माझ्या वडिलांनी त्याचा मर्डर केला... राहुलने सहज सांगितलं.
गावी असंच चालतं असं वर सांगितलं..
त्या नंतर सुनील बजाज आज पर्यंत या जोडप्याला दिसला नाही.,

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

पदकं

 डोस्क्याला शॉट

परवाच पॅरिस ऑलिम्पिकच सूप वाजलं. म्हणजे सांगता झाली. भारताला एक रौप्य आणि पाच कास्य पदकं मिळाली. त्यामुळे एकूण सहा पदकासह भारत एक्काहत्तराव्या स्थानावर राहीला.
अमेरिका चाळीस सुवर्ण आणि एकूण एकशे सव्वीस पदक
चीन चाळीस सुवर्ण आणि एकूण एक्क्याण्णव पदक
जपान वीस सुवर्ण आणि एकूण पंचेचाळीस पदक
ऑस्ट्रेलिया आठरा सुवर्ण आणि एकूण त्रेप्पन्न पदक
फ्रांस सोळा सुवर्ण आणि एकूण चौसष्ठ पदक
असे पहिले पाच देश आहेत.,
भारताच्या पदकांमध्ये नीरज चोप्रा याने सलग दोन ऑलिम्पिकमध्ये पदकांची केलेली कमाई, मनु भाकर हिने एकाच ऑलिम्पिकमध्ये दोन कास्य पदक आणि विनिश फोगाट हिचं केवळ वाढीव शंभर ग्रॅम वजनामुळे हुकलेलं रौप्य पदक हे चर्चेचे विषय राहीले.
परंतु आपल्या चमू पैकी नऊ खेळाडू पदकांना स्पर्श करून आले त्यातील सात खेळाडू चौथ्या क्रमांकावर राहीले. ही बाब जास्त समाधान देणारी आहे. कारण याचाच अर्थ असा आहे की आपले खेळाडू जितोड मेहनत करतायत.
बाकीच्या देशांच्या तुलनेत आपला देश पदकांच्या बाबतीत अतिशय तोकडा वाटतो.

पण प्रश्न हा आहे की आपण आपले क्रिकेट प्रेम कधी इतर खेळांकडे वळवणार?


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

बरकतीचे दिवस

 डोस्क्याला शॉट

थोडा चढ लागल्यावर गाडीचा चालक जसं गियर बदलतो त्याप्रमाणे पावसाने गिअर बदलला आणि कधी ऊन तर कधी नभाच्छाधीत असा सृष्टीचा खेळ सुरु झाला, जणू काही विधात्याला कळलं की श्रावण सुरु झालाय.
श्रावण सुरु झाला की लोकांच्याही चित्तवृत्ती उल्हसित होतात. धरतीतून हिरवे कोंब मोठे होऊन आकाशाकडे झेपावू लागतात. हवेत आल्हाददायक गारवा येतो. झाडे, वेली, वृक्ष धुळीचे मळभ झटकून हिरवा तजेलदारपणा लेवतात.
सर्वत्र उत्साह संचारतो. बाजारात खरेदी करणाऱ्यांची चहलपहल सुरु होते. सणासूदीचे दिवस सुरु होतात.
एकंदरीत काय तर बरकतीचे दिवस येतात...
हे सगळं दरवर्षीचंच...
पण या वर्षीचं वेगळेपण काय?

उत्तर ऐकल्यावर मात्र तुम्ही हसाल...

या वर्षी सर्व राजकारण्यांना इलेक्शनचा सुगावा लागलाय...
विधात्याला जसं श्रावण सुरु झाल्याचा लागतो तसा..

आणि समस्त राजकारण्यांचे पण बरकतीचे दिवस आले हो......😄


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

जपणूक

 डोस्क्याला शॉट

केवळ कोल्हापूरच नव्हे तर पश्चिम महाराष्ट्रातील सांस्कृतिक आणि ऐतिहासिक वारसा जपणारी वास्तू अचानक आगीच्या भक्षस्थानी पडते या सारखं महाराष्ट्राचं दुर्दैव नाही. राजर्षी शाहू महाराजांच्या पुढाकाराने एकशे नऊ वर्षांपूर्वी बांधलेले हे रंगमंदिर एकोणीशे सत्तावन्न साली संगीतसुर्य केशवराव भोसले यांच्या नावाने संपूर्ण महाराष्ट्राला परिचित होते. असे हे नाट्यमंदिर इलेक्ट्रिक शॉर्टसर्किटमुळे आग लागून भस्मसात झाले हे खरंच वेदनादायक आहे.
प्रत्येक शहरात, गावात ऐतिहासिक, सांस्कृतिक, धार्मिक ठेवा असणारी एखादी वास्तू असतेच. तिला जपणे हे केवळ सरकारचेच नव्हे तर त्या शहरातील, गावातील जनतेचे दायित्व असते. त्या वर जीवापाड प्रेम करणे आणि तो वारसा जपण्यासाठी प्रशासनावर नजर ठेवणे व ते वेळीच करवून घेणे हे काम निवडून आलेल्या प्रतिनिधीनी करणे अपेक्षित आहे.
केवळ कोल्हापूरच नव्हे तर महाराष्ट्रातील तमाम नाट्यगृहांच्या दुरावस्थेबद्दल कलाकारांनी नेहमीच आवाज उठवला आहे पण त्याकडे राजकारणी आणि प्रशासनाने किती लक्ष दिले?
हेल्मेट घालणार नाही, टोल भरणार नाही, मटण महाग झालं तर पैसे देणार नाही अशा वैविध्यपूर्ण मागण्यांसाठी आंदोलन करणाऱ्या कोल्हापूरच्या मर्द गड्याला आपल्या नाट्यगृहाला जीवापाड जपणे जमले नाही की काय?

पटण्यासारखे नाही हे राव...


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

चावा

 डोस्क्याला शॉट

मला देवालयात जायला आवडत पण, एखाद्या मठात जाण्यासाठी मी थोडा रिलॅक्टन्ट असतो. असो. हा थोडा पर्सनल विषय आहे.
कोकणात असताना आम्ही सर्व मित्र टेंभे स्वामींच्या मठात दर्शनासाठी गेलो. मठ खरंच खूप छान बांधलाय. स्वच्छता तर अतिशय सुरेख. अगदी भावपूर्ण आणि प्रसन्न वातावरण. पण अगदी प्रामाणिकपणे सांगायचं तर माझ्या मनात खोट होती. मला का कुणास ठाऊक तिथे मनापासून नतमस्तक व्हावंसं नाही वाटलं, तरी मी नमस्कार केला पण खरंच सांगतो तो एक उपचार होता. नमस्कार झाल्यावर मी बाजूला जावून बसलो. परिसर न्याहाळत होतो. माझे सर्व साथीदार श्रद्धेने नतमस्तक होत होते. सर्वांचं झाल्यावर आम्ही निघालो. तिथेच वाटेत एका टेबलावर तीर्थ आणि एका भांड्यात साखरफुटाणे ठेवले होते. मी उपचार म्हणून तीर्थ प्यायलो. आणि साखरफुटाणे घेतले. तेव्हड्यात माझे मित्र तेथे आले.मग प्रत्येकाने हात पुढे केला. मी त्यांच्या हातावर तीर्थ देत राहिलो. यात वेळ गेला.
परंतु त्याच वेळी माझ्या पायाच्या बोटाला एक मुंगळा अतिशय जोरकसपणे चावला इतका जोरात की कळ मस्तकात गेली. मी त्याला टिचकी मारून काढण्याचा प्रयत्न केला पण त्याचा चावा इतका घट्ट होता की तो टिचकीनं हटलाच नाही. शेवटी बोटाच्या चिमटीत पकडून झटकन फेकून दिला. चावा घेतल्याच्या जागी रक्त येत होतं आणि प्रचंड वेदना होत होत्या. गाडीत बसलो आणि घरी आलो.
रात्रभर विचारांचं काहूर माजलं होतं... शांत झोप येणं शक्यच नव्हतं..
तो मुंगळा मलाच चावणं हा निश्चितच योगायोग नव्हता...
बाकी काय अर्थ लावायचा तो तुम्ही लावा..


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

धग

 डोस्क्याला शॉट

ज्याने आपल्या देशाला स्वातंत्र्य मिळवण्यासाठी सर्वस्व दिलं त्या राष्ट्रपित्याच्या स्मारकावर घाव घालण्याची वेळ बांगलादेशाच्या तरुणांवर का यावी? हे या देशाचं खरंच दुर्दैव म्हणावं लागेल. बरं एव्हड्या उग्र आंदोलनाचं कारण काय तर आरक्षण. तेथल्या विद्यार्थी व तरुणांना स्वातंत्र्य सैनिकांच्या परिवाराला दिलेली आरक्षणाची सवलत मान्य नाही. तिथूनच ही आग धूमसत होती. त्यात आरक्षण, इलेक्शन, आंतरराष्ट्रीय, जागतिक, देशांतर्गत राजकारण, खालिदा झिया यांना झालेला तुरुंगवास, बेकारी इत्यादी अनेक मुद्यांची भर पडत गेली आणि हे आंदोलन इतकं तीव्र झालं की जमावाने पंतप्रधानांच्या निवासावर हल्ला केला आणि ते लुटलं.

आता त्यात अमेरिका व इतर देशांचा हात असण्याची शक्यता आहे असंही जाणकारांचं म्हणणं आहे. श्रीलंकेनंतर एव्हडं उग्र आंदोलन झालेला हा दुसरा देश.

पण आपल्या देशाला याचा काही त्रास आहे का? हो, तो निश्चित आहे. आपल्याला लागूनच्या घरात जर रोज भांडणं होतं असतील तर आपल्याला त्रास नाही का होणार?

आपल्या भारताचं हेच दुर्दैव आहे की भूतान सोडून नेपाळ, पाकिस्तान, श्रीलंका, म्यानमार, मालदीव, अफगाणिस्तान हे सगळे शेजारील देश अस्थिर आहेत.

भारताच्या आसपास अशी जर लोकशाही अंधुक होत असेल तर ती खरंच चिंतेची बाब आहे.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

ऐतखाऊ

 डोस्क्याला शॉट

महाराष्ट्रातील अनेक पर्यटनस्थळावर एक बोर्ड अगदी कॉमन दिसतो तो म्हणजे प्राण्यांच्या बाबतीत. खास करून सह्याद्रीच्या पर्वत रांगातून वाहणाऱ्या धबधब्यांच्या बाजूला तर हमखास दिसतो. तो असा की, माकडांना किंवा इतर प्राण्यांना खायला देऊ नका म्हणून.
इथे माकडे टोळ्याकरून राहतात. पर्यटक त्यांना काहीनाकाही खायला देतात. त्यांना फुकट विनासायास खायला मिळते. याचे दोन दुष्परिणाम अढळतात एक म्हणजे ही माकडे हिंस्त्र होतात. पर्यटकांकडचं काहीही ओरबाडून घेतात. आणि दुसरं म्हणजे यांची निसर्गत:हा अन्न शोधण्याची आणि खायची सवय किंवा कुवत निघून जाते मग ते काहीही खातात जे त्यांच्या शरीरासाठी घातक असते.
माणसाचं पण असंच आहे आपल्यालाही विनासायास, विना कष्टाचं जर मिळालं तर हवंच आहे. पण त्यामुळे कष्ट करण्याची, बुद्धिमत्ता वापरण्याची शक्ती आपण हरवून बसत आहोत.
मला न जाणो कसं काय पण या बोर्डशी सरकारच्या योजनानंचं जवळचं नातं आहे की काय असं वाटू लागलं. म्हणजे पहा ना अमुक तमुक योजना शेतकऱ्यांना अमुक अमुक पैसे खात्यात, आणखी एखाद्या योजनेत बेकार तरुणांना अमुक अमुक पैसे. असेच लाडकी बहीण भाऊ यांना. अशा अनेक योजना येण्याचा सपाटा सुरु आहे. नाही म्हणजे या योजनांना आपण विरोध करूच शकत नाही पण ऐतखाऊपणा वाढीस लागू नये हीच इच्छा.

नाहीतर बिचाऱ्या त्या माकडांवर अन्याय व्हायचा..


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

गरजेचे चटके

 डोस्क्याला शॉट

'ताई.... आवस.... आली..' दर अमावस्येला सकाळीच ही हाळी आमच्या सोसायटीत घुमते. सोसायटीच्या भोवताली मग ही आवसवाली फिरते. घरातील बाया बापड्या जुने कपडे, काही पैसे, जुनी भांडीकुंडी हिला देतात. कामाला जाणाऱ्या बायकांची गडबड असते तरीपण त्या हटकून हिला पैसे देऊन जातात. अशा अनेक सोसायटीत ही आवसवाली दिवसभर फिरते आणि चांगलीच माया जमवून निघून जाते.

अमावस्येला दान धर्म केल्यावर पुण्य लाभतं ह्या भाभड्या समजुतीमुळे हे जिन्नस तिला मिळतात आणि तीचा महिना निघत असावा.

परवा मात्र गंम्मत झाली. 'ताई.... आवस.... आली..'ही हाक ऐकू आल्यावर हिने खिडकीतून वाकून पाहिलं तर त्यापुढे जे शब्द कानी पडले ते ऐकून मात्र आम्ही दोघेही अवाक झालो. 'ताई आज कपडे, भांडी कुंडी नको. फक्त पैसे द्या' त्यावर हिने विचारलं 'असं का गं' त्यावर तिचं उत्तरही आश्चर्यकारक होतं. ती म्हणाली.

'पाऊस आहे, कपडे भिजतात'

हे ऐकून मात्र हसूच आलं.

मॉरल ऑफ द स्टोरी हेच की...

गरज नसेल तर चिमटे बसत नाहीत...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

गटारी

 डोस्क्याला शॉट

कालच दीप अमावस्या झाली. श्रावण ते अगदी गणपती विसर्जनापर्यंत नॉनव्हेज खायचे नाही म्हणून या अमावस्येला नॉनव्हेज खाण्याची प्रथा अगदी हटकून साधली जाते त्याला गटारी अमावस्या असेही म्हणतो. पण महाराष्ट्रातील राजकीय गटारगंगा काही थांबण्याचे नाव घेत नाहीये. उलट त्याला दिवसेंदिवस भरते येऊ लागले आहे.

गत पाच वर्षात या राज्यातील नेत्यांनी अप्रिय वक्तव्याचे उच्चाक मोडीत काढले आहेत. आणि गावातील बायका पाण्यासाठी जशा हमारीतुमरीवर येतात त्याप्रमाणे हे नेते शब्दाने एकमेकांच्या उरावर बसलेले पहायला मिळत आहे. बरं हे सर्व कुणासमोर तर आपल्याच जमलेल्या अथवा जमवलेल्या प्रेक्षकांसमोर..

राणा भीमदेवीच्या थाटात भीमगर्जना होते. मग टाळ्या, शिट्या, चॅनलवाले एखादा दिवस ही बातमी चालवतात मग समोरून त्यावर प्रतिक्रिया..

हे सर्व नित्याचेच झाले आहे.

अरे, थांबा कुठेतरी...

राज्याच्या हिताचा काही विचार कराल की नाही..

का आता गटारीला तुमचीच पूजा करायची की काय आम्ही..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

मिलिटरी

 डोस्क्याला शॉट

स्वातंत्र्य प्राप्तीनंतर मिलिटरी भरतीच पेव फुटलं होतं. देशाची सक्षम सैनिकांची फौंज उभी करण गरजेचं होतं त्यामुळे सैनिक भरतीसाठी सरकारी पातळीवर मोठ्या प्रमाणात प्रयत्न होतं होते. देशसेवा करण्यासाठी आणि नोकरीच्या आशेने अनेक तरुण सैनिक भरती होतं होते. सांगली, कोल्हापूर, सोलापूर या पट्ट्यातील गावंच्या गावं सैनिक भारती होतं होती. मग त्याची चर्चा होणं साहजिकच होतं. काही गावं तर आजी माजी सैनिकांचीच असत.
सैनिकांना मिळणारी स्वस्त दरातील प्युअर लिकर, रम आणि ब्रँडी याची चर्चा जास्त असे. गावातील एखादा सैनिक मोठ्या सुट्टीसाठी आला की अबाल वृद्ध त्याच्या ख्याली खुशालीसाठी मुद्दाम त्याच्या घरी जात असत मग त्यांना तीर्थ मिळत असे. एखाद्याला अगदी भारीच खोकला झाल्यावर त्याला मिलिटरीची रम गरम पाण्यातून दे असा सल्ला सर्रास मिळत असे.
एखाद्याचे अंग आणि पाय दुखत असेल तर एखाद्या बंदूकधारी सैनिकांकडून बंदुकीच तेल आणून त्याच्या पायाला, अंगाला चोळल्यावर पेशंटला लगेच आराम मिळत असे.सैनिकांसाठी खास असणाऱ्या कँटीनमध्ये त्यांना अतिशय स्वस्त दरात मिळणाऱ्या वस्तूंची चर्चा होत असे. आणि त्याचं अप्रूपही वाटत होत.
सैनिक लवकर निवृत्त होऊन परत आर्म गार्ड म्हणून सरकारी बँकेत वगैरे नोकरीस लागत असे. त्याचेही कौतुक आणि हेवा वाटत असे.
हे सर्व ऐकीवत होतं आणि सैनिकांच्या नोकरीबद्दल त्यांचा हेवा वाटत होता.
पण काश्मीरला जाण्याचा योग आला आणि सैनिकांच्या नोकरीबद्दल, त्यांना मिळणाऱ्या सवलती बद्दल वाटत असणारा हेवा, आसुया आणि अप्रूप काही दिवसातच मावळलं.
घरापासून लांब, अतिशय धोकादायक, अनिश्चित परस्थितीत केवळ देशाच्या सीमांच आणि नागरिकांच रक्षण करणाऱ्या सैनिकांना मिळणाऱ्या सवलती अतिशय तोकड्या आहेत असंच वाटलं आणि त्यांच्या बद्दल आदर अधिकच वाढला..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

चिरीमिरी

 डोस्क्याला शॉट

कोकण कन्या ठाण्यात आली त्यावेळी पहाटेचे पाच वाजून गेले होते. बरेच यात्री उतरून चालू लागले. मीही उतरलो आणि जिन्याकडे चालू लागलो. मग लक्षात आलं की तो ब्रिज स्लो कडे जात नाही. निम्या जिन्यातून परत खाली आलो आणि दुसऱ्या जिन्याकडे चालू लागलो. माझ्याकडे एक ट्रॅव्हल बॅग आणि एक स्याक एव्हडेच जुजबी सामान होते. वाटेत दोन पोलीस उभे होते. त्यांना क्रॉस करून पुढे आलो आणि जिना चढू लागलो तसा एक पोलीस माझ्या मागे आला आणि मला हटकून म्हणाला, इकडे बाजूला या. मी म्हंटल काय झालं. तुमची बॅग पाहायची आहे. मी म्हंटल ठीक आहे. मी प्लॅटफॉर्मवर एका बाजूला कट्यावर बॅग ठेवली आणि उघडली. बॅगच्या आत दोन पॅकिंग पट्या होत्या त्याने आतील कपडे आणि सामान नीट राहीले होते.

हे पाहिल्यावर त्याने त्या पट्या काढायला सांगितल्या. मी म्हंटल नाही, तुम्हीच उघडा आणि तपासा. आता तुम्ही तपासल्या शिवाय मी बॅगला हात लावणार नाही. त्याने निमूटपणे पट्या काढल्या. मी म्हणालो, तुमचं समाधान होईपर्यंत तपासा मात्र मी ज्या पद्धतीने बॅग लावली आहे तशीच ती लावून द्या. मला स्लो गाडी पकडून लांबवर जायचं आहे.

त्यावर त्याने निमूटपणे हात बाजूला केले. मला म्हणाला झालं माझं बंद करा बॅग. मी म्हंटल, ठीक आहे. आता माझं तुम्ही ऐकलं पाहीजे. तो काय उत्तर देतो हे न ऐकताच मी बोलू लागलो.

गोव्याहून आलेला प्रत्येक पॅसेंजर काय दारू घेऊन येतो असं वाटलं की काय तुम्हाला. एव्हडं जर तुम्ही कटाक्षाने चेकिंग करता तर आतंकवादी सुटतात कसे. माणसं काय ओळखू येत नाही की काय तुम्हाला?

माझा चढलेला आवाज ऐकून दुसरा पोलीस तिथे आला. आणि म्हणाला सॉरी साहेब, त्याने त्यांचं काम केलं. त्यावर मी म्हणालो, हॊ ते ठीक आहे पण तुम्हाला एका नजरेत कळलं पाहिजे कोणती माणसं कशी आहेत ते. आता मात्र मी रागाने बोललो होतो. एव्हड्यात तिथे बाकीचे पॅसेंजर जमले. जमाव वाढतोय हे पाहिल्यावर ते दोघेही तिथून निघून गेले.

मी पण मार्गस्थ झालो पण विचार मनात आला की, माझ्याकडे खरंच दारूच्या बाटल्या असत्या तर त्यांनी चिरीमिरी घेऊन खुशाल सोडून दिलं असतं. मग काय त्या सुरक्षा यंत्रणेचा उपयोग...

शेवटी काय तर सगळा त्या चिरीमिरीसाठीच खटाटोप...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

कोकणाचं वैभव

 डोस्क्याला शॉट

तळ कोकण निसर्गाने समृद्ध आहेच. पण त्याला मानवाच्या नाकर्तेपणाचे वरदान लाभले आहे की काय अशी शंका येते. अर्थात याचा प्रत्यय कुडाळ मुक्कामी आला. त्याचं झालं असं, कुडाळ मार्केटमध्ये आम्ही फिरत होतो. पावसाळ्यात इथे भाजी, धान्य इत्यादी कोणत्या प्रकारची मिळते ही उत्सुकता होती. खूप फिरलो. पावसाळी भाज्या, आळु, केळफूल अशा विविध भाज्या दिसल्या पण त्या थोड्या महाग वाटल्या किंवा हे इथले स्थानिक नाहीत हे त्या विक्रेत्यांनी ओळखून वाढवून भाव सांगितले असणार.असो.

पुढे एका किराणामालाच्या दुकानात गेलो. तिथे अनेक प्रकारचे तांदूळ पाहिले. परीमल, कोलम, जिरेसाळ इत्यादी. सहज त्या विक्रेत्याला विचारलं, कोकणात सर्वत्र भातशेती होते मग हे विविध प्रकारचे तांदूळ इथलेच असणार ना. यावर तो विक्रेता बोलला ते खरंच क्लेशकारक होतं.

अहो, होईल नायतर काय. सगळ्या प्रकारचा भात इथं होऊ शकतो. सुंदर जमीन आहे. मुबलक पाऊस पडतो. छान वातावरण आहे. पण सगळ्यांच्या अंगात आळस भिनलाय. हा गावठी तांदूळ करण्याशिवाय दुसरा कोणताच भात आम्ही शेतात लावत नाही. हा जो तांदूळ तुम्हाला दिसतोय तो सगळा बेळगावहून येतो. आम्ही त्यासाठी पण दुसऱ्यावर अवलंबून राहतो, आता बोला.

मी काय बोलणार. थोडी शांतता गेल्यावर तोच म्हणाला,

आळशीपणा आणि हेवेदावे यातच कोकणी माणसांनी नुकसान करून घेतलंय.

हे त्याचेच शब्द...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

माणसाचा स्वार्थ

 डोस्क्याला शॉट

निसर्ग प्राणीमात्रांना भरभरून देतो या वाक्याची प्रचिती कोकणात पदोपदी येते. अंबोली येथील कावळेशेत या ठिकाणी पावसाळ्यात नक्की जावे. आम्हाला योग आला आणि सह्याद्रीच्या कुशीतला निसर्गाच्या चमत्काराचा आल्हाददायक अनुभव घेतला. सह्याद्रीच्या कडया कापऱ्यातून सळसळत वाट काढत खोल दरीत आपली जागा शोधण्यासाठी कोसळणाऱ्या पाण्याच्या प्रवाहाला दरितूनच खालून असमंतात झेप घेणारे सुसाट वारे खोडा घालतात आणि हा पाण्याचा प्रवाह अडवून तो प्रवाह उलटा वरच्या बाजूला घेऊन येतात. मानवाने फक्त या कपाऱ्यावर आपल्या जागी स्थिर उभं राहायचं आणि पाण्याच्या तुषारांचा लख्ख शुभ्र मोराचा पिसारा आपल्या अंगावर घ्यायचा. हा अनुभव काय वर्णावा मित्रांनो, केवळ अप्रतिम स्वर्गीय अनुभव आणि निसर्ग देवतेची अनुभूती.

पण दैव देतं आणि कर्म नेत असं म्हणतात. या स्पॉटकडे जाताना त्या ग्रामपंचायतचे टगे आपली वाट अडवतात आणि तुम्ही किती माणसं म्हणून विचारणा करतात. मग माणशी पाच रुपया याप्रमाणे चंदा वसूल करतात. का तर म्हणे पर्यटकांची सोय म्हणून हा शुल्क. आत गेल्यावर ग्रामपंचायतीचा एकही माणूस तिथे आढळून येत नाही. या स्पॉटवर लोखंडी आणि सिमेंट यांचे रेलिंग केले आहे. एक अस्वच्छ सिमेंट स्टरक्चर उभं केलं आहे तिथे पर्यटकांची काय सोय आहे ते त्यांनाच माहिती. टॉयलेटच्या नावाखाली अतिशय अस्वच्छ टपरी या व्यतिरिक्त काहीही नाही. दारुडयांना अडवायला ना तिथे पोलीस की ना तिथे गावकरी.

इकडे निसर्ग भरभरून मुक्त हस्ते देतो तर अति बुद्धीवान मानव खंडणी वसुल करून आपली तुंबडी भरण्याची पराकाष्टा करतोय हा विदारक अनुभव घेऊन आपण बाहेर पडतो.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

देवाची माती

 डोस्क्याला शॉट

कोकणात फिरायला आल्यावर प्रत्येक वेळी नवीन काहीतरी गावसतं. काल सकाळी कुडाळात पोहोचलो. दुपारी जेवण झाल्यावर मित्र म्हणाले, चला कुठेतरी नवीन ठिकाणी जावू. ज्या मित्राकडे राहीलो त्याच्या मामेभावाचं एक सुंदरसं हॉटेल आहे. हे माचली म्हणून इथे खूपच प्रसिद्ध हॉटेल आहे. आम्ही तिथे पोहोचलो आणि आश्चर्य. दहा एकरात निसर्गात साकारलेलं हे हॉटेल म्हणजे निसर्ग आणि मानवी कल्पकतेचा उत्कृष्ट नमुना. इथे टूमदार झोपडी सारख्या कॉटजेस आहेत.  बाणाच्या टोकासारखं त्यावर छत. त्यावर शेतात पाण्याची फवारणी करणारी जशी कारंजी बसवतात तशी कारंजी बसवलेली. उन्हाळ्यात ही कारंजी सुरु करतात त्यामुळे प्रत्येक कॉटेजवर पाण्याची हलकी फवारणी होते. परिणामी कुठेही ए सी ची गरज नाही. सर्वत्र नारळी पोफळीची झाडं. मधेच जायफळ, तमालपत्र, दालचिनी, मिरे इत्यादी मसाल्याच्या पदार्थांची झाडं. सुरवातीलाच एक सुंदरसा ओहोळ. त्यावर साकव. ओहोळातील थंड पाण्यातून जाण्याची सोय. किचनमध्ये कुठेही कृत्रिम साधने नाहीत. अगदी चहाही चुलीवरचाच मिळतो. अशा अनेक वैशिष्ट्यासह हे हॉटेल समृद्ध आहे. पण कुठेही कृत्रिम आणि भपकेपणाचा लावलेश नाही.

सगळं हॉटेल पाहिल्यावर हॉटेलचे मालक श्री. ठाकूर भेटले. माझ्या मित्राचा भाऊच असल्याने त्यांच्या बरोबर मनसोक्त गप्पा झाल्या आणि एक आश्चर्यकारक गोष्ट समजली. ती म्हणजे, सचिन तेंडुलकर यांनी आपला पन्नासावा वाढदिवस इथेच साजरा केला होता. हे ऐकून मात्र ऊर भरून आला. मग ठाकुरांनी सचिन कुठे राहीला. कुठे फिरला. इत्यादी इत्यादी सर्व सांगितलं.

आमची परत निघायची वेळ झाली तसे आम्ही सगळेच घुटमळलो. मागे परत फिरून पाहीलं, मातीला नमस्कार केला. कारणच तसं होतं. क्रिकेटचा देव, भारतरत्न सचिन तेंडुलकर याच मातीवरून काही महिन्यापूर्वी पायी पायी फिरला होता....

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

कारगिल दिवस

 डोस्क्याला शॉट

सन  १९९९ मधील मे महिना ते २६ जुलै १९९९, काश्मीर मधील कारगिल व द्रास क्षेत्रातील उंचच उंच पहाडी भागात घनघोर युद्ध झालं. हे युद्ध सत्तर दिवस चाललं होतं आणि प्रत्यक्ष कॅमेराने प्रक्षेपण झालेलं पहिलं युद्ध.

बर्फ जमल्यानंतर आपोआप शस्त्रसंधी होईल आणि हा सर्व भुभाग आपला होईल या मूर्खपणाच्या रंजनावर पाकिस्तानी सैनिकांनी या भागात तळ ठोकला होता. त्यावेळी आपले पंतप्रधान होते कवी मनाचे अटलबिहारी वाजपायी आणि पाकिस्तानचे पंतप्रधान होते कावेबाज नवाज शरीफ. इकडे मैत्रीचा हात पुढे करून शरीफांनी वाजपायीच्या पाठीत खंजीर खुपसून शरीफपणाच्या सर्व मर्यादा ओलांडल्या होत्या. कवी मनाचे असले तरी वाजपेयीमध्ये एक कणखर, करारी योद्धाही दडलेला आहे हे कदाचित पाकिस्तानी नेतृत्वाला उमगल नव्हतं आणि जेंव्हा उमगलं तेव्हा वेळ निघून गेली होती.

त्यावेळी भारतीय लष्करांनी, हवाई दलानी जीवाची बाजी लावून इतिहासातील सर्वात अवघड आणि कठीण भौगोलिक भागात झालेलं घनघोर युद्ध जिंकलं आणि पाकिस्तानी सैनिकांची पुरती दणादाण उडवून पाकी नेतृत्वावर नाक घासत शरण येण्याची नामुष्की आणली.

आणि भारतीय जिगरबाज सैनिकांनी इतिहासातील आपल्या कर्तृत्वाचं सवर्ण पान लिहिलं.

आज सव्वीस जुलै, या जिगरबाज सैनिकांना मानवंदना देण्याचा दिवस. कारगिल दिवस.

सलाम भारतीय सैनिक. केवळ तुमच्यामुळेच आम्ही सुरक्षित आहोत.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

संकल्पाचा अर्थ

 डोस्क्याला शॉट

अर्थसंकल्प झाला. कोणत्याही कार्याचा संकल्प सोडणे म्हणजे स्वतःच स्वतःशी केलेला वायदा अथवा कमिटमेन्ट. याचाच अर्थसंकल्पाशी संबंध जोडायचा तर सरकारने परवा देशापुढे अर्थसंकल्प सादर करून येत्या वर्षभरात आम्ही देशाच्या तिजोरीत नागरिक विविध कर रूपाने जी पुंजी जमा करतील त्यातून लोकोपयोगी ही ही कामे करू अशी स्वतःलाच ग्वाही दिली आहे.

अशी ग्वाही दर वर्षी जे सरकार सत्तेवर असते ते देत असते. पण कोणतेही सरकार अर्थसंकल्प सादर करण्याआधी 'आम्ही मागील वर्षी हा आणि हा संकल्प सोडला होता आणि त्यातील अमुक अमुक संकल्प सिद्धिस गेले आहेत. हे हे संकल्प कार्यान्वित झाले आहेत आणि हे हे संकल्प आम्ही करू शकलो नाही' याचे प्रांजळपाने मूल्यमापन करीत नाही. फक्त निवडणुकीत त्यातील घोषणा मात्र बेंबीच्या देठापासून ओरडून सांगितल्या जातात. असो. यातील पक्षीय राजकारणात आपल्याला शिरायचं नाहीये.

काल मांडलेला संकल्प सामान्यजन आणि मीडियावाले आज विसरले आहेत. उद्या त्यावर धूळ बसेल..

सामान्य सकाळ झाली की उठेल आणि पोटाची खळगी भरण्यासाठी निमूटपणे कामाला मार्गस्थ होईल.

काय महाग झाले आणि काय स्वस्त झाले याचे मूल्यमापन करण्यापेक्षा जगणं किती महाग झालंय आणि मरण किती स्वस्त झालंय याचे मूल्यमापन करण्यात दिवस घालवेल. यापलीकडे तो आणखी काही करू शकणार नाही...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

लाडके कोण

 डोस्क्याला शॉट

महाराष्ट्रात अचानक सगळे लाडके होतायत. बरं वाटतंय. दोडके कुणीच असू नयेत असं आम्हाला आपलं वाटतंय.

बहीण लडकी झाली पाठोपाठ भाऊ पण लाडका झाला. बहिणीच्या पाठीवर भाऊ झाला की त्या बहिणीला मोठा मान मिळतो. आता तो मान महाराष्ट्रातील समस्त बहिणींना मिळाला. पण..

आता तुम्ही म्हणाल हा पण वगैरे काढू नका.. पण हा पण येतोच..

एकंदरीत ज्या बहिणींना हा लाभ मिळणार आहे त्या समस्त स्त्री वर्गासाठी ज्या अटी घातल्या गेल्या आहेत ते पाहता खरंच किती बहिणींना हा लाभ मिळणार आहे कोण जाणे. तीच गत भावांची आहे. भीक नको पण कुत्रा आवर अशी गत भावा बहिणींची न होवो हीच इच्छा.

एक मात्र प्रश्न नेहमीच अनुत्तरीत राहतो..

सकाळी लवकर उठून स्वयंपाक करून आपला, नवऱ्याचा, मुलांचा डबा करणाऱ्या आणि मग ऑफिस गाठणाऱ्या बहिणी, मुलांच्या ओढीने संध्याकाळी धावतपळत घर गाठणाऱ्या बहिणी, ज्यांची मुलं बेबी सिटिंग मध्ये ठेवली आहेत त्यांचं बेबीसीटिंग गाठणं, त्यानंतर आपलं आणि मुलांचं ओझं खांद्यावर अडकवून घर गाठणं, मग पदर खोचून कामाला लागणं, ते करता करता मुलांचं होमवोर्क घेणं, सगळं झाल्यावर बेडवर अंग टाकून उद्याच टेन्शन घेऊन झोपणाऱ्या असंख्य बहिणी कधी लाडक्या होणार...

किती नवनवीन योजना आल्या तरी हा प्रश्न माझ्या मनात अनुत्तरीतच राहतो..

तुम्हाला उत्तर मिळालं तर कृपया मला अवश्य सांगा..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

मराठी मराठी

 डोस्क्याला शॉट

माझ्या लेखक होण्यातली एक हृदय आठवण.
मी तरुण भारतच्या रविवारच्या पुरवणीसाठी कथा लिहीत असे. त्यावर माझा मोबाईल नंबर असे. एकदा मला एका कॉलेजमधल्या एका मुलीचा फोन आला.अर्थात तो कथा आवडल्याबद्दलचा फोन होता.रत्नागिरीच्या जवळच असलेल्या खेडे गावातली ती मुलगी होती. रोज रत्नागिरीत शिक्षण घ्यायला जात असे. मराठी घेऊन तिला एम ए व्हायचं होतं.
ती कॉलेजमधल्या वांग्मय मंडळाची सदस्य होती आणि दर शनिवारी कॉलेजमधे कथा वाचन करण्याची प्रथा तिने सुरु केली होती. तिच्यापाशी पुरेसे पैसे नसल्याने ती रद्दी वाल्याकडे जाऊन बसत असे व वर्तमान पत्रामधील रविवारच्या पुरवण्या घेऊन येतं असे. तिची ही आवड पाहून रद्दीवाला तिच्याकडून पैसे घेत नसे.
चांगल्या कथा वाचून ती त्यांचे मुलांकडून सामुदायिक वाचन करून घेत असे. त्यामुळे मराठी वांग्मय तरुण पिढीपर्यंत पोहोचत असे आणि त्यात त्यांना आवड निर्माण होत होती.
तिच्याकडून मिळालेली ही माहिती ऐकून मी आचबित झालो होतो.
मराठी वाचन कमी होतंय असं म्हणून बोंब मारणाऱ्यांना या मुलीला भेटण्यासाठी रत्नागिरीत धाडलं पाहिजे असा क्रांतिकारी विचार त्यावेळी माझ्या मनाला उगाच चाटून गेला होता.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

धुवाधार

 डोस्क्याला शॉट

बंडया जात्याच हुशार विद्यार्थी पण तितकाच वांड. आई, वडील, भावंडं, शिक्षक, मित्र, इतकंच काय शाळेतले शिपाई दादा पण त्याला त्याच्या वांडपणाबद्दल सारखे बोल लावत असतात. कुणाच्या खोड्या काढ, कुणाचा डबा पळव, शिक्षक येण्यापूर्वी त्यांच्या टेबलावर असं काही आणून झाकून ठेवायच की ते उघडताच सर किंवा बाई घाबरले पाहीजेत.असल्या खोड्या करणं म्हणजे त्याच्या डाव्या हातचा मळ, मग बंड्याला समोर बोलावून चोप मिळायचा हे ओघानं आलंच. पण कुलकर्णीसर मात्र बंड्याला कधी शिक्षा देत नसतं, त्याला पुढं बोलावून समजावून सांगत. 'अरे बंडया, तू खूप हुशार विद्यार्थी आहेस. ही सगळी हुशारी वाया नको घालूस. चांगला अभ्यास कर. आणि खूप मार्क मिळव, सगळे चकित व्हायला पाहीजेत' बंड्याची आई पण त्याला जवळ घेऊन डोक्यावर हात फिरवत हेच बोलायची. बाकीचे मात्र त्याला हाडतूड करायचे.

 वार्षिक परीक्षा जवळ आल्यावर मात्र बंड्यानं अगदी मनावर घेतलं. प्रचंड अभ्यास केला आणि परीक्षेत मार्क मात्र धु धु धुतले. सगळेच सुखावले...

हे सगळं रुपक जरी बंड्याबद्दल असलं तरी माझा बंडया म्हणजे पाऊस...

तो, जोपर्यंत पडत नाही तोपर्यंत आपण त्याला किती बोल लावतो, शिव्या शाप देतो, पड बाबा एकदाचा आणि भरून टाक नद्या नाले, शेतं आणि तळी. अशी याचना करतो, पण त्यानं एकदा मनावर घेतलं की दोन दिवसात अक्षरशः धु धु धुतो. या शनिवारपासून बरसला तसा.

मग तो दाखवून देतो गुरुपौर्णिमेचा खरा गुरु कोण ते..

असाच गुरु प्रत्येकाला मिळो आणि सर्वांवर सुखाची,सदमार्गाची बरसात होवो... आताच्या धुवाधार बरसणाऱ्या पाऊसासारखी.... 

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

भक्तीचे अश्रू

 डोस्क्याला शॉट

तुम्ही रेडिओ किती ऐकता? मला माहिती नाही पण मला हे साधन अजूनही खूप आवडतं. मी खूपवेळा आवर्जून रेडिओ ऐकतो. खूप छान माहिती मिळते आणि आपली कामही उरकतात. असो. तो विषय आजचा नाही.
परवा आषाढी एकादशी होती. त्यावेळी मी सकाळी थोडा वेळासाठी रेडिओ मिर्ची ऐकत होतो. सकाळी जितुराज हा अतिशय गुणवान आर जे कारेक्रम सादर करतो, तो कारेक्रम मी ऐकत होतो. त्यांनी विठ्ठलावर एक गाणं रचल आणि सादर केलं. आणि म्हणाला मी कसं केलंय हे मला माहिती नाही. कसं वाटतंय ते तुम्ही कळवा. चुकलं असेल तर तसं स्पष्ट सांगा. मी माफी मागेन आणि परत असं कधी करणार नाही.
काही वेळातच त्याला महेश काळे या गुणवंत गायकाचा फोन आला. तो तसाच्या तसा त्याने लाईव ऐकवला. खूप छान चर्चा होती ती. अतिशय अध्यात्मिक पातळीवर ही चर्चा चालली पण त्यात महेश काळेने विठ्ठलाबाबत सांगितलेला एक विचार मनाला खूप भावला. महेश काळे जे म्हणाले ते माझ्या शब्दात....
'जितुराज, विठ्ठलाला तू देवतांत बंदिस्त करू नकोस. तो एक संस्कार आहे. विठ्ठल म्हणजे जीवनाचं सार आहे. नुसतं विठ्ठल या नावातच पंचेंद्रियात ओतप्रोत भरलेला प्राण आहे. विठ्ठलाच कसही तू गीत सादर केलंस तरी तो मनाला भिडणारा भाव आहे'
यावर जितुराज काय म्हणणार. त्याच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले. तो फक्त एव्हढच म्हणाला 'माऊली, माऊली... भेटी लागी माऊली'

खरंच मित्रांनो, विठ्ठल हा उच्चारच श्वासात प्राण फुंकतो आणि जीवनाला नवी उभारी देतो. म्हणा 'विठ्ठल विठ्ठल विठ्ठल'

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

पायरीचा पाषाण

 

डोस्क्याला शॉट

पूर्वी मुंबईत एक छान एकांकिका स्पर्धा भरायची. त्या स्पर्धेचं नाव होतं 'कल्पना एक अविष्कार अनेक'. आम्ही मित्र मित्र बर्‍याचवेळा ही स्पर्धा बघायला जायचो. एके वर्षी कुसुमाग्रजांनी या साठी विषय दिला होता. विषय कसला, त्यांनी एक रूपक कथाच विषय म्हणून दिली होती. आज अचानक ती कथा आठवली. तुमच्यासाठी ती कथा देत आहे. खूपच उद्बोधक कथा होती ती.
'पायरीचा पाषाण'
खूपच टुमदार गाव होतं ते. त्या गावात एकोपा होता. संपन्नता होती. सगळे सुखी समाधानी होते. एक छानस पुरातन मंदिरही होतं या गावात. पंचक्रोशीतले लाखो भाविक देवाच्या दर्शनासाठी तिथे यायचे. मंदिरात जाण्यासाठी एका भल्यामोठ्या पायरीवर चढून जावे लागत होते. भाविक तीच्यावर पाय ठेऊन चढत असत. पायरीला या आपल्या लेखी आलेल्या भोगाचं अतिशय दुःख होत असे. एकदा तिने ईश्वराकडे धावा केला. ईश्वर त्या पायरीला प्रसन्न झाले. म्हणाले काय माग तुला हवं ते. त्यावर पायरी म्हणाली, मी ही पत्थर आणि देवाची मूर्तिही पत्थराची, पण तिला सगळे नमस्कार करतात. मला मात्र पायदळी तुडवतात. मलाही मूर्तिचा पाषाण व्हायचं आहे. ईश्वर तथास्तु म्हणतात आणि निघून जातात.
पावसाळ्यात प्रचंड पाऊस पडतो. प्रलय होतो. गाव पुरात बुडतं. लोकं गाव सोडून इतरत्र जातात. कालांतराने पाणी ओसरतं. लोकं गावात परत येतात. पहातात तर मंदिर पूर्ण वाहून गेलेलं असतं. फक्त पायरीचा पाषाण शिल्लक राहिलेला असतो. लोक भक्तिभावाने त्याची पुजा करतात. हळूहळू गाव सावरतं. पायरीच्या पाषाणाची मूर्ति करून घेतात. मंदिर उभं राहातं. गावकरी मोठ्या भक्तीभावानं मूर्तिची विधिवत स्थापना करतात. उत्सव सुरू होतो. आता पायरीच्या पाषाणाची मूर्ति झालेली असते. लोक तिला पाया पडतात. तरीपण पाषाण सुखी नसतो. एकदा ईश्वर या मूर्तीच्या पाषाणाला भेटायला येतात. पाहतात तर अजून दुःखीच. आता काय हवय, ते त्या पायरीच्या पाषाणाला विचारतात. त्यावर ती मूर्ति झालेला पाषाण बोलतो, देवा आता एकच कर, मला जशी बुद्धि झाली तशी बुद्धी आता जी पायरी आहे त्या पाषाणाला देऊ नकोस. नाहीतर माझं अस्तित्वच नाहीसं होईल. ईश्वर हसतात आणि निघून जातात.
मित्रांनो, आजही ही रूपक कथा तेव्हडीच चपखल बसते.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

आमच्याकडे असच असतं

 डोस्क्याला शॉट

परवा दिवस गाजला तो अमेरिकेचे पूर्व राष्ट्रध्यक्ष डोनाल्ड ट्रम यांच्यावरील प्राणघातक हल्याच्या प्रयत्नाच्या बातमीने. ते सभा स्थानी पोहोचले. त्यांनी भाषण सुरु केलं आणि अचानक गोळीबार झाला. त्यांच्या कानाला गोळी चाटून गेली. ही एव्हडीच ही घटना आहे का? तर नाही. याचे धागेदोरे कुठवर गेले आहेत आणि याचा सूत्रधार कोण आहे हे अत्यंत कमी अवधीत जगासमोर येईल. कारण हा अमेरिकेत झालेला हल्ला आहे. मी हे म्हणतोय याचं काही खास कारण आहे.

समजा हीच घटना आपल्या देशात घडली असती तर पुढील घटना घडल्या असत्या.

हल्लेखोर पशार झाला असता किंवा

त्याला पकडलं असतं

त्याची बातमी सातत्याने चॅनेलवर आली असती (किमान आठवडाभर)

तो कोण आहे. त्याच्या घरी कोणकोण आहे, इत्यादी इत्यादी

त्याच्या घरापर्यंत चॅनेलवाले पोहोचले असते.

आई वडिलांच्या भावांच्या बहिणींच्या गाववाल्यांच्या मुलाखती घेतल्या असत्या.

विरोधक कंठ फुटे पर्यंत बोंबल्ले असते

राजीनाम्याची मागणी झाली असती

मोर्चे, आंदोलन, मेणबत्ती मोर्चा, फ्लेक्सच्या प्रतिमेवर बुटाने मारणे, पुतळ्याचे दहन, दुकाने बंद, इत्यादी इत्यादी

ज्यांच्यावर हल्ला झाला त्यांनी राष्ट्राला उद्देशून भाषण, फेसबुक लाईव्ह इत्यादी

चॅनेलवर तज्ञ लोकांना चर्चा करण्याचे काम मिळाले असते.

युट्युब चॅनेल मेकर यांनी कॅमेरा पुढे येऊन ज्ञान पाझल्ले असते.

असो. आता तुम्हाला आणखी काही आठवतंय का बघा.

पण....

अमेरिकेत काय घडलं

दुसऱ्या सेकंदात मारेकऱ्याला टिपलं. ढगात पाठवलं.

खटला नाही, कोर्ट कचऱ्या नाहीत.

विषय संपला.

😄😄😄

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक