चिरीमिरी

 डोस्क्याला शॉट

कोकण कन्या ठाण्यात आली त्यावेळी पहाटेचे पाच वाजून गेले होते. बरेच यात्री उतरून चालू लागले. मीही उतरलो आणि जिन्याकडे चालू लागलो. मग लक्षात आलं की तो ब्रिज स्लो कडे जात नाही. निम्या जिन्यातून परत खाली आलो आणि दुसऱ्या जिन्याकडे चालू लागलो. माझ्याकडे एक ट्रॅव्हल बॅग आणि एक स्याक एव्हडेच जुजबी सामान होते. वाटेत दोन पोलीस उभे होते. त्यांना क्रॉस करून पुढे आलो आणि जिना चढू लागलो तसा एक पोलीस माझ्या मागे आला आणि मला हटकून म्हणाला, इकडे बाजूला या. मी म्हंटल काय झालं. तुमची बॅग पाहायची आहे. मी म्हंटल ठीक आहे. मी प्लॅटफॉर्मवर एका बाजूला कट्यावर बॅग ठेवली आणि उघडली. बॅगच्या आत दोन पॅकिंग पट्या होत्या त्याने आतील कपडे आणि सामान नीट राहीले होते.

हे पाहिल्यावर त्याने त्या पट्या काढायला सांगितल्या. मी म्हंटल नाही, तुम्हीच उघडा आणि तपासा. आता तुम्ही तपासल्या शिवाय मी बॅगला हात लावणार नाही. त्याने निमूटपणे पट्या काढल्या. मी म्हणालो, तुमचं समाधान होईपर्यंत तपासा मात्र मी ज्या पद्धतीने बॅग लावली आहे तशीच ती लावून द्या. मला स्लो गाडी पकडून लांबवर जायचं आहे.

त्यावर त्याने निमूटपणे हात बाजूला केले. मला म्हणाला झालं माझं बंद करा बॅग. मी म्हंटल, ठीक आहे. आता माझं तुम्ही ऐकलं पाहीजे. तो काय उत्तर देतो हे न ऐकताच मी बोलू लागलो.

गोव्याहून आलेला प्रत्येक पॅसेंजर काय दारू घेऊन येतो असं वाटलं की काय तुम्हाला. एव्हडं जर तुम्ही कटाक्षाने चेकिंग करता तर आतंकवादी सुटतात कसे. माणसं काय ओळखू येत नाही की काय तुम्हाला?

माझा चढलेला आवाज ऐकून दुसरा पोलीस तिथे आला. आणि म्हणाला सॉरी साहेब, त्याने त्यांचं काम केलं. त्यावर मी म्हणालो, हॊ ते ठीक आहे पण तुम्हाला एका नजरेत कळलं पाहिजे कोणती माणसं कशी आहेत ते. आता मात्र मी रागाने बोललो होतो. एव्हड्यात तिथे बाकीचे पॅसेंजर जमले. जमाव वाढतोय हे पाहिल्यावर ते दोघेही तिथून निघून गेले.

मी पण मार्गस्थ झालो पण विचार मनात आला की, माझ्याकडे खरंच दारूच्या बाटल्या असत्या तर त्यांनी चिरीमिरी घेऊन खुशाल सोडून दिलं असतं. मग काय त्या सुरक्षा यंत्रणेचा उपयोग...

शेवटी काय तर सगळा त्या चिरीमिरीसाठीच खटाटोप...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

कोकणाचं वैभव

 डोस्क्याला शॉट

तळ कोकण निसर्गाने समृद्ध आहेच. पण त्याला मानवाच्या नाकर्तेपणाचे वरदान लाभले आहे की काय अशी शंका येते. अर्थात याचा प्रत्यय कुडाळ मुक्कामी आला. त्याचं झालं असं, कुडाळ मार्केटमध्ये आम्ही फिरत होतो. पावसाळ्यात इथे भाजी, धान्य इत्यादी कोणत्या प्रकारची मिळते ही उत्सुकता होती. खूप फिरलो. पावसाळी भाज्या, आळु, केळफूल अशा विविध भाज्या दिसल्या पण त्या थोड्या महाग वाटल्या किंवा हे इथले स्थानिक नाहीत हे त्या विक्रेत्यांनी ओळखून वाढवून भाव सांगितले असणार.असो.

पुढे एका किराणामालाच्या दुकानात गेलो. तिथे अनेक प्रकारचे तांदूळ पाहिले. परीमल, कोलम, जिरेसाळ इत्यादी. सहज त्या विक्रेत्याला विचारलं, कोकणात सर्वत्र भातशेती होते मग हे विविध प्रकारचे तांदूळ इथलेच असणार ना. यावर तो विक्रेता बोलला ते खरंच क्लेशकारक होतं.

अहो, होईल नायतर काय. सगळ्या प्रकारचा भात इथं होऊ शकतो. सुंदर जमीन आहे. मुबलक पाऊस पडतो. छान वातावरण आहे. पण सगळ्यांच्या अंगात आळस भिनलाय. हा गावठी तांदूळ करण्याशिवाय दुसरा कोणताच भात आम्ही शेतात लावत नाही. हा जो तांदूळ तुम्हाला दिसतोय तो सगळा बेळगावहून येतो. आम्ही त्यासाठी पण दुसऱ्यावर अवलंबून राहतो, आता बोला.

मी काय बोलणार. थोडी शांतता गेल्यावर तोच म्हणाला,

आळशीपणा आणि हेवेदावे यातच कोकणी माणसांनी नुकसान करून घेतलंय.

हे त्याचेच शब्द...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

माणसाचा स्वार्थ

 डोस्क्याला शॉट

निसर्ग प्राणीमात्रांना भरभरून देतो या वाक्याची प्रचिती कोकणात पदोपदी येते. अंबोली येथील कावळेशेत या ठिकाणी पावसाळ्यात नक्की जावे. आम्हाला योग आला आणि सह्याद्रीच्या कुशीतला निसर्गाच्या चमत्काराचा आल्हाददायक अनुभव घेतला. सह्याद्रीच्या कडया कापऱ्यातून सळसळत वाट काढत खोल दरीत आपली जागा शोधण्यासाठी कोसळणाऱ्या पाण्याच्या प्रवाहाला दरितूनच खालून असमंतात झेप घेणारे सुसाट वारे खोडा घालतात आणि हा पाण्याचा प्रवाह अडवून तो प्रवाह उलटा वरच्या बाजूला घेऊन येतात. मानवाने फक्त या कपाऱ्यावर आपल्या जागी स्थिर उभं राहायचं आणि पाण्याच्या तुषारांचा लख्ख शुभ्र मोराचा पिसारा आपल्या अंगावर घ्यायचा. हा अनुभव काय वर्णावा मित्रांनो, केवळ अप्रतिम स्वर्गीय अनुभव आणि निसर्ग देवतेची अनुभूती.

पण दैव देतं आणि कर्म नेत असं म्हणतात. या स्पॉटकडे जाताना त्या ग्रामपंचायतचे टगे आपली वाट अडवतात आणि तुम्ही किती माणसं म्हणून विचारणा करतात. मग माणशी पाच रुपया याप्रमाणे चंदा वसूल करतात. का तर म्हणे पर्यटकांची सोय म्हणून हा शुल्क. आत गेल्यावर ग्रामपंचायतीचा एकही माणूस तिथे आढळून येत नाही. या स्पॉटवर लोखंडी आणि सिमेंट यांचे रेलिंग केले आहे. एक अस्वच्छ सिमेंट स्टरक्चर उभं केलं आहे तिथे पर्यटकांची काय सोय आहे ते त्यांनाच माहिती. टॉयलेटच्या नावाखाली अतिशय अस्वच्छ टपरी या व्यतिरिक्त काहीही नाही. दारुडयांना अडवायला ना तिथे पोलीस की ना तिथे गावकरी.

इकडे निसर्ग भरभरून मुक्त हस्ते देतो तर अति बुद्धीवान मानव खंडणी वसुल करून आपली तुंबडी भरण्याची पराकाष्टा करतोय हा विदारक अनुभव घेऊन आपण बाहेर पडतो.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

देवाची माती

 डोस्क्याला शॉट

कोकणात फिरायला आल्यावर प्रत्येक वेळी नवीन काहीतरी गावसतं. काल सकाळी कुडाळात पोहोचलो. दुपारी जेवण झाल्यावर मित्र म्हणाले, चला कुठेतरी नवीन ठिकाणी जावू. ज्या मित्राकडे राहीलो त्याच्या मामेभावाचं एक सुंदरसं हॉटेल आहे. हे माचली म्हणून इथे खूपच प्रसिद्ध हॉटेल आहे. आम्ही तिथे पोहोचलो आणि आश्चर्य. दहा एकरात निसर्गात साकारलेलं हे हॉटेल म्हणजे निसर्ग आणि मानवी कल्पकतेचा उत्कृष्ट नमुना. इथे टूमदार झोपडी सारख्या कॉटजेस आहेत.  बाणाच्या टोकासारखं त्यावर छत. त्यावर शेतात पाण्याची फवारणी करणारी जशी कारंजी बसवतात तशी कारंजी बसवलेली. उन्हाळ्यात ही कारंजी सुरु करतात त्यामुळे प्रत्येक कॉटेजवर पाण्याची हलकी फवारणी होते. परिणामी कुठेही ए सी ची गरज नाही. सर्वत्र नारळी पोफळीची झाडं. मधेच जायफळ, तमालपत्र, दालचिनी, मिरे इत्यादी मसाल्याच्या पदार्थांची झाडं. सुरवातीलाच एक सुंदरसा ओहोळ. त्यावर साकव. ओहोळातील थंड पाण्यातून जाण्याची सोय. किचनमध्ये कुठेही कृत्रिम साधने नाहीत. अगदी चहाही चुलीवरचाच मिळतो. अशा अनेक वैशिष्ट्यासह हे हॉटेल समृद्ध आहे. पण कुठेही कृत्रिम आणि भपकेपणाचा लावलेश नाही.

सगळं हॉटेल पाहिल्यावर हॉटेलचे मालक श्री. ठाकूर भेटले. माझ्या मित्राचा भाऊच असल्याने त्यांच्या बरोबर मनसोक्त गप्पा झाल्या आणि एक आश्चर्यकारक गोष्ट समजली. ती म्हणजे, सचिन तेंडुलकर यांनी आपला पन्नासावा वाढदिवस इथेच साजरा केला होता. हे ऐकून मात्र ऊर भरून आला. मग ठाकुरांनी सचिन कुठे राहीला. कुठे फिरला. इत्यादी इत्यादी सर्व सांगितलं.

आमची परत निघायची वेळ झाली तसे आम्ही सगळेच घुटमळलो. मागे परत फिरून पाहीलं, मातीला नमस्कार केला. कारणच तसं होतं. क्रिकेटचा देव, भारतरत्न सचिन तेंडुलकर याच मातीवरून काही महिन्यापूर्वी पायी पायी फिरला होता....

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

कारगिल दिवस

 डोस्क्याला शॉट

सन  १९९९ मधील मे महिना ते २६ जुलै १९९९, काश्मीर मधील कारगिल व द्रास क्षेत्रातील उंचच उंच पहाडी भागात घनघोर युद्ध झालं. हे युद्ध सत्तर दिवस चाललं होतं आणि प्रत्यक्ष कॅमेराने प्रक्षेपण झालेलं पहिलं युद्ध.

बर्फ जमल्यानंतर आपोआप शस्त्रसंधी होईल आणि हा सर्व भुभाग आपला होईल या मूर्खपणाच्या रंजनावर पाकिस्तानी सैनिकांनी या भागात तळ ठोकला होता. त्यावेळी आपले पंतप्रधान होते कवी मनाचे अटलबिहारी वाजपायी आणि पाकिस्तानचे पंतप्रधान होते कावेबाज नवाज शरीफ. इकडे मैत्रीचा हात पुढे करून शरीफांनी वाजपायीच्या पाठीत खंजीर खुपसून शरीफपणाच्या सर्व मर्यादा ओलांडल्या होत्या. कवी मनाचे असले तरी वाजपेयीमध्ये एक कणखर, करारी योद्धाही दडलेला आहे हे कदाचित पाकिस्तानी नेतृत्वाला उमगल नव्हतं आणि जेंव्हा उमगलं तेव्हा वेळ निघून गेली होती.

त्यावेळी भारतीय लष्करांनी, हवाई दलानी जीवाची बाजी लावून इतिहासातील सर्वात अवघड आणि कठीण भौगोलिक भागात झालेलं घनघोर युद्ध जिंकलं आणि पाकिस्तानी सैनिकांची पुरती दणादाण उडवून पाकी नेतृत्वावर नाक घासत शरण येण्याची नामुष्की आणली.

आणि भारतीय जिगरबाज सैनिकांनी इतिहासातील आपल्या कर्तृत्वाचं सवर्ण पान लिहिलं.

आज सव्वीस जुलै, या जिगरबाज सैनिकांना मानवंदना देण्याचा दिवस. कारगिल दिवस.

सलाम भारतीय सैनिक. केवळ तुमच्यामुळेच आम्ही सुरक्षित आहोत.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

संकल्पाचा अर्थ

 डोस्क्याला शॉट

अर्थसंकल्प झाला. कोणत्याही कार्याचा संकल्प सोडणे म्हणजे स्वतःच स्वतःशी केलेला वायदा अथवा कमिटमेन्ट. याचाच अर्थसंकल्पाशी संबंध जोडायचा तर सरकारने परवा देशापुढे अर्थसंकल्प सादर करून येत्या वर्षभरात आम्ही देशाच्या तिजोरीत नागरिक विविध कर रूपाने जी पुंजी जमा करतील त्यातून लोकोपयोगी ही ही कामे करू अशी स्वतःलाच ग्वाही दिली आहे.

अशी ग्वाही दर वर्षी जे सरकार सत्तेवर असते ते देत असते. पण कोणतेही सरकार अर्थसंकल्प सादर करण्याआधी 'आम्ही मागील वर्षी हा आणि हा संकल्प सोडला होता आणि त्यातील अमुक अमुक संकल्प सिद्धिस गेले आहेत. हे हे संकल्प कार्यान्वित झाले आहेत आणि हे हे संकल्प आम्ही करू शकलो नाही' याचे प्रांजळपाने मूल्यमापन करीत नाही. फक्त निवडणुकीत त्यातील घोषणा मात्र बेंबीच्या देठापासून ओरडून सांगितल्या जातात. असो. यातील पक्षीय राजकारणात आपल्याला शिरायचं नाहीये.

काल मांडलेला संकल्प सामान्यजन आणि मीडियावाले आज विसरले आहेत. उद्या त्यावर धूळ बसेल..

सामान्य सकाळ झाली की उठेल आणि पोटाची खळगी भरण्यासाठी निमूटपणे कामाला मार्गस्थ होईल.

काय महाग झाले आणि काय स्वस्त झाले याचे मूल्यमापन करण्यापेक्षा जगणं किती महाग झालंय आणि मरण किती स्वस्त झालंय याचे मूल्यमापन करण्यात दिवस घालवेल. यापलीकडे तो आणखी काही करू शकणार नाही...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

लाडके कोण

 डोस्क्याला शॉट

महाराष्ट्रात अचानक सगळे लाडके होतायत. बरं वाटतंय. दोडके कुणीच असू नयेत असं आम्हाला आपलं वाटतंय.

बहीण लडकी झाली पाठोपाठ भाऊ पण लाडका झाला. बहिणीच्या पाठीवर भाऊ झाला की त्या बहिणीला मोठा मान मिळतो. आता तो मान महाराष्ट्रातील समस्त बहिणींना मिळाला. पण..

आता तुम्ही म्हणाल हा पण वगैरे काढू नका.. पण हा पण येतोच..

एकंदरीत ज्या बहिणींना हा लाभ मिळणार आहे त्या समस्त स्त्री वर्गासाठी ज्या अटी घातल्या गेल्या आहेत ते पाहता खरंच किती बहिणींना हा लाभ मिळणार आहे कोण जाणे. तीच गत भावांची आहे. भीक नको पण कुत्रा आवर अशी गत भावा बहिणींची न होवो हीच इच्छा.

एक मात्र प्रश्न नेहमीच अनुत्तरीत राहतो..

सकाळी लवकर उठून स्वयंपाक करून आपला, नवऱ्याचा, मुलांचा डबा करणाऱ्या आणि मग ऑफिस गाठणाऱ्या बहिणी, मुलांच्या ओढीने संध्याकाळी धावतपळत घर गाठणाऱ्या बहिणी, ज्यांची मुलं बेबी सिटिंग मध्ये ठेवली आहेत त्यांचं बेबीसीटिंग गाठणं, त्यानंतर आपलं आणि मुलांचं ओझं खांद्यावर अडकवून घर गाठणं, मग पदर खोचून कामाला लागणं, ते करता करता मुलांचं होमवोर्क घेणं, सगळं झाल्यावर बेडवर अंग टाकून उद्याच टेन्शन घेऊन झोपणाऱ्या असंख्य बहिणी कधी लाडक्या होणार...

किती नवनवीन योजना आल्या तरी हा प्रश्न माझ्या मनात अनुत्तरीतच राहतो..

तुम्हाला उत्तर मिळालं तर कृपया मला अवश्य सांगा..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

मराठी मराठी

 डोस्क्याला शॉट

माझ्या लेखक होण्यातली एक हृदय आठवण.
मी तरुण भारतच्या रविवारच्या पुरवणीसाठी कथा लिहीत असे. त्यावर माझा मोबाईल नंबर असे. एकदा मला एका कॉलेजमधल्या एका मुलीचा फोन आला.अर्थात तो कथा आवडल्याबद्दलचा फोन होता.रत्नागिरीच्या जवळच असलेल्या खेडे गावातली ती मुलगी होती. रोज रत्नागिरीत शिक्षण घ्यायला जात असे. मराठी घेऊन तिला एम ए व्हायचं होतं.
ती कॉलेजमधल्या वांग्मय मंडळाची सदस्य होती आणि दर शनिवारी कॉलेजमधे कथा वाचन करण्याची प्रथा तिने सुरु केली होती. तिच्यापाशी पुरेसे पैसे नसल्याने ती रद्दी वाल्याकडे जाऊन बसत असे व वर्तमान पत्रामधील रविवारच्या पुरवण्या घेऊन येतं असे. तिची ही आवड पाहून रद्दीवाला तिच्याकडून पैसे घेत नसे.
चांगल्या कथा वाचून ती त्यांचे मुलांकडून सामुदायिक वाचन करून घेत असे. त्यामुळे मराठी वांग्मय तरुण पिढीपर्यंत पोहोचत असे आणि त्यात त्यांना आवड निर्माण होत होती.
तिच्याकडून मिळालेली ही माहिती ऐकून मी आचबित झालो होतो.
मराठी वाचन कमी होतंय असं म्हणून बोंब मारणाऱ्यांना या मुलीला भेटण्यासाठी रत्नागिरीत धाडलं पाहिजे असा क्रांतिकारी विचार त्यावेळी माझ्या मनाला उगाच चाटून गेला होता.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

धुवाधार

 डोस्क्याला शॉट

बंडया जात्याच हुशार विद्यार्थी पण तितकाच वांड. आई, वडील, भावंडं, शिक्षक, मित्र, इतकंच काय शाळेतले शिपाई दादा पण त्याला त्याच्या वांडपणाबद्दल सारखे बोल लावत असतात. कुणाच्या खोड्या काढ, कुणाचा डबा पळव, शिक्षक येण्यापूर्वी त्यांच्या टेबलावर असं काही आणून झाकून ठेवायच की ते उघडताच सर किंवा बाई घाबरले पाहीजेत.असल्या खोड्या करणं म्हणजे त्याच्या डाव्या हातचा मळ, मग बंड्याला समोर बोलावून चोप मिळायचा हे ओघानं आलंच. पण कुलकर्णीसर मात्र बंड्याला कधी शिक्षा देत नसतं, त्याला पुढं बोलावून समजावून सांगत. 'अरे बंडया, तू खूप हुशार विद्यार्थी आहेस. ही सगळी हुशारी वाया नको घालूस. चांगला अभ्यास कर. आणि खूप मार्क मिळव, सगळे चकित व्हायला पाहीजेत' बंड्याची आई पण त्याला जवळ घेऊन डोक्यावर हात फिरवत हेच बोलायची. बाकीचे मात्र त्याला हाडतूड करायचे.

 वार्षिक परीक्षा जवळ आल्यावर मात्र बंड्यानं अगदी मनावर घेतलं. प्रचंड अभ्यास केला आणि परीक्षेत मार्क मात्र धु धु धुतले. सगळेच सुखावले...

हे सगळं रुपक जरी बंड्याबद्दल असलं तरी माझा बंडया म्हणजे पाऊस...

तो, जोपर्यंत पडत नाही तोपर्यंत आपण त्याला किती बोल लावतो, शिव्या शाप देतो, पड बाबा एकदाचा आणि भरून टाक नद्या नाले, शेतं आणि तळी. अशी याचना करतो, पण त्यानं एकदा मनावर घेतलं की दोन दिवसात अक्षरशः धु धु धुतो. या शनिवारपासून बरसला तसा.

मग तो दाखवून देतो गुरुपौर्णिमेचा खरा गुरु कोण ते..

असाच गुरु प्रत्येकाला मिळो आणि सर्वांवर सुखाची,सदमार्गाची बरसात होवो... आताच्या धुवाधार बरसणाऱ्या पाऊसासारखी.... 

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

भक्तीचे अश्रू

 डोस्क्याला शॉट

तुम्ही रेडिओ किती ऐकता? मला माहिती नाही पण मला हे साधन अजूनही खूप आवडतं. मी खूपवेळा आवर्जून रेडिओ ऐकतो. खूप छान माहिती मिळते आणि आपली कामही उरकतात. असो. तो विषय आजचा नाही.
परवा आषाढी एकादशी होती. त्यावेळी मी सकाळी थोडा वेळासाठी रेडिओ मिर्ची ऐकत होतो. सकाळी जितुराज हा अतिशय गुणवान आर जे कारेक्रम सादर करतो, तो कारेक्रम मी ऐकत होतो. त्यांनी विठ्ठलावर एक गाणं रचल आणि सादर केलं. आणि म्हणाला मी कसं केलंय हे मला माहिती नाही. कसं वाटतंय ते तुम्ही कळवा. चुकलं असेल तर तसं स्पष्ट सांगा. मी माफी मागेन आणि परत असं कधी करणार नाही.
काही वेळातच त्याला महेश काळे या गुणवंत गायकाचा फोन आला. तो तसाच्या तसा त्याने लाईव ऐकवला. खूप छान चर्चा होती ती. अतिशय अध्यात्मिक पातळीवर ही चर्चा चालली पण त्यात महेश काळेने विठ्ठलाबाबत सांगितलेला एक विचार मनाला खूप भावला. महेश काळे जे म्हणाले ते माझ्या शब्दात....
'जितुराज, विठ्ठलाला तू देवतांत बंदिस्त करू नकोस. तो एक संस्कार आहे. विठ्ठल म्हणजे जीवनाचं सार आहे. नुसतं विठ्ठल या नावातच पंचेंद्रियात ओतप्रोत भरलेला प्राण आहे. विठ्ठलाच कसही तू गीत सादर केलंस तरी तो मनाला भिडणारा भाव आहे'
यावर जितुराज काय म्हणणार. त्याच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले. तो फक्त एव्हढच म्हणाला 'माऊली, माऊली... भेटी लागी माऊली'

खरंच मित्रांनो, विठ्ठल हा उच्चारच श्वासात प्राण फुंकतो आणि जीवनाला नवी उभारी देतो. म्हणा 'विठ्ठल विठ्ठल विठ्ठल'

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

पायरीचा पाषाण

 

डोस्क्याला शॉट

पूर्वी मुंबईत एक छान एकांकिका स्पर्धा भरायची. त्या स्पर्धेचं नाव होतं 'कल्पना एक अविष्कार अनेक'. आम्ही मित्र मित्र बर्‍याचवेळा ही स्पर्धा बघायला जायचो. एके वर्षी कुसुमाग्रजांनी या साठी विषय दिला होता. विषय कसला, त्यांनी एक रूपक कथाच विषय म्हणून दिली होती. आज अचानक ती कथा आठवली. तुमच्यासाठी ती कथा देत आहे. खूपच उद्बोधक कथा होती ती.
'पायरीचा पाषाण'
खूपच टुमदार गाव होतं ते. त्या गावात एकोपा होता. संपन्नता होती. सगळे सुखी समाधानी होते. एक छानस पुरातन मंदिरही होतं या गावात. पंचक्रोशीतले लाखो भाविक देवाच्या दर्शनासाठी तिथे यायचे. मंदिरात जाण्यासाठी एका भल्यामोठ्या पायरीवर चढून जावे लागत होते. भाविक तीच्यावर पाय ठेऊन चढत असत. पायरीला या आपल्या लेखी आलेल्या भोगाचं अतिशय दुःख होत असे. एकदा तिने ईश्वराकडे धावा केला. ईश्वर त्या पायरीला प्रसन्न झाले. म्हणाले काय माग तुला हवं ते. त्यावर पायरी म्हणाली, मी ही पत्थर आणि देवाची मूर्तिही पत्थराची, पण तिला सगळे नमस्कार करतात. मला मात्र पायदळी तुडवतात. मलाही मूर्तिचा पाषाण व्हायचं आहे. ईश्वर तथास्तु म्हणतात आणि निघून जातात.
पावसाळ्यात प्रचंड पाऊस पडतो. प्रलय होतो. गाव पुरात बुडतं. लोकं गाव सोडून इतरत्र जातात. कालांतराने पाणी ओसरतं. लोकं गावात परत येतात. पहातात तर मंदिर पूर्ण वाहून गेलेलं असतं. फक्त पायरीचा पाषाण शिल्लक राहिलेला असतो. लोक भक्तिभावाने त्याची पुजा करतात. हळूहळू गाव सावरतं. पायरीच्या पाषाणाची मूर्ति करून घेतात. मंदिर उभं राहातं. गावकरी मोठ्या भक्तीभावानं मूर्तिची विधिवत स्थापना करतात. उत्सव सुरू होतो. आता पायरीच्या पाषाणाची मूर्ति झालेली असते. लोक तिला पाया पडतात. तरीपण पाषाण सुखी नसतो. एकदा ईश्वर या मूर्तीच्या पाषाणाला भेटायला येतात. पाहतात तर अजून दुःखीच. आता काय हवय, ते त्या पायरीच्या पाषाणाला विचारतात. त्यावर ती मूर्ति झालेला पाषाण बोलतो, देवा आता एकच कर, मला जशी बुद्धि झाली तशी बुद्धी आता जी पायरी आहे त्या पाषाणाला देऊ नकोस. नाहीतर माझं अस्तित्वच नाहीसं होईल. ईश्वर हसतात आणि निघून जातात.
मित्रांनो, आजही ही रूपक कथा तेव्हडीच चपखल बसते.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

आमच्याकडे असच असतं

 डोस्क्याला शॉट

परवा दिवस गाजला तो अमेरिकेचे पूर्व राष्ट्रध्यक्ष डोनाल्ड ट्रम यांच्यावरील प्राणघातक हल्याच्या प्रयत्नाच्या बातमीने. ते सभा स्थानी पोहोचले. त्यांनी भाषण सुरु केलं आणि अचानक गोळीबार झाला. त्यांच्या कानाला गोळी चाटून गेली. ही एव्हडीच ही घटना आहे का? तर नाही. याचे धागेदोरे कुठवर गेले आहेत आणि याचा सूत्रधार कोण आहे हे अत्यंत कमी अवधीत जगासमोर येईल. कारण हा अमेरिकेत झालेला हल्ला आहे. मी हे म्हणतोय याचं काही खास कारण आहे.

समजा हीच घटना आपल्या देशात घडली असती तर पुढील घटना घडल्या असत्या.

हल्लेखोर पशार झाला असता किंवा

त्याला पकडलं असतं

त्याची बातमी सातत्याने चॅनेलवर आली असती (किमान आठवडाभर)

तो कोण आहे. त्याच्या घरी कोणकोण आहे, इत्यादी इत्यादी

त्याच्या घरापर्यंत चॅनेलवाले पोहोचले असते.

आई वडिलांच्या भावांच्या बहिणींच्या गाववाल्यांच्या मुलाखती घेतल्या असत्या.

विरोधक कंठ फुटे पर्यंत बोंबल्ले असते

राजीनाम्याची मागणी झाली असती

मोर्चे, आंदोलन, मेणबत्ती मोर्चा, फ्लेक्सच्या प्रतिमेवर बुटाने मारणे, पुतळ्याचे दहन, दुकाने बंद, इत्यादी इत्यादी

ज्यांच्यावर हल्ला झाला त्यांनी राष्ट्राला उद्देशून भाषण, फेसबुक लाईव्ह इत्यादी

चॅनेलवर तज्ञ लोकांना चर्चा करण्याचे काम मिळाले असते.

युट्युब चॅनेल मेकर यांनी कॅमेरा पुढे येऊन ज्ञान पाझल्ले असते.

असो. आता तुम्हाला आणखी काही आठवतंय का बघा.

पण....

अमेरिकेत काय घडलं

दुसऱ्या सेकंदात मारेकऱ्याला टिपलं. ढगात पाठवलं.

खटला नाही, कोर्ट कचऱ्या नाहीत.

विषय संपला.

😄😄😄

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक