मराठी मराठी

 डोस्क्याला शॉट

माझ्या लेखक होण्यातली एक हृदय आठवण.
मी तरुण भारतच्या रविवारच्या पुरवणीसाठी कथा लिहीत असे. त्यावर माझा मोबाईल नंबर असे. एकदा मला एका कॉलेजमधल्या एका मुलीचा फोन आला.अर्थात तो कथा आवडल्याबद्दलचा फोन होता.रत्नागिरीच्या जवळच असलेल्या खेडे गावातली ती मुलगी होती. रोज रत्नागिरीत शिक्षण घ्यायला जात असे. मराठी घेऊन तिला एम ए व्हायचं होतं.
ती कॉलेजमधल्या वांग्मय मंडळाची सदस्य होती आणि दर शनिवारी कॉलेजमधे कथा वाचन करण्याची प्रथा तिने सुरु केली होती. तिच्यापाशी पुरेसे पैसे नसल्याने ती रद्दी वाल्याकडे जाऊन बसत असे व वर्तमान पत्रामधील रविवारच्या पुरवण्या घेऊन येतं असे. तिची ही आवड पाहून रद्दीवाला तिच्याकडून पैसे घेत नसे.
चांगल्या कथा वाचून ती त्यांचे मुलांकडून सामुदायिक वाचन करून घेत असे. त्यामुळे मराठी वांग्मय तरुण पिढीपर्यंत पोहोचत असे आणि त्यात त्यांना आवड निर्माण होत होती.
तिच्याकडून मिळालेली ही माहिती ऐकून मी आचबित झालो होतो.
मराठी वाचन कमी होतंय असं म्हणून बोंब मारणाऱ्यांना या मुलीला भेटण्यासाठी रत्नागिरीत धाडलं पाहिजे असा क्रांतिकारी विचार त्यावेळी माझ्या मनाला उगाच चाटून गेला होता.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक