दडलंय काहीतरी

 डोस्क्याला शॉट

जे. के. रॉवलिंग हे नाव आपल्यापैकी किती जणांना माहिती आहे? नाही ना, तर या मॅडम ब्रिटिश असून त्या जगप्रसिद्ध फँटॅसी कादंबरी हैरी पॉटरच्या लेखिका आहेत. वयाच्या चाळीशी पर्यंत त्या अतिशय सामान्य जीवन जगत होत्या आणि त्यांचे आयुष्य अतिशय कष्टाचे आणि संघर्षाचे होते. लहानपणापासून आईचे आजारपण त्यांनी काढले. त्या काळात शाळेतही त्या नीटपणे जावू शकल्या नाहीत. पुढे लग्न झाले पण नवऱ्याच्या जाचामुळे मुलांना घेऊन त्या बाहेर पडल्या. शिक्षिकेची एक सामान्य नोकरी त्यांना मिळाली. तुटपुंज्या पैशात त्या घर चालवीत होत्या पण मनातला लेखक त्यांनी जिवंत ठेवला. मिळेल त्या वेळेत त्यांनी हैरी पॉटर साकारला. सात वर्ष त्या कादंबरी लिहीत होत्या आणि हॅरी पॉटर पुस्तकांच्या तडाखेबंद खपामुळे अवघ्या पाच वर्षांत त्या लखपती बनल्या. मार्च २०१० सालातल्या फोर्बसच्या कोट्यधीशांच्या यादीत जे.के. रोलिंगला स्थान देताना त्यांनी त्यांची संपत्ती १ अब्ज अमेरिकन डॉलरांइतकी असल्याचे नमूद केले आहे.  २००७ सालच्या टाइम नियतकालिकाच्या 'पर्सन ऑफ द इयर' नामांकनात जे.के. रोलिंग दुसऱ्या स्थानी तर ऑक्टोबर इ.स. २०१०मध्ये, ब्रिटनातील काही प्रमुख नियतकालिकांच्या संपादकांनी रोलिंग यांना 'ब्रिटनातील सर्वांत प्रभावशाली महिला' म्हणून गौरवले. एकच पालक असलेल्या कुटुंबांसाठी कार्य करणाऱ्या संस्था, मल्टिपल स्क्लेरॉसिस सोसायटी ऑफ ग्रेट ब्रिटन अशा अनेक समाजसेवी संस्थांसाठी त्यांनी योगदान दिले आहे. अशी ही चतुरस्त्र लेखिका आणि समजसेविका घडली.
तात्पर्य काय तर जीवनात काहीतरी नक्कीच चांगलं घडणार आहे म्हणून मनातला दिवा तेवत ठेवा. तुमच्यातही एक जे.के. रोलिंग आहे हे लक्षात ठेवा.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

चवीनं खाणार

 डोस्क्याला शॉट

अजु अगदी लहानपणापासूनच पुढ्यात येईल ते खायचा. त्यानं कधीच चोखंदळपणा केला नाही. अगदी लहानपणी आईनं दुधात बोर्नव्हीटा जरी मिक्स करून दिलं तरी लगेच त्यावर प्रतिक्रिया द्यायचा 'आई मस्त लागतंय दूध' त्यामुळे आई काहीही अधिक आनंदानं करायची आणि त्याला दिल्यावर त्याच्या प्रतिक्रियेसाठी त्याच्याकडे बघत थांबायची. त्यावेळी पहिला घास खाल्यावर अजुचा चेहरा फुलायचा आणि आईकडे पहात 'मस्त झालंय आई' असं म्हणायचा. मग आईलाही धन्यता वाटायची..
त्या उलट सई अतिशय चोखदळ होती. तिच्या पुढ्यात काही आलं की ती पहिल्यांदा त्या पदार्थाचा वास घेणार. मग एक घास खाऊन बघणार. मग मनातल्या मनात त्याची चिरफाड करणार. मग आईला म्हणणार 'ह्यात हिंग जास्त वाटतोय किंवा मोहरी जास्त पडलीय'
अजु आणि सई मोठे झाले. लग्नं झाली.
अजुची बायको नेहमी खूष असायची. ह्यांना काही खायला द्या नेहमी आनंदाने खातात असं म्हणायची. आजूच्या सासुरवाडीचेही खूष असायचे. जावयाचा पाहुणचार करतांना त्यांना समाधान वाटायचं. या उलट सईचा नवरा सारखी तिची तक्रार करायचा. त्याच्या सासरी पण तिला त्यावरून ऐकायला मिळायचं. मग तिलाही अड्जस्ट करायला लागायचं...
सांगायचं तात्पर्य काय तर..
जीवनाकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन नेहमीच समाधानी असला पाहिजे.. अति चोखंदळपणा तुम्हांलाही त्रासाचा ठरतो आणि तुमच्या प्रियजनानांही...


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

कोसळतोय

 डोस्क्याला शॉट

कुणाच्या घरी अप्रिय घटना घडली तर त्यांच्या कुटूंबियांना भेटून आपल्या सहवेदना व्यक्त करायच्या असतात. तिथे जावून घटनेची चिरफाड करायची नसते एव्हडी साधी अक्कल आजकाल राजकारण्यांना राहिलेली नाही. महाराजांचा पुतळा कोसळला हा अतिशय दुर्दैवी आणि क्लेशकारक प्रसंग आहे. पण त्यावर किती राजकारण करावं आणि सत्ताधाऱ्यांवर आग पाखड करून आपले छुपे मनसुबे किती साध्य करावेत याला काही सीमा आहे की नाही.

कल्याणमध्ये राहणाऱ्या चोवीस वर्षाच्या युवकाला हे काम मिळाले. या कामाचे टेंडर नाविक दलाने काढले होते. यावर राज्य सरकारने समिती नेमली होती त्यांनी आणि नाविक दलाने हे काम त्याला दिले होते आणि त्याची मुदत होती तीन वर्षाची. नाविक दलाला नौदल दिनानिमित्त हा पुतळा उभा करायचा होता आणि पंतप्रधान त्याचं उदघाटन करणार होते. अर्थात निवडणुकांच राजकारण आहेच. शेवटी तो पुतळा केवळ आठ महिन्यात बसवला. मुळात त्याचा पाया किती दिवसात तयार झाला, तो शास्त्रीय परिमणानुसार योग्य होता की नाही हे सिद्ध होईलच. पुतळा तयार करून आणला जातो आणि तो उभा केला जातो हे शास्त्रीय आहे पण वेळे अभावी हा पुतळा तुकड्यांच्या स्वरूपात तिथे आणला आणि स्क्रूने तो उभा केला.

 कोल्हापूरचे छत्रपती संभाजी महाराज यांनी या पुतळ्याबाबत पंतप्रधान आणि संबंधिताना पत्र लिहून कळवले होते की, हा पुतळा शास्त्रीय परिमांणानुसार नाही. गम्मत तर पुढेच आहे. राज्य सरकारच्या संबंधित विभागाने सिंधुदुर्गच्या जिल्हाधिकारी, पोलीस व इतर यांना हल्लीच म्हणजे दिनांक 20 ऑगस्ट रोजी पत्र पाठवून कळवले होते की, या पुतळ्यात वापरलेले स्क्रू गंजले असून त्याची लवकरात लवकर डागडुजी करणे गरजेचे आहे आणि त्याकडे त्वरित लक्ष घालावे. म्हणजे सरकारलाही याची कल्पना होती. पण दुर्दैवाने हा अपघात (हो, अपघातच) घडला. आता त्यात कोण दोषी आहेत हे सगळं ठरवणं ही त्या त्या वेळेची गोष्ट आहे. पण राजकीय बोलघेवड्यांना पोपटपंची करायला आणि मीडियाला काहीतरी पेटवायला मिळालं हेच खरं...

(महाराज या सर्वांनां माफ करतीलच कारण तो जनतेचा राजा होता)

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

घरभेदी

 डोस्क्याला शॉट

काय गंम्मत आहे पहा. काल बदलापूरकरांनी आंदोलन केलं. हे आंदोलन जसं व्यवस्थे विरोधात, शाळे विरोधात होतं तसंच ते पोलिसांच्या हलगर्जीपणा विरोधातही होतं. पण एक बातमी वाचली आणि या समाजाचं रक्षण करणाऱ्यांवर हसावं की रडावं हेच कळेनास झालं.
ती बातमी अशी होती की, माहीम येथील पोलीस वसाहतीत घरफोड्यांचा सुळसुळाट.
आता तुम्हांलाही हसू आलं असेल ना?
माहीम येथे पोलिसांची मोठी वसाहत आहे. म्हणजे त्यांच्या क्वार्टरस आहेत. आता तिथे राहणारे सर्व पोलीसच मग चोरट्यांची काय बिषाद आहे तिथल्या वाऱ्याला तरी उभं राहण्याची. पण आपले चोर किती पोचलेले आहेत ते बघा. या वसाहतीत एक नाही दोन नाही तर चक्क चौदा घरं फोडली त्यांनी.
कुठल्यातरी पोलिसाला एक घर फोडून उघडलेलं अढळलं. मग त्याने संबंधिताना ही बाब सांगितली. मग तपास सुरु झाला. तर तपासाअंती चौदा घर अशी फोडलेली अढळली. त्यातील सामान अस्ताव्यस्त होतं. चांदीच्या देवाच्या मुर्त्या आणि टीव्ही वगैरे सामान चोरलेलं होतं. मग रीतसर माहीम पोलीस स्टेशनमध्ये तक्रार नोंदवली गेली. पंचनामा झाला. मग त्यावेळी तिथे खूप गर्दी झाली.
पण गंम्मत ऐकायला मिळाली ती अशी की चोर माहितीगार असावा आणि तो आपल्या वसाहतीतलाच असावा अशी त्या गर्दीत कुजबुज चालली होती म्हणे.
आता बोला.... 😄

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

कोवळे जीव

 डोस्क्याला शॉट

दिल्लीचं निर्भया प्रकरण, हिंगणघाटचं प्राध्यापिकेवरील अत्याचाराचं प्रकरण, बंगालमधील डॉक्टर महिलेवरील अत्याचार आणि नंतर तीचा निर्घृण खून हे अगदी ताज प्रकरण आणि आता कालच बदलापूर येथील अगदी कोवळ्या मुलींवर झालेले अत्याचाराचं आणि अशी अगणित प्रकरणं, ही प्रकरणं म्हणजे समाजातील क्रूरतेच्या उच्चंत्तम पातळीचा कडेलोट आहे.

दिवसेंदिवस लोकांच्या वैचारिक पातळीचा कसा ऱ्हास होतोय हे दाखवणारी ही प्रकरणं आहेत. अगदी कोवळ्या जीवापासून ते प्रौढ महिलांना याचं भय आहे. शाळेत जाणाऱ्या मुलींना पालक छातीवर दगड ठेऊन जर पाठवत असतील तर या देशात दुसरं दुर्दैव नसावं.

पण सामाजिक गुन्ह्यामागे काही मंडळी राजकीय नफा पाहून जे राजकारण करीत आहेत ते मात्र निश्चित निषेधार्य आहे. सामान्य जनता निश्चित न्याय मागण्यासाठी आंदोलन करेल पण ही जनता लगेच हातात दगड घेऊन पोलिसांवर फेकतील आणि त्या पाठोपाठ लगेच राजकीय प्रतिक्रिया याव्यात हा निश्चित योगायोग नाही.

गुन्हेगाराला शासन झालंच पाहिजे पण त्यासाठी राष्ट्रीय संपत्तीला वेठीस धरणं आणि तिची नासधूस करणं हे नक्कीच सामान्य जनतेचं काम नाही.

याचाही विचार व्हायला पाहिजे.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

शांत काश्मीर

 डोस्क्याला शॉट

परवा सहज यूट्यूब पहात असताना रोजा चित्रपट समोर आला आणि पाहिला. एकोणीशे ब्यांण्णव साली प्रदर्शित झालेला दिग्दर्शक मणिरतन्म आणि संगीतकार एआर रहमान यांच्यामुळे रोजा प्रचंड गाजला. त्यावेळी काश्मीर अक्षरशः धूमसत होतं. पाकिस्तान पुरस्कृत दहशतवाद अगदी शिगेला पोहोचला होता. काश्मीरच्या जनतेने आम्ही भारतीय नाहीतच असेच मनात धरले होते. नुकतेच तारुण्यात पदार्पण करणारे तरुण दहशतवाद्याच्या चुकीच्या प्रचाराला बळी पडत होते. त्यामुळे तिथे दहशतवाद आणि हिंसाचार शिगेला पोहोचला होता. सैनिक आणि तेथील तरुण रोज होणाऱ्या चकमकीत बळी पडत होते. भारतीय सैन्याची अपरिमित हानी या काश्मीरमुळे झाली. अनेक पिढ्या बरबाद झाल्या. जंग जंग पच्छाडलं तरी पाकिस्तानचे मनसुबे धुळीस मिळाले.

आज काय चित्र आहे? तीनशे सत्तर कलम हटवलं गेलं. आता तर तिथे निवडणुका जाहीर झाल्या आहेत. मोठमोठे सरकारी प्रकल्प येत आहेत. जगातला सर्वात मोठा अटल टनेल साकारला जातोय. शैक्षणिक धोरण राबवलं जातंय. मोठे धरण साकारतय त्यामुळे वीज निर्मिती होणार आहे. पर्यटक काश्मीरला पसंती देतायत. तरुणांना रोजगार मिळतोय. काश्मीर देशाच्या मुख्य प्रवाहात सामील होतोय.

बत्तीस वर्षांपूर्वी रोजा चित्रपटात दहशतवाद थांबण्याची केलेली अपेक्षा चौतीस वर्षांनी काहीअंशी पूर्ण होतीय.

परंतु मध्येच होणाऱ्या चकमकी आणि पर्यटकांवरील हल्ले अशा बातम्या ऐकल्या की धस्स व्हायला होतं..

पण खरं सांगू, एकदा तरी काश्मीरला जाच...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

दोडकी बहीण

 डोस्क्याला शॉट

महाराष्ट्रातल्या बहिणी लाडक्या आणि बँकेतल्या बहिणी दोडक्या अशीच परिस्थिती महाराष्ट्रात झाली आहे. लाडक्या बहिणी आपले पैसे घेण्यासाठी बँकेत गर्दी करीत आहेत. त्याचा त्रास अर्थातच बँक कर्मचाऱ्यांना होत आहे.

आधीच रिझर्व बँकेकडून वेळोवेळी आलेल्या मार्गदर्शक सुचनांचे पालन करताना पिचलेला बँक कर्मचारी, सरकारच्या विविध योजनांचे पालन करताना अधिकच वाकून गेला आहे.

एकेकाळी बँकेतली नोकरी म्हणजे मोठ्या पगाराची आणि आरामाची नोकरी अशी समजूत असताना आता मात्र बँकेतली नोकरी ही अधिकाधिक जिकिरीची होत आहे. त्यात धंदा वाढवण्यासाठी टार्गेटचा राक्षस मानगुटीवर बसलेला आहेच.

पंतप्रधान मोदींनी अचानक नोटबंदी जाहीर केली त्यावेळी देखील बँक कर्मचारी पिचले गेले हॉते. त्यानंतर आलेल्या करोनाच्या लाटेत बँक कर्मचारी निमूटपणे नोकरी करून सेवा देत होते. आणि आता या सरकारने लाडकी....योजना काढून बँक कर्मचाऱ्यांचे केवळ कंबरडे मोडले नाही तर प्रक्षुब्ध झालेल्या लाडक्या बहिणी दोडक्या झालेल्या बँक कर्मचाऱ्यांना काहीही करतील ही भीती आहे. म्हणूनच बँक कर्मचारी संघटनांनी सुरक्षेची मागणी केली आहे. हे आपल्या सिस्टीमचे दुर्दैव नाही का? म्हणजे योजना काढतांना त्याच्या उत्कृष्ट अंमलबजावणीचा विचार का होत नाही?

एकूण काय तर राजकीय लाभापोटी काढलेल्या योजनांची अंमलबजावणी करताना सरकार लाडकी आणि दोडकी हा भेदभाव का करते हेच कळत नाही.

पण त्यांनी हे ही लक्षात घ्यावं की बँक कर्मचारी सुद्धा मतदार आहेत....

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

मर्डर

 डोस्क्याला शॉट

राहुल आणि लक्ष्मी हे अतिशय कष्टाळू तरुण जोडपं. दोघेही सुशिक्षित आणि चांगल्या आय टी कंपनीत नोकरी करणारे. बऱ्यापैकी मिळकत आणि सुस्थितीत जीवन घालवणारे दोघेही. दोघांनाही पैसे साठवायची काही हाव नाही. उगाच रिस्क घेऊन पैसे गुंतवावे असं त्यांना कधी वाटलं नाही.
सुनील बजाज नावाचा तरुण मुलगा उगाचच त्यांच्या ओळखीचा झाला. खूप बोलका स्वभाव त्याचा. हळू हळू त्याचं त्यांच्याकडे येणं वाढलं. तो या दोघांना शेअर बद्दल खूप काही सांगायचा. शेअर मध्ये पैसे गुंतवा चांगला फायदा होतो. मी खूप जणांचे पोर्टफोलिओ सांभाळतो त्यांना खूप फायदा मी करून दिला आहे. असं सांगू लागला.
राहुल आणि लक्ष्मी या चाणक्ष जोडप्याने त्याचे सलगी करण्याचे मानसुबे वेळीच ओळखले. आणि आता याला दूर केले पाहिजे यावर त्यांच एकमत झालं.
एकदा त्यांनी त्याला जेवायला बोलवलं आणि एक कथा सांगितली. फार पूर्वी आम्ही..
गावी एका माणसाला जमीन घेण्यासाठी काही लाख रुपये दिले होते. त्यानं आम्हाला फसवलं. माझे वडील खूप चिडले. वारंवार मागणी करून त्याने पैसे दिले नाही. मग माझ्या वडिलांनी जालीम उपाय केला...
काय केला.. त्या सुनीलने विचारलं..
काही नाही माझ्या वडिलांनी त्याचा मर्डर केला... राहुलने सहज सांगितलं.
गावी असंच चालतं असं वर सांगितलं..
त्या नंतर सुनील बजाज आज पर्यंत या जोडप्याला दिसला नाही.,

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

पदकं

 डोस्क्याला शॉट

परवाच पॅरिस ऑलिम्पिकच सूप वाजलं. म्हणजे सांगता झाली. भारताला एक रौप्य आणि पाच कास्य पदकं मिळाली. त्यामुळे एकूण सहा पदकासह भारत एक्काहत्तराव्या स्थानावर राहीला.
अमेरिका चाळीस सुवर्ण आणि एकूण एकशे सव्वीस पदक
चीन चाळीस सुवर्ण आणि एकूण एक्क्याण्णव पदक
जपान वीस सुवर्ण आणि एकूण पंचेचाळीस पदक
ऑस्ट्रेलिया आठरा सुवर्ण आणि एकूण त्रेप्पन्न पदक
फ्रांस सोळा सुवर्ण आणि एकूण चौसष्ठ पदक
असे पहिले पाच देश आहेत.,
भारताच्या पदकांमध्ये नीरज चोप्रा याने सलग दोन ऑलिम्पिकमध्ये पदकांची केलेली कमाई, मनु भाकर हिने एकाच ऑलिम्पिकमध्ये दोन कास्य पदक आणि विनिश फोगाट हिचं केवळ वाढीव शंभर ग्रॅम वजनामुळे हुकलेलं रौप्य पदक हे चर्चेचे विषय राहीले.
परंतु आपल्या चमू पैकी नऊ खेळाडू पदकांना स्पर्श करून आले त्यातील सात खेळाडू चौथ्या क्रमांकावर राहीले. ही बाब जास्त समाधान देणारी आहे. कारण याचाच अर्थ असा आहे की आपले खेळाडू जितोड मेहनत करतायत.
बाकीच्या देशांच्या तुलनेत आपला देश पदकांच्या बाबतीत अतिशय तोकडा वाटतो.

पण प्रश्न हा आहे की आपण आपले क्रिकेट प्रेम कधी इतर खेळांकडे वळवणार?


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

बरकतीचे दिवस

 डोस्क्याला शॉट

थोडा चढ लागल्यावर गाडीचा चालक जसं गियर बदलतो त्याप्रमाणे पावसाने गिअर बदलला आणि कधी ऊन तर कधी नभाच्छाधीत असा सृष्टीचा खेळ सुरु झाला, जणू काही विधात्याला कळलं की श्रावण सुरु झालाय.
श्रावण सुरु झाला की लोकांच्याही चित्तवृत्ती उल्हसित होतात. धरतीतून हिरवे कोंब मोठे होऊन आकाशाकडे झेपावू लागतात. हवेत आल्हाददायक गारवा येतो. झाडे, वेली, वृक्ष धुळीचे मळभ झटकून हिरवा तजेलदारपणा लेवतात.
सर्वत्र उत्साह संचारतो. बाजारात खरेदी करणाऱ्यांची चहलपहल सुरु होते. सणासूदीचे दिवस सुरु होतात.
एकंदरीत काय तर बरकतीचे दिवस येतात...
हे सगळं दरवर्षीचंच...
पण या वर्षीचं वेगळेपण काय?

उत्तर ऐकल्यावर मात्र तुम्ही हसाल...

या वर्षी सर्व राजकारण्यांना इलेक्शनचा सुगावा लागलाय...
विधात्याला जसं श्रावण सुरु झाल्याचा लागतो तसा..

आणि समस्त राजकारण्यांचे पण बरकतीचे दिवस आले हो......😄


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

जपणूक

 डोस्क्याला शॉट

केवळ कोल्हापूरच नव्हे तर पश्चिम महाराष्ट्रातील सांस्कृतिक आणि ऐतिहासिक वारसा जपणारी वास्तू अचानक आगीच्या भक्षस्थानी पडते या सारखं महाराष्ट्राचं दुर्दैव नाही. राजर्षी शाहू महाराजांच्या पुढाकाराने एकशे नऊ वर्षांपूर्वी बांधलेले हे रंगमंदिर एकोणीशे सत्तावन्न साली संगीतसुर्य केशवराव भोसले यांच्या नावाने संपूर्ण महाराष्ट्राला परिचित होते. असे हे नाट्यमंदिर इलेक्ट्रिक शॉर्टसर्किटमुळे आग लागून भस्मसात झाले हे खरंच वेदनादायक आहे.
प्रत्येक शहरात, गावात ऐतिहासिक, सांस्कृतिक, धार्मिक ठेवा असणारी एखादी वास्तू असतेच. तिला जपणे हे केवळ सरकारचेच नव्हे तर त्या शहरातील, गावातील जनतेचे दायित्व असते. त्या वर जीवापाड प्रेम करणे आणि तो वारसा जपण्यासाठी प्रशासनावर नजर ठेवणे व ते वेळीच करवून घेणे हे काम निवडून आलेल्या प्रतिनिधीनी करणे अपेक्षित आहे.
केवळ कोल्हापूरच नव्हे तर महाराष्ट्रातील तमाम नाट्यगृहांच्या दुरावस्थेबद्दल कलाकारांनी नेहमीच आवाज उठवला आहे पण त्याकडे राजकारणी आणि प्रशासनाने किती लक्ष दिले?
हेल्मेट घालणार नाही, टोल भरणार नाही, मटण महाग झालं तर पैसे देणार नाही अशा वैविध्यपूर्ण मागण्यांसाठी आंदोलन करणाऱ्या कोल्हापूरच्या मर्द गड्याला आपल्या नाट्यगृहाला जीवापाड जपणे जमले नाही की काय?

पटण्यासारखे नाही हे राव...


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

चावा

 डोस्क्याला शॉट

मला देवालयात जायला आवडत पण, एखाद्या मठात जाण्यासाठी मी थोडा रिलॅक्टन्ट असतो. असो. हा थोडा पर्सनल विषय आहे.
कोकणात असताना आम्ही सर्व मित्र टेंभे स्वामींच्या मठात दर्शनासाठी गेलो. मठ खरंच खूप छान बांधलाय. स्वच्छता तर अतिशय सुरेख. अगदी भावपूर्ण आणि प्रसन्न वातावरण. पण अगदी प्रामाणिकपणे सांगायचं तर माझ्या मनात खोट होती. मला का कुणास ठाऊक तिथे मनापासून नतमस्तक व्हावंसं नाही वाटलं, तरी मी नमस्कार केला पण खरंच सांगतो तो एक उपचार होता. नमस्कार झाल्यावर मी बाजूला जावून बसलो. परिसर न्याहाळत होतो. माझे सर्व साथीदार श्रद्धेने नतमस्तक होत होते. सर्वांचं झाल्यावर आम्ही निघालो. तिथेच वाटेत एका टेबलावर तीर्थ आणि एका भांड्यात साखरफुटाणे ठेवले होते. मी उपचार म्हणून तीर्थ प्यायलो. आणि साखरफुटाणे घेतले. तेव्हड्यात माझे मित्र तेथे आले.मग प्रत्येकाने हात पुढे केला. मी त्यांच्या हातावर तीर्थ देत राहिलो. यात वेळ गेला.
परंतु त्याच वेळी माझ्या पायाच्या बोटाला एक मुंगळा अतिशय जोरकसपणे चावला इतका जोरात की कळ मस्तकात गेली. मी त्याला टिचकी मारून काढण्याचा प्रयत्न केला पण त्याचा चावा इतका घट्ट होता की तो टिचकीनं हटलाच नाही. शेवटी बोटाच्या चिमटीत पकडून झटकन फेकून दिला. चावा घेतल्याच्या जागी रक्त येत होतं आणि प्रचंड वेदना होत होत्या. गाडीत बसलो आणि घरी आलो.
रात्रभर विचारांचं काहूर माजलं होतं... शांत झोप येणं शक्यच नव्हतं..
तो मुंगळा मलाच चावणं हा निश्चितच योगायोग नव्हता...
बाकी काय अर्थ लावायचा तो तुम्ही लावा..


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

धग

 डोस्क्याला शॉट

ज्याने आपल्या देशाला स्वातंत्र्य मिळवण्यासाठी सर्वस्व दिलं त्या राष्ट्रपित्याच्या स्मारकावर घाव घालण्याची वेळ बांगलादेशाच्या तरुणांवर का यावी? हे या देशाचं खरंच दुर्दैव म्हणावं लागेल. बरं एव्हड्या उग्र आंदोलनाचं कारण काय तर आरक्षण. तेथल्या विद्यार्थी व तरुणांना स्वातंत्र्य सैनिकांच्या परिवाराला दिलेली आरक्षणाची सवलत मान्य नाही. तिथूनच ही आग धूमसत होती. त्यात आरक्षण, इलेक्शन, आंतरराष्ट्रीय, जागतिक, देशांतर्गत राजकारण, खालिदा झिया यांना झालेला तुरुंगवास, बेकारी इत्यादी अनेक मुद्यांची भर पडत गेली आणि हे आंदोलन इतकं तीव्र झालं की जमावाने पंतप्रधानांच्या निवासावर हल्ला केला आणि ते लुटलं.

आता त्यात अमेरिका व इतर देशांचा हात असण्याची शक्यता आहे असंही जाणकारांचं म्हणणं आहे. श्रीलंकेनंतर एव्हडं उग्र आंदोलन झालेला हा दुसरा देश.

पण आपल्या देशाला याचा काही त्रास आहे का? हो, तो निश्चित आहे. आपल्याला लागूनच्या घरात जर रोज भांडणं होतं असतील तर आपल्याला त्रास नाही का होणार?

आपल्या भारताचं हेच दुर्दैव आहे की भूतान सोडून नेपाळ, पाकिस्तान, श्रीलंका, म्यानमार, मालदीव, अफगाणिस्तान हे सगळे शेजारील देश अस्थिर आहेत.

भारताच्या आसपास अशी जर लोकशाही अंधुक होत असेल तर ती खरंच चिंतेची बाब आहे.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

ऐतखाऊ

 डोस्क्याला शॉट

महाराष्ट्रातील अनेक पर्यटनस्थळावर एक बोर्ड अगदी कॉमन दिसतो तो म्हणजे प्राण्यांच्या बाबतीत. खास करून सह्याद्रीच्या पर्वत रांगातून वाहणाऱ्या धबधब्यांच्या बाजूला तर हमखास दिसतो. तो असा की, माकडांना किंवा इतर प्राण्यांना खायला देऊ नका म्हणून.
इथे माकडे टोळ्याकरून राहतात. पर्यटक त्यांना काहीनाकाही खायला देतात. त्यांना फुकट विनासायास खायला मिळते. याचे दोन दुष्परिणाम अढळतात एक म्हणजे ही माकडे हिंस्त्र होतात. पर्यटकांकडचं काहीही ओरबाडून घेतात. आणि दुसरं म्हणजे यांची निसर्गत:हा अन्न शोधण्याची आणि खायची सवय किंवा कुवत निघून जाते मग ते काहीही खातात जे त्यांच्या शरीरासाठी घातक असते.
माणसाचं पण असंच आहे आपल्यालाही विनासायास, विना कष्टाचं जर मिळालं तर हवंच आहे. पण त्यामुळे कष्ट करण्याची, बुद्धिमत्ता वापरण्याची शक्ती आपण हरवून बसत आहोत.
मला न जाणो कसं काय पण या बोर्डशी सरकारच्या योजनानंचं जवळचं नातं आहे की काय असं वाटू लागलं. म्हणजे पहा ना अमुक तमुक योजना शेतकऱ्यांना अमुक अमुक पैसे खात्यात, आणखी एखाद्या योजनेत बेकार तरुणांना अमुक अमुक पैसे. असेच लाडकी बहीण भाऊ यांना. अशा अनेक योजना येण्याचा सपाटा सुरु आहे. नाही म्हणजे या योजनांना आपण विरोध करूच शकत नाही पण ऐतखाऊपणा वाढीस लागू नये हीच इच्छा.

नाहीतर बिचाऱ्या त्या माकडांवर अन्याय व्हायचा..


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

गरजेचे चटके

 डोस्क्याला शॉट

'ताई.... आवस.... आली..' दर अमावस्येला सकाळीच ही हाळी आमच्या सोसायटीत घुमते. सोसायटीच्या भोवताली मग ही आवसवाली फिरते. घरातील बाया बापड्या जुने कपडे, काही पैसे, जुनी भांडीकुंडी हिला देतात. कामाला जाणाऱ्या बायकांची गडबड असते तरीपण त्या हटकून हिला पैसे देऊन जातात. अशा अनेक सोसायटीत ही आवसवाली दिवसभर फिरते आणि चांगलीच माया जमवून निघून जाते.

अमावस्येला दान धर्म केल्यावर पुण्य लाभतं ह्या भाभड्या समजुतीमुळे हे जिन्नस तिला मिळतात आणि तीचा महिना निघत असावा.

परवा मात्र गंम्मत झाली. 'ताई.... आवस.... आली..'ही हाक ऐकू आल्यावर हिने खिडकीतून वाकून पाहिलं तर त्यापुढे जे शब्द कानी पडले ते ऐकून मात्र आम्ही दोघेही अवाक झालो. 'ताई आज कपडे, भांडी कुंडी नको. फक्त पैसे द्या' त्यावर हिने विचारलं 'असं का गं' त्यावर तिचं उत्तरही आश्चर्यकारक होतं. ती म्हणाली.

'पाऊस आहे, कपडे भिजतात'

हे ऐकून मात्र हसूच आलं.

मॉरल ऑफ द स्टोरी हेच की...

गरज नसेल तर चिमटे बसत नाहीत...

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

गटारी

 डोस्क्याला शॉट

कालच दीप अमावस्या झाली. श्रावण ते अगदी गणपती विसर्जनापर्यंत नॉनव्हेज खायचे नाही म्हणून या अमावस्येला नॉनव्हेज खाण्याची प्रथा अगदी हटकून साधली जाते त्याला गटारी अमावस्या असेही म्हणतो. पण महाराष्ट्रातील राजकीय गटारगंगा काही थांबण्याचे नाव घेत नाहीये. उलट त्याला दिवसेंदिवस भरते येऊ लागले आहे.

गत पाच वर्षात या राज्यातील नेत्यांनी अप्रिय वक्तव्याचे उच्चाक मोडीत काढले आहेत. आणि गावातील बायका पाण्यासाठी जशा हमारीतुमरीवर येतात त्याप्रमाणे हे नेते शब्दाने एकमेकांच्या उरावर बसलेले पहायला मिळत आहे. बरं हे सर्व कुणासमोर तर आपल्याच जमलेल्या अथवा जमवलेल्या प्रेक्षकांसमोर..

राणा भीमदेवीच्या थाटात भीमगर्जना होते. मग टाळ्या, शिट्या, चॅनलवाले एखादा दिवस ही बातमी चालवतात मग समोरून त्यावर प्रतिक्रिया..

हे सर्व नित्याचेच झाले आहे.

अरे, थांबा कुठेतरी...

राज्याच्या हिताचा काही विचार कराल की नाही..

का आता गटारीला तुमचीच पूजा करायची की काय आम्ही..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

मिलिटरी

 डोस्क्याला शॉट

स्वातंत्र्य प्राप्तीनंतर मिलिटरी भरतीच पेव फुटलं होतं. देशाची सक्षम सैनिकांची फौंज उभी करण गरजेचं होतं त्यामुळे सैनिक भरतीसाठी सरकारी पातळीवर मोठ्या प्रमाणात प्रयत्न होतं होते. देशसेवा करण्यासाठी आणि नोकरीच्या आशेने अनेक तरुण सैनिक भरती होतं होते. सांगली, कोल्हापूर, सोलापूर या पट्ट्यातील गावंच्या गावं सैनिक भारती होतं होती. मग त्याची चर्चा होणं साहजिकच होतं. काही गावं तर आजी माजी सैनिकांचीच असत.
सैनिकांना मिळणारी स्वस्त दरातील प्युअर लिकर, रम आणि ब्रँडी याची चर्चा जास्त असे. गावातील एखादा सैनिक मोठ्या सुट्टीसाठी आला की अबाल वृद्ध त्याच्या ख्याली खुशालीसाठी मुद्दाम त्याच्या घरी जात असत मग त्यांना तीर्थ मिळत असे. एखाद्याला अगदी भारीच खोकला झाल्यावर त्याला मिलिटरीची रम गरम पाण्यातून दे असा सल्ला सर्रास मिळत असे.
एखाद्याचे अंग आणि पाय दुखत असेल तर एखाद्या बंदूकधारी सैनिकांकडून बंदुकीच तेल आणून त्याच्या पायाला, अंगाला चोळल्यावर पेशंटला लगेच आराम मिळत असे.सैनिकांसाठी खास असणाऱ्या कँटीनमध्ये त्यांना अतिशय स्वस्त दरात मिळणाऱ्या वस्तूंची चर्चा होत असे. आणि त्याचं अप्रूपही वाटत होत.
सैनिक लवकर निवृत्त होऊन परत आर्म गार्ड म्हणून सरकारी बँकेत वगैरे नोकरीस लागत असे. त्याचेही कौतुक आणि हेवा वाटत असे.
हे सर्व ऐकीवत होतं आणि सैनिकांच्या नोकरीबद्दल त्यांचा हेवा वाटत होता.
पण काश्मीरला जाण्याचा योग आला आणि सैनिकांच्या नोकरीबद्दल, त्यांना मिळणाऱ्या सवलती बद्दल वाटत असणारा हेवा, आसुया आणि अप्रूप काही दिवसातच मावळलं.
घरापासून लांब, अतिशय धोकादायक, अनिश्चित परस्थितीत केवळ देशाच्या सीमांच आणि नागरिकांच रक्षण करणाऱ्या सैनिकांना मिळणाऱ्या सवलती अतिशय तोकड्या आहेत असंच वाटलं आणि त्यांच्या बद्दल आदर अधिकच वाढला..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक