मिलिटरी

 डोस्क्याला शॉट

स्वातंत्र्य प्राप्तीनंतर मिलिटरी भरतीच पेव फुटलं होतं. देशाची सक्षम सैनिकांची फौंज उभी करण गरजेचं होतं त्यामुळे सैनिक भरतीसाठी सरकारी पातळीवर मोठ्या प्रमाणात प्रयत्न होतं होते. देशसेवा करण्यासाठी आणि नोकरीच्या आशेने अनेक तरुण सैनिक भरती होतं होते. सांगली, कोल्हापूर, सोलापूर या पट्ट्यातील गावंच्या गावं सैनिक भारती होतं होती. मग त्याची चर्चा होणं साहजिकच होतं. काही गावं तर आजी माजी सैनिकांचीच असत.
सैनिकांना मिळणारी स्वस्त दरातील प्युअर लिकर, रम आणि ब्रँडी याची चर्चा जास्त असे. गावातील एखादा सैनिक मोठ्या सुट्टीसाठी आला की अबाल वृद्ध त्याच्या ख्याली खुशालीसाठी मुद्दाम त्याच्या घरी जात असत मग त्यांना तीर्थ मिळत असे. एखाद्याला अगदी भारीच खोकला झाल्यावर त्याला मिलिटरीची रम गरम पाण्यातून दे असा सल्ला सर्रास मिळत असे.
एखाद्याचे अंग आणि पाय दुखत असेल तर एखाद्या बंदूकधारी सैनिकांकडून बंदुकीच तेल आणून त्याच्या पायाला, अंगाला चोळल्यावर पेशंटला लगेच आराम मिळत असे.सैनिकांसाठी खास असणाऱ्या कँटीनमध्ये त्यांना अतिशय स्वस्त दरात मिळणाऱ्या वस्तूंची चर्चा होत असे. आणि त्याचं अप्रूपही वाटत होत.
सैनिक लवकर निवृत्त होऊन परत आर्म गार्ड म्हणून सरकारी बँकेत वगैरे नोकरीस लागत असे. त्याचेही कौतुक आणि हेवा वाटत असे.
हे सर्व ऐकीवत होतं आणि सैनिकांच्या नोकरीबद्दल त्यांचा हेवा वाटत होता.
पण काश्मीरला जाण्याचा योग आला आणि सैनिकांच्या नोकरीबद्दल, त्यांना मिळणाऱ्या सवलती बद्दल वाटत असणारा हेवा, आसुया आणि अप्रूप काही दिवसातच मावळलं.
घरापासून लांब, अतिशय धोकादायक, अनिश्चित परस्थितीत केवळ देशाच्या सीमांच आणि नागरिकांच रक्षण करणाऱ्या सैनिकांना मिळणाऱ्या सवलती अतिशय तोकड्या आहेत असंच वाटलं आणि त्यांच्या बद्दल आदर अधिकच वाढला..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक