चवीनं खाणार

 डोस्क्याला शॉट

अजु अगदी लहानपणापासूनच पुढ्यात येईल ते खायचा. त्यानं कधीच चोखंदळपणा केला नाही. अगदी लहानपणी आईनं दुधात बोर्नव्हीटा जरी मिक्स करून दिलं तरी लगेच त्यावर प्रतिक्रिया द्यायचा 'आई मस्त लागतंय दूध' त्यामुळे आई काहीही अधिक आनंदानं करायची आणि त्याला दिल्यावर त्याच्या प्रतिक्रियेसाठी त्याच्याकडे बघत थांबायची. त्यावेळी पहिला घास खाल्यावर अजुचा चेहरा फुलायचा आणि आईकडे पहात 'मस्त झालंय आई' असं म्हणायचा. मग आईलाही धन्यता वाटायची..
त्या उलट सई अतिशय चोखदळ होती. तिच्या पुढ्यात काही आलं की ती पहिल्यांदा त्या पदार्थाचा वास घेणार. मग एक घास खाऊन बघणार. मग मनातल्या मनात त्याची चिरफाड करणार. मग आईला म्हणणार 'ह्यात हिंग जास्त वाटतोय किंवा मोहरी जास्त पडलीय'
अजु आणि सई मोठे झाले. लग्नं झाली.
अजुची बायको नेहमी खूष असायची. ह्यांना काही खायला द्या नेहमी आनंदाने खातात असं म्हणायची. आजूच्या सासुरवाडीचेही खूष असायचे. जावयाचा पाहुणचार करतांना त्यांना समाधान वाटायचं. या उलट सईचा नवरा सारखी तिची तक्रार करायचा. त्याच्या सासरी पण तिला त्यावरून ऐकायला मिळायचं. मग तिलाही अड्जस्ट करायला लागायचं...
सांगायचं तात्पर्य काय तर..
जीवनाकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन नेहमीच समाधानी असला पाहिजे.. अति चोखंदळपणा तुम्हांलाही त्रासाचा ठरतो आणि तुमच्या प्रियजनानांही...


गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक