डोस्क्याला शॉट
पन्हाळा पाहिल्यावर मसाई पठारवर गेलो. सध्या तिथे फारशी फुलं नाहीत. राजे याच मार्गे घोडखिंडीतून पुढे विशाळगडी पोहोचले होते.
आम्हीही हाच रस्ता पकडला परंतु हा रस्ता शाहूवाडीवरून पुढे पावनखिंडीला जातो. वाटेत
कारंजोशी नावाचं छोटंसं गाव लागतं. या गावचे सरपंच रमेश पाटील यांचं घर रस्त्यालगतंच, त्यांना ओलांडून पुढे जाणं शक्यच नव्हतं. घर आल्यावर मी थोडी पुढेच गाडी उभी केली आणि मित्रांना म्हणालो, तुम्ही गाडीतच थांबा. मी लगेच येतो.
मला लांबूनच जयू आईनं (रमेश पाटलांची पत्नी) पाहिलं आणि पाटलांना वर्दी दिली तसे पाटील बाहेर आले आणि मला ओलांडून सरळ गाडीकडे गेले. मित्रांना खाली उतरवून घरीच घेऊन आहे.
मला माहिती होतं तुम्ही मित्रांना गाडीत बसवून एकटेच येणार ते, हसून त्यांनी माझ्या चाणाक्षपणावर मात केली होती.
त्यांचं घर मस्तच आहे. आधुनिक आणि जुनेपणाचा सुंदर मिलाफ आहे. सगळे कुटुंब एकत्र आणि घरात वृद्ध आई, ही घराची शान.
गप्पा रंगल्या आणि पाटलांनी कुणाला तरी एकच फोन केला आणि पाचच मिनिटात दहा बारा माणसं जमा झाली. पाटलांनी सर्वांची ओळख करून दिली. ते सगळे सामाजिक कार्यकर्ते होते आणि आता त्यांनी जुनी शाळा संवर्धनाच काम हाती घेतलं होतं. त्यावर सगळे भरभरून बोलत होते. सगळ्यांच्या मनात काहीतरी करण्याची उमेद होती.
जयू आईनं सर्वांचं चहा पाणी केलं. पाटलांचा हसतमुख मुलगा उमेश, सर्वांचं आदरांतीथ्य जातीने पहात होता. मी आता काढता पाय घेतला होता तर पाटलांनी बसण्याचा आग्रह केला. एकाने मधोमध खुर्ची ठेवली. प्रत्येकाला त्यावर बसवून फेटे बांधले. मग शाल, श्रीफळ देऊन सन्मान केला. फोटो झाले. चार शब्दांचं कौतुक झालं.
शेवटी निघताना आईच्या पायाला स्पर्श केला. आणि त्या माऊलीला म्हणालो, बघा न आई, तुमच्या मुलानं केवढा आदरसत्कार केला. अवघड वाटतंय हो.
त्यावर ती माऊली म्हणाली, लेकरा कोल्हापूरला पाटलांच्या घरात आलाय तुम्ही. फेटा, शाली बिगर पुढं जाऊच शकत नाही.
कायमस्वरूपी या पाटीलकी पुढं नतमस्तक व्हावं वाटलं.
गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔
आनंद वेदपाठक
8779129200
