महंम्मद रफी

 डोस्क्याला शॉट

थोर गायक महम्मद रफी हे नेहमी म्हणायचे पार्श्वगायन करताना आपण कुणासाठी गाणं गाणार आहोत याचा अभ्यास करावा. हे तत्व त्यांनी शेवटपर्यंत पाळलं. यातला एक किस्सा लक्षात ठेवण्यासारखा आहे.

झुक गया आसमान या चित्रपटासाठी ते रेकॉर्डिंग करीत होते. त्यांना वाटलं हे गाणं शम्मी कपूरवर चित्रित होणार आहे आणि त्यांनी त्याप्रमाणे गायला सुरुवात केली. पण काहीच वेळात चित्रपटाचे दिग्दर्शक टंडन यांनी रफीसाहेबांना सांगितलं की, हे गीत शम्मी कपूरवर नाही तर राजेंद्र कुमारवर चित्रित होणार आहे. हे ऐकून रफी साहेबांनी क्षणार्धात गाण्याचा बाज बदलला आणि समोर राजेंद्र कुमार यांची अभिनय करण्याची स्टईल आणून गीत गायलं. हे गीत अजरामर झालंय.

'कौन है सपनोमे आया..कौन है जो दिलमें समाया...' हे ते गीत...

रफी साहेब जसे गायक म्हणून उत्कृष्ट होते तसेच ते माणूस म्हणूनही अतिशय जिंदादिल इन्सान होते. अनेक नवनवीन संगीतकारांना त्यांनी उभं केलं, पुढं आणलं आणि त्यांच्यासाठी पैसे न घेता गाणी म्हंटली.

त्यांनी पाच हजार सातशे गाणी गायली त्यातील तेरा गाणी मराठी आहेत आणि ती सगळी अजरामर आहेत.

अशा या थोर माणसाची जन्म शताब्दी दिनांक 24 डिसेंबर रोजी साजरी झाली...

महंम्मद रफी आपल्या सर्वांच्या हृदयावर राज करणारा माणूस... 🙏🏽

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

मोठी माणसं

डोस्क्याला शॉट

मे 1995 ची गोष्ट आहे. शेर्पा ताशी नामग्याल हा तरुण द्रास, कारगिल क्षेत्रात आपले हरवलेले याक शोधण्यासाठी गेला होता. तेथे काही लोक अनावश्यक खोदकाम करताना त्यानं पाहिलं. त्याला काहीतरी वेगळं होतंय अशी शंका आली आणि त्याने या संशयास्पद हालचाली टिपल्या. आणि तातडीने लष्करात येऊन सांगितल्या. लष्कर अलर्ट झालं, त्यांनी त्या भागात गस्त वाढवली. आणि आढळून आलं की, पाकिस्तानी लष्कराने तिथे बंकर्स बनवून खोदकाम सुरु केलं आहे. त्यापुढे घडलेला इतिहास ताजा आहे. कारगिल युद्ध हे सर्वांना परिचित आहे. शेर्पा नामग्याल हे या पाकिस्तानच्या हालचालीची सर्व प्रथम माहिती देणारे कारगिल दूत ठरले. त्यांनी वेळीच दिलेल्या माहिती मुळे पाकिस्तानचा श्रीनगर लडाख हायवे उडवून देण्याचा कट उघडकीस आला आणि पुढील भयंकर अनर्थ टळला.

अशा या कारगिल दूतास शनिवारी देवाज्ञा झाली आणि करोडो देशवासियांचे प्राण वाचवणारा देवदूत देवाघरी गेला.

कधीकधी छोटी माणसं मोठी कामं करून जातात. खूप उपकार करून जातात.

नामग्याल यांना भावपूर्ण श्रद्धांजली 🙏🏽

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

नातेवाईक

 डोस्क्याला शॉट

धन्यवाद म्हणणार नाही कारण तुमची नेहमीच गरज लागणार आहे, असं म्हणत जोशीकाकू भरल्या डोळ्यांनी ऍम्ब्युलन्समध्ये बसल्या. त्यात त्यांचे पती होते. त्यांच्या पतींना महिन्यापूर्वी हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केलं होतं आणि ब्रेनची सर्जरी झाली होती. तेव्हापासून मी त्यांच्या मदतीला जात होतो. तसं आमचं आणि त्यांच तसं काहीच नातं नव्हतं पण काहीच नातं नसतं तेव्हा माणुसकीच नातं सुरु होतं.

तसे त्यांना भरपूर नातेवाईक होते पण महिन्याभरात कोण दिसले नाहीत. नाही म्हणायला मुलगी आणि जावई होते पण ते नाशिकहून आले होते त्यामुळे त्यांना मुबंईत नवख्यासारखं झालं होतं. आम्हीच दोन चार जणं काय ते धावत होतो. सर्जरी मोठी होती. ब्रेनच अतिशय नाजूक ऑपरेशन केलं होतं, त्यामुळे बरं होण्यासाठी खूपच वेळ लागणार होता. खर्चही खूप झाला होता आणि पुढेही होणार होता. त्यामुळे हॉस्पिटलच्या डॉक्टरांनी घरी नेऊन शुश्रुषा करण्याचा सल्ला दिला होता. त्याप्रमाणे काकू त्यांना घेऊन घरी निघाल्या होत्या.

मला काळजी होती की पुढे त्या कसं करणार त्याची. मी रात्री फोन केला आणि व्यवस्थित पोहोचला ना ते विचारलं. त्या हो म्हणाल्या आणि इत्यंभूत माहिती दिली. शेवटी न राहून मी विचारलं, काय हो काकू एव्हड्या दिवसात तुमचे कोणीच नातेवाईक दिसले नाहीत ते.

त्यावर त्यांनी केलेलं विवेचन अतिशय मार्मिक होतं.

ढीगभर नातेवाईक आहेत. सगळ्यांना ह्यांनी मदत केलीय. वेळोवेळी अडीअडचणीला पैसेही दिलेत. आता खरं म्हणजे त्यांच्याकडून भरपूर येणं आहे. पण ते माझ्यासमोर येणार नाहीत कारण पैसे द्यावे लागतील ना. म्हणून कोणी येत नाहीत. फोन मात्र आवर्जून करतात.

जाऊदे रे अशाच वेळी कळतात आपले कोण आणि लांबचे कोण ते. त्यांच्या पैशानी काय माझे पती बरे होणार नाहीत, ते त्यांच्या सत्कर्मानेच चांगले होणार बघ.

हो काकू, काहीच काळजी करू नका. लवकरच बरे होतील ते. मी म्हणालो. पण डोक्यातून स्वार्थी प्रवृत्तीचा विचार काही जात नव्हता.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

शिस्त

 डोस्क्याला शॉट

घटना मुंबईतली परवाचीच आहे. एका शाळेने लहान मुलांची सहल आयोजित केली होती. दोन तीन बस असाव्यात पण पोलिसांना त्यातली एक बस अनावश्यक भरधाव वेगाने धावत असताना दिसली. पोलिसांनी अडवण्याचा प्रयत्न केला पण त्या ड्राइवरने बस थांबवली नाही. शेवटी पोलिसांनी त्यांना गाठलंच. सर्व चेकिंग झालं. ड्राइवर आणि त्याचा साथीदार यांच्या रक्ताची तपासणी झाली आणि त्यावरून त्यांनी मद्य प्राशन केल्याचं अढळलं. गाडीत चाळीस लहान मुलं आणि शिक्षक होते.

आता मला सांगा. ही घटना किती गंभीर आहे. पण आहे का कोणत्या चॅनेलवर.

महाराष्ट्र टाईम्सने मात्र त्याला प्रसिद्धी दिली आहे पण पेपर किती जण वाचतात...

असो. आता मुलांना सहलीला पाठवताना पालकांना नवीन टेन्शन..

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

नातं

 डोस्क्याला शॉट

एक छान गोष्ट वाचनात आली.
एका शहरांत एका सोनाराचा अचानक मृत्यू झाला. पत्नी आणि एक लहान मुलगा एव्हढाच त्याचा संसार होता. त्याच्या भावाचाही सोन्याचा व्यवसाय होता. पुढे घर कसं चालणार हा मोठा प्रश्न त्याच्या पत्नीपुढे होता. तिने सोनाराने साठवलेलं सोनं मुलाच्या हातात दिलं आणि काकाकडे जाऊन त्याला हे विकायला सांग आणि पैसे घेऊन ये म्हणून मुलाला सांगितलं.
मुलगा त्याप्रमाणे काकाकडे आला आणि त्याने आईचा निरोप त्याला दिला. काकाने ते सोनं पाहिलं आणि मुलाच्या हातात परत देऊन म्हणाला. हे घरी घेऊन जा आणि तसंच ठेवून दे. आता विकलं तर सोन्याला भाव येणार नाही. त्यापेक्षा तू उद्या पासून इथेच कामाला ये. मी तुला पगार देईन.
त्या प्रमाणे मुलगा काकाच्या पेढीवर काम करू लागला. त्याने सर्व काम शिकून घेतले आणि त्यात तो पारंगत झाला. मोठा झाला आणि आता तो एकटा सर्व पेढी सांभाळू शकत होता. मग काकाने त्याला सांगितलं की, उद्या येताना ते ठेवलेलं सोनं घेऊन ये आपण ते विकून टाकू.
मुलगा दुसऱ्या दिवशी सोनं घेऊन आला आणि त्यानं पाहिलं तर ते सर्व सोनं खोटं होतं. मग मुलाने काकाला विचारलं की, त्यावेळी तुम्ही हे मला सांगितलं का नाही. त्यावर काका म्हणाला की, त्यावेळी मी सांगितलं असतं तर तूझ्या आईने त्यावर विश्वास ठेवला नसता आणि तिच्या मनात विचार आला असता की माझ्या नवऱ्याच्या मृत्यू नंतर माझ्या दिराने मला फसवलं. तुलाही लहानपणीच हेच ऐकायला मिळालं असतं आणि आपले संबंध कायमचे संपुष्टात आले असते.
मला सोन्यापेक्षा सोन्यासारखं नातं जपायचं होतं.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

संयम

 डोस्क्याला शॉट

जीवनात संयमाला किती महत्व आहे ना?
'मी पुन्हा येईन' या एका वाक्याने अगदी खालच्या थराची हेटाळणी आणि अपमान सहन करत पाच वर्ष संयम दाखवणारे देवेंद्र फडणवीस पुन्हा मुख्यमंत्री पदी विराजमान होतायत आणि ते सुद्धा प्रचंड बहुमत मिळवून.
खरं म्हणजे 2019साली सुद्धा त्यांना कॉन्फिडन्स होता आणि त्यावेळी लागलेल्या निकालाने तो सिद्धही केला होता, पण मतलबी राजकारण त्यांच्या या कॉन्फिडन्सवर भारी पडलं आणि ते सर्वांच्या टिकेचे शिकार झाले.
मला आठवत, त्यावेळी उद्धव ठाकरेंच्या शपथविधी समारंभात शिवसैनिकानंकडून शिवाजी पार्कमध्ये त्यांना टार्गेट केलं होतं. पुढे विरोधी पक्षाचे नेता झाल्यावर बहुतांश भाषणे वरकरणी त्यांच्या अभिनंदनाची होती मात्र त्यात हेटाळणी आणि टोमणे यांचाच साज होता. त्यावेळी टोमणे मारणारे आज त्यांच्या मंत्रिमंडळात असणार आहेत. आणि त्यांच्या नेतृत्वात काम करणार आहेत. यालाच नियती म्हणतात.
गेली पाच वर्षे बुद्धीचातुर्य, संयम, स्वयम शिस्त आणि प्रचंड कष्ट यांच्या जोरावर फडणवीस साहेबांनी 'मी पुन्हा येईन' ही आपली प्रचंड आत्मविश्वास पूर्वक घोषणा सिद्ध केली आहे आणि विरोधकांना चारिमुंड्या चित केलं आहे.
अभिनंदन तर बनता है यारो.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक
8779129200

दुर्दैवी

 डोस्क्याला शॉट

महाराष्ट्र दुर्दैवाच्या फेऱ्यात सारखा सारखा का अडकतो हेच उमजत नाही. पाच वर्षांपूर्वी असंच आपण मतदान करून आलो आणि चांगल्या भवितव्याची अपेक्षा करून निश्चिन्त झालो होतो. पण निकाल लागला आणि राजकीय महत्वाकांक्षेने डोकं वर काढलं. पुढे काय घडलं तो इतिहास सर्वांनाच माहिती आहे. तेव्हा पासून आजवर महाराष्ट्र अस्थिर आहे. विकास, नागरी स्वास्थ्य, आर्थिक प्रगती या सर्वापासून तो दूर दूर जातोय. राजकारणी लोकांच्या महत्वाकांक्षाचा तो शिकार होतोय. आणि त्यांची अतिशय खालच्या दर्जाची बडबड, एकमेकांना शिव्या शाप देणे, उणीदुणी काढणे हे उघड्या डोळ्यांनी पाहतोय, सहन करतोय. आपली अधोगती होतेय हे सर्वांनाच कळतंय पण सर्वसामान्य हतबल आहे.

पाच वर्षे झाली.  आताही मतदान झाल्यावर निश्चिन्त होऊ. चांगलं, स्थिर सरकार येईल, चांगले दिवस येतील असं वाटलं होतं. पण परत ती राजकीय महत्वाकांक्षा आडवी येतेय. परत महाराष्ट्र पिसला जातोय. परत ते राग, रुसवे, आपापसातले हेवेदावे सुरु झालेत. आता भीती वाटू लागलीय, हेच पुढे पाच वर्ष चालणार की काय? परत तीच अस्थिरता, तेच हेवे दावे, सकाळी उठून शिव्या शाप आणि सामान्यांना गृहीत धरून चाललेल्या कोलांट्याउड्या...

मग प्रश्न असा येतो की या लोकशाही प्रणालीतच काही दोष आहे का?

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200

टोळकी

 डोस्क्याला शॉट

टोळकी मिळाली का हो, सुलीनं भाऊजींना विचारलेल्या प्रश्नांनं मी चमकून पाहीलं तर भाऊजींचे डोळे चमकत होते, चेहऱ्यावर समाधान होतं आणि कापडी पिशवी नाचवत, बघ तरी काय आणलंय म्हणत स्वयंपाक घरात निघून गेले.

बऱ्याच वर्षांनी चिपळूणातल्या मामे बहिणीकडे दोन दिवस जाण्याचा योग आला.

ओमळी या जंगलाने वेढलेल्या छोट्याश्या, टूमदार गावात आमच्या सुलीला दिलं होतं. तिसेक वर्षांपूर्वी त्यांच्या लग्नाला गेलो होतो, त्यावर आता जाणं झालं. आता गाव खुपच बदललंय असं भाऊजी म्हणतात. महात्मा गांधी यांचे राजकीय गुरु नामदार गोपाळकृष्ण गोखले यांचं हे गाव. गावात सुंदर देवळं आणि दोनचार दुकानं आहेत. एसटी दिवसातून चार वेळा येते. शाळा कॉलेजसाठी मुलं त्यातून येजा करतात. बाकी गाव तसं शांत. जंगलानं वेधलेलं असल्यामुळे सतत प्राणी, पक्षी यांचे आवाज कानावर पडत असतात.

बुधवार, शुक्रवार आणि रविवारी सुन्या टेम्पो भरून मच्छि घेऊन येतो. मासे प्रेमी कोकणी लोकं त्यावर तुटून पडतात. भाऊजी पण त्यातलेच.

आज रविवारी मात्र भाऊजींची सुन्यान निराशा केली. त्याच्या येण्याकडे डोळे लावून बसलेले भाऊजी टेम्पो येताच रस्त्यावर धावले. पाहतात तर फक्त कोळंबी आणि बांगडेच होते. नाहीम्हणत त्यांनी ते थोडं घेतलं पण त्यांचं समाधान झालं नाही. मासे घेऊन ते घरात आले आणि झपाझप आवरून तयार झाले. सुलुनी ते पाहिलं आणि त्यांना हटकलं, काय... स्वारी तयार होऊन कुठं निघाली, त्यावर ते म्हणाले, कधीकाळी मेहुणा आलाय त्याला टोळकी खायला घालतो. असं म्हणत एसटी येताच ते त्यात बसून चिपळूणला गेलेसुद्धा. आता दोनएक तासाने ते परत येणार होते.

एसटीचा आवाज ऐकताच सुलु म्हणाली, आले रे तुझे भाऊजी टोळकी घेऊन. मी उत्सुकतेनं स्वयंपाक घरात जाऊन पाहिलं तर गुबगुबीत गोल गोल माशाच्या फोडी होत्या. त्याबरोबर त्याची गाभोळीपण त्यांनी आणली होती. सुलुनी वेळ न दवडता मासे स्वच्छ करून फ्राय करायला घेतले. घरात मासे तळल्याचा सुगंध दरवळू लागला.अर्धा पाऊण तासात आमची ताटं तयार होऊन समोर आली. घे रे, बघ टोळकी कशी लागतात ते. इथली स्पेशल आहेत ती.

मी पहिला घास टोळकीचाच खाल्ला आणि चक्क ओरडलोच. अरे व्वा, मस्तच आहेत हो तुमची टोळकी. सुंदर झालीय ग मच्छि, असं म्हणून बहिणीला आणि भाऊजींना मनसोक्त दाद दिली आणि पोटात उठलेला अगडोंब शांत करू लागलो.

त्यावेळी स्वयंपाक घराच्या दरात उभी असलेल्या सुलुचे आणि माझ्या समाधानाकडे एक टक पहात असलेल्या भाऊजींचे डोळे चमकत होते.

हेच ते जगप्रसिद्ध कोकणी लोकांचं मासे प्रेम आणि त्यांचा जीव लावणारा पाहुणचार.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200