नातेवाईक

 डोस्क्याला शॉट

धन्यवाद म्हणणार नाही कारण तुमची नेहमीच गरज लागणार आहे, असं म्हणत जोशीकाकू भरल्या डोळ्यांनी ऍम्ब्युलन्समध्ये बसल्या. त्यात त्यांचे पती होते. त्यांच्या पतींना महिन्यापूर्वी हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केलं होतं आणि ब्रेनची सर्जरी झाली होती. तेव्हापासून मी त्यांच्या मदतीला जात होतो. तसं आमचं आणि त्यांच तसं काहीच नातं नव्हतं पण काहीच नातं नसतं तेव्हा माणुसकीच नातं सुरु होतं.

तसे त्यांना भरपूर नातेवाईक होते पण महिन्याभरात कोण दिसले नाहीत. नाही म्हणायला मुलगी आणि जावई होते पण ते नाशिकहून आले होते त्यामुळे त्यांना मुबंईत नवख्यासारखं झालं होतं. आम्हीच दोन चार जणं काय ते धावत होतो. सर्जरी मोठी होती. ब्रेनच अतिशय नाजूक ऑपरेशन केलं होतं, त्यामुळे बरं होण्यासाठी खूपच वेळ लागणार होता. खर्चही खूप झाला होता आणि पुढेही होणार होता. त्यामुळे हॉस्पिटलच्या डॉक्टरांनी घरी नेऊन शुश्रुषा करण्याचा सल्ला दिला होता. त्याप्रमाणे काकू त्यांना घेऊन घरी निघाल्या होत्या.

मला काळजी होती की पुढे त्या कसं करणार त्याची. मी रात्री फोन केला आणि व्यवस्थित पोहोचला ना ते विचारलं. त्या हो म्हणाल्या आणि इत्यंभूत माहिती दिली. शेवटी न राहून मी विचारलं, काय हो काकू एव्हड्या दिवसात तुमचे कोणीच नातेवाईक दिसले नाहीत ते.

त्यावर त्यांनी केलेलं विवेचन अतिशय मार्मिक होतं.

ढीगभर नातेवाईक आहेत. सगळ्यांना ह्यांनी मदत केलीय. वेळोवेळी अडीअडचणीला पैसेही दिलेत. आता खरं म्हणजे त्यांच्याकडून भरपूर येणं आहे. पण ते माझ्यासमोर येणार नाहीत कारण पैसे द्यावे लागतील ना. म्हणून कोणी येत नाहीत. फोन मात्र आवर्जून करतात.

जाऊदे रे अशाच वेळी कळतात आपले कोण आणि लांबचे कोण ते. त्यांच्या पैशानी काय माझे पती बरे होणार नाहीत, ते त्यांच्या सत्कर्मानेच चांगले होणार बघ.

हो काकू, काहीच काळजी करू नका. लवकरच बरे होतील ते. मी म्हणालो. पण डोक्यातून स्वार्थी प्रवृत्तीचा विचार काही जात नव्हता.

गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे 

विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔

आनंद वेदपाठक

8779129200