डोस्क्याला शॉट
देहू आणि आळंदी, दोन असामान्य आत्म्यांचे कायमचे विसावलेले पवित्र स्थळ. दोघे संत महा आत्मे, प्रचंड विद्वान, सामाजिक विचार प्रवाह बदलण्याचे सामर्थ्य असलेले लेखक, अध्यात्मिक प्रवाहाचे ऊर्जा स्तोत्र आणि बरंच काही..
असे हे आत्मे जिथे अंतर्धान पावले, नव्हे अजरामर झाले अशा पवित्र स्थळी काल भेट दिली आणि अंतरंगी भरून पावलो..
तिथं माथा टेकून मनोमनी कृतज्ञता व्यक्त केली. मनात विचार आला इतकं काय सामर्थ्य आहे या व्यक्तिमत्वात, ज्यांच्या जाण्यानंतर शेकडो वर्ष उलटली तरी समाजावर त्यांची मोहिनी अबाधित आहे.
संत ज्ञानेश्वर आणि संत तुकाराम हे दोन्ही (त्याकाळी) उपेक्षित समाजाचे होते. त्यांनी कुठेही प्राकृत भाषेचे रीतसर शिक्षण घेतलं नव्हतं. दोघांनाही सवर्णांच्या रोशाचा सामना करावा लागला होता. दोघेही त्यावेळच्या रूढी परंपरेच्या विरोधात लढले होते. आणि सर्वात महत्वाच म्हणजे दोघेही ऐन उमेदीत सदेह अंतर्धान पावले. ज्ञानेश्वरांनी संजीवन समाधी घेतली तर तुकोबा सदेह वैकुंठवासी झाले.
दोघांनीही मराठी भाषेला आपल्या लेखणीतून समृद्ध केलं. ज्ञानेश्वरांनी भगवंताची गीता सोप्या मराठीतून समाजाला समजावी म्हणून ज्ञानेश्वरी हा अजरामर ग्रन्थ लिहिला, जो आजही समाजाला प्रेरणादायी आहे. तुकोबां गाथा लिहून असंख्य भजनाने मराठी समृद्ध केली.
या सर्वांच सार एकच, कष्टातूनच व्यक्तिमत्व घडते. अंगच्या गुणांना तुम्हाला घडवावे लागते त्याचवेळी तुमचे विचार खरे मानले जातात.
गोष्ट लहान आहे पण डोस्क्याला शॉट आहे
विचार करा हवं तर नाहीतर सोडून द्या 🤔
आनंद वेदपाठक
8779129200
